Uw dienaar begaf zich enkele weken geleden naar een anoniem cinemacomplex, om daar het kaf van het koren te scheiden voor de dwarsdiscipelen. Zoals velen onder jullie wel zullen weten, bestaat er in de bioscoopzaal een onuitgesproken etiquette. Ondergetekende verblijft ettelijke dagen per week in de comfortabele zetels van de gemiddelde zaal en hecht dan ook erg aan die onuitgesproken afspraken.
Ze moeten het leven van de bioscoopganger iets makkelijker maken. Jammer genoeg is deze boodschap nog niet doorgedrongen tot het bulk van de massa. Voor de niet-ingewijden onder u: wij, cinefielen, eisen dat het geritsel van chipszakjes, het geslurp van Cola-bekers en het geknars van popcorn een bepaald volume niet overschrijdt. Hoeveel er toegelaten is voor u in de clinch gaat met uw luidruchtige, dan wel freaky buur, hangt af van de religieuze overtuiging van beiden.
Net als in het echte leven zijn er ook in de bioscoopzaal mensen die het absolute recht op vrijheid van meningsuiting willen behouden, zij delen hun mening dan ook ongegeneerd met de rest van het kijkvee. Aan de andere kant van het spectrum zijn er de fundi's die een stilte eisen waar zelfs de gemiddelde dove ongemakkelijk van wordt. Het leven is een strijd, in alle hoeken en gaten van het bestaan, en de bioscoop is een strijdperk. Sommigen durven vechten voor hun overtuiging en sissen luid naar de fluisterende of giechelende medemens. Met als reactie af en toe een extra luidruchtig 'WAT EEN KUTFILM!' That's life. Andere mensen trekken het zich niet aan, zij leven dan ook het langst.
De wereld is een optelsom van verschillende meningen en overtuigingen. Maar één ding kunnen we niet over ons heen laten gaan: dat luidruchtige mannen al na 5 minuten tegen elkaar beginnen zeiken over de geneugten des levens en het ongegeneerd over hun (als we hen mogen geloven, succesvolle) liefdesleven hebben op een volume waar zelfs een bronstige olifant het schaamrood van op de wangen zou krijgen. Ons rechtvaardigheidsgevoel wordt dan met voeten getreden. Resultaat: een kleine schermutseling in de wandelgangen.
Dus, lieve mensen, gelieve uw dagelijkse beslommeringen achter te laten aan de kassa. Kom naar de film om jezelf te verliezen in het verhaal. Ga op in de wendingen die de regisseur voor ons heeft uitgewerkt. Maar onthoud steeds: het kan uw buurman of -vrouw niet schelen hoeveel mensen u gisteren op de TD hebt binnengedaan, en al zeker niet hoe het was. Daar is onze maag niet op voorbereid. Nog minder willen wij weten welke kleur uw stoelgang had na het eten van dat vettige eten bij de Indiër eergisteren. En als er één ding is waar wij echt niet goed van worden, dan is het wel een koppel geilaards dat besloten heeft de plaatselijke bioscoop tot roze buurt om te toveren. U moet u eens proberen te concentreren op pakweg ‘'Charlie and the Chocolate Factory' als achterin de bioscoop de plaatselijke Johnny zijn Charlie in de chocoladefabriek van zijn vriendin probeert te manoeuvreren.
Iets te duidelijk voorgesteld? Dat dachten wij toen ook... Valt het op dat uw dienaar onlangs met een extreem voorbeeld van deze aberratie werd geconfronteerd? Persoonlijke frustraties zijn een goede bron voor columns, vraag het eens aan al wie ooit een pen heeft vastgenomen. We kunnen u dan ook honderduit onderhouden over alle ontboezemingen die ons (ongeweten) werden gedaan tijdens de nieuwste films. Ter wille van de privacy van de betrokken personen laten we dat. Bovendien: als de bioscoop de nieuwe biechtstoel is, zijn wij dan ook gebonden aan de zwijgplicht?