dwars slijpt het virtuele fileermes en gaat langs de graat van boeken, films, series, games, muziek, theater, haarproducten en rubberen eendjes. Als groot fan van drama en Julianne Moore stapt redacteur Judith verwachtingsvol de bioscoopzaal in waar Still Alice wordt vertoond.
Moeder: "Oh ja, La Famille Bélier, daarover heb ik gelezen. Dat lijkt me goed. Oh, dat is een komedie? Nou ja, nog beter eigenlijk."
Ik: "Ja, dat vind ik op zich ook wel goed. Ik zou Still Alice wel graag willen zien. Ik denk dat jij die wel goed vindt."
Ik lees voor: "Alice Howland is gelukkig getrouwd, moeder van drie kinderen, en een gerenommeerd hoogleraar aan de Columbia University in New York. Ze krijgt een enorme schok te verduren als de ziekte van Alzheimer bij haar wordt vastgesteld en ze beseft dat haar zorgvuldig opgebouwde leven drastisch zal veranderen. Langzaam maar zeker begint ze de regie over haar eigen leven te verliezen, terwijl de familiebanden steeds meer onder druk komen te staan."
Samen turen we naar het tijdenbord van Cartoon's. Het meisje in het loket van de bioscoop kan alle twee wel aanraden. Van Still Alice was ze duidelijk wel onder de indruk, maar "je moet ervoor in de mood zijn".
Ik besluit: "Ik ben altijd alleen maar in de mood voor goede films."
Moore won een Oscar, BAFTA en Golden Globe voor haar rol als Alice Howland in Still Alice. De regie was in handen van Richard Glatzer. Het zou zijn laatste film worden, want Glatzer stierf recent aan de gevolgen van ALS. Zo was er geen gebrek aan media-aandacht voor dit drama. Desalniettemin kan het nog altijd tegenvallen natuurlijk.
In het begin doet het dat haast een beetje. Ik vind de film vrij traag op gang komen. Je weet al wat er gaat gebeuren, dus ik ben het verloop ernaartoe echt aan het uitzitten. Je weet dat het drama pas echt begint vanaf dat de symptomen van de ziekte zich duidelijk opdringen aan Alice en haar omgeving. Vanaf dat punt word ik meegenomen door de sterke acteerprestatie van Moore. Als hoogleraar Taalkunde is Alice gewend om gewaardeerd te worden om haar retoriek, de verbanden die ze legt, haar intellect en woordkeuze. Het is dat stukje waarin Alzheimer haar te grazen neemt en daarin is meteen zichtbaar hoe snel er een verlies van identiteit optreedt.
Soms zijn de concrete voorbeelden van hoe Alzheimer steeds meer invloed krijgt er vrij bedacht ingestopt. Alice herkent de nieuwe vriendin van haar zoon niet meer, ze kan de weg niet meer vinden en vat woorden soms letterlijk op terwijl ze figuurlijk zijn bedoeld. Dat viel te verwachten. Het is ook niet altijd zo subtiel en vloeiend verwerkt in het verhaal. Dat de ene dag beter is dan de andere, bijvoorbeeld, wordt wel erg vaak gebruikt. De prestaties van Alec Baldwin en Kristen Stewart zijn niet verpletterend, maar wellicht verbleken zij naast Julianne Moore, die ondanks die ietwat krampachtige plotontwikkeling wel overtuigt.
De film draait om keuzes. Extra dramatisch wordt het wanneer Alice zich realiseert dat het leven haar uit handen wordt genomen, en dat ze dus ook niet meer kan bepalen of ze zo nog verder wil. Maar voor wie het zich herinneren wil: "It's about love." En daarmee eindigt de film zonder goed of slecht einde, zonder een besluit, zonder te nemen beslissing.