Dinsdag 26 maart 2002 is een datum om meteen in de agenda aan te kruisen. Nee, geen nieuw huwelijk van Alexander en Máxima, of een volgende oerslechte oefenwedstrijd van onze nationale ploeg, maar de dag van de tweede UA-palliathon. Een woord uitleg.
De palliathon van de UA is het geesteskind van François Peeters, leidend ambtenaar van onze geliefde universiteit. Nadat in Brussel een gelijkaardig initiatief heel wat geld in het juiste laatje bleek te brengen, was het tijd om ook in Antwerpen met zoiets van start te gaan.
De eerste editie, in het voorjaar van 2000, werd een overweldigend succes en bracht voor de verschillende centra voor palliatieve zorgen in het Antwerpse een serieuze cent op (750.000 toenmalige Belgische frankskes om iets preciezer te zijn). Deze opbrengst kan trouwens integraal worden verdeeld omdat hulp uit verschillende hoeken (sponsors ATV en Radio2, maar ook de universiteit zelf en de stad Antwerpen) de organisatiekosten fors drukt. Bedoeling is dit jaar met een cheque van 25.000 euro uit de hoek te komen.
Centraal staan dus de centra voor palliatieve zorgen. Wie mee loopt doet dit niet énkel tot meerdere eer en glorie van zichzelf, maar in de eerste plaats voor het goede doel. En dat goede doel zijn de Palliatieve Eenheid Middelheim (OCMW), de Palliatieve Hulpverlening Antwerpen (PHA) en de Palliatieve Eenheid St-Camillus.
Teamwork
Hoe loopt dat nu allemaal, hoor ik u vragen. Wel, de afstand die afgelegd dient te worden, ligt niet vast. De naam palliathon doet wel verdacht veel denken aan die van dat kleine Griekse stadje op 42 km en nog wat van Athene. Geen paniek, want ik voel dat de dwars in de handen van de meeste studenten intussen begint te trillen, u hoeft helemaal niet de krachttoer van die betreurde Griekse soldaat over te doen.
De afstand die afgelegd dient te worden, ligt niet vast.
De race verloopt niet tegen de kilometers, maar tegen de tijd. Omstreeks zeven uur die avond wordt de klok op 2 uur en 6 minuten ingesteld (de tijd die wereldrecordhouder Khannouchi nodig had in Boston), en kunnen de spelen beginnen. Wederom, vrees niet beste collega-student, want ook die enorme tijdspanne (hoe lang is het intussen al niet geleden dat je zo lang in de les kon zitten, laat staan dat je zou lopen en spurten dat er de stukken af vliegen) dien je niet in je eentje te overbruggen. Een palliathon is een echte teamsport en dat wil zeggen: ik moet maar 1/10 lopen, en de rest is voor mijn (maximaal negen) ploegmaats, die ik daarbij luidkeels (voor zover er nog lucht in je longen zit) aanmoedig.
Kennen
Markant aan deze tweede editie is het enthousiasme waarmee gereageerd wordt op het initiatief. Naast de universiteit zelf doen ook alle hogescholen van de Associatie mee met meerdere ploegen. Verwacht wordt dat er zo’n 700 man zich rond het 1054 meter lange parcours zal bevinden. Laat je dus als sportieve of geëngageerde student niet kennen, maar schrijf je in en doe mee. Noot voor de materialistisch ingestelde lezers: voor iedere deelnemer is er een verrassing, voor de eerste drie ploegen een heuse trofee.