Mocht u het gemist hebben, vorige week gaf de Britse rockband Muse niet één, maar vier concerten in een uitverkocht Paleis 12 in Brussel. Redacteurs en trouwe fans Jonathan en Yannick waren erbij. Was het de stress van de jacht op tickets waard? Of is Muse de magie misschien kwijt aan het raken?
Yannick
Ik hoorde deze zomer dat Muse in België ging spelen en ik wilde, nee ik moést, tickets hebben. Op de dag van de verkoop was ik dus extra vroeg opgestaan en zat al om half negen de pagina te refreshen. Ik had zelfs voorzorgsmaatregelen genomen: mijn broer en ik hadden na een druk overlegd staakt het vuren een alliantie gesloten: vanaf een van ons twee binnen geraakte, zouden voor elkaar tickets bestellen, want Muse gaat boven alles. Groot was dan ook onze teleurstelling wanneer we vernamen dat de tickets voor Muse allemaal uitverkocht waren. Mijn broer stelde voor om ons nog op de wachtlijst te zetten, maar ik geloofde er niet in. Tot het ondenkbare gebeurde: de band kondigde aan dat ze nog drie concerten in Brussel zouden spelen en dat de mensen op de wachtlijst eerst plaatsen kregen! YES! Wij zaten dan toch bij de 64.000 die vorige week naar Paleis 12 afzakten!
Jonathan
Wie Muse zegt, zegt waanzinnig goede stadionrock en expliciet uitgesproken meningen over het gevaar van onze maatschappij, massahysterie en indoctrinatie van bovenaf. Muse zingt al sinds 1994 over het brainwashen van gehele volkeren en de negatieve evolutie van de menselijke individuele gedachten. Ironisch dat wanneer Livenation aankondigde dat Muse op 12 maart zou komen optreden, de fanbase van de groep zo massaal om tickets vocht dat uiteindelijk besloten is om van één concert vier concerten te maken. 64.000 mensen zouden afzakken om ’s werelds meest hallucinante rockband te kunnen aanschouwen. Beat that Adele.
Yannick
Muse is al van zolang ik het mij kan herinneren mijn favoriete band. Ik weet nog hoe ik de CD Black Holes and Revelations zo vaak opzette dat mijn ouders er gek van werden. Je kan dus ook de Hysteria begrijpen die ik voelde wanneer ik dinsdag Paleis 12 binnenging. In 2012 had ik Muse al eens live gezien in het Sportpaleis en dat was geweldig. De omgekeerde piramide, de lichgevende schermen, het was àf. Zouden ze dat nu verleerd zijn? Ik had speciaal zo weinig mogelijk reviews gelezen, omdat ik verbaasd wilde zijn zoals die eerste keer. Toen het concert begon zag ik dat ze de Megalomania alvast niet vergeten waren. Op een ronddraaiend podium en te midden van hun fans speelden Matt en zijn kompanen ook de derde concertavond de zaal plat. Drones zweefden door de zaal, we zagen zelfs Reapers! Op grote videoschermen werd niet alleen artwork geprojecteerd, maar ook de teksten van de nummers die luid werden meegeschreeuwd. Mercy!
Jonathan
Dat de avond een succes ging zijn, wist ik eigenlijk al voor het concert. Ik had namelijk een parkeerplaats gevonden, iets wat in Brussel geen sinecure is. Daar Brussel die avond nog steeds in terreurniveau drie vertoefde, had ik ook meteen militaire privébewaking van de auto. Datzelfde leger ging vandaag dik op de korrel genomen worden door het dynamische rocktrio. Matthew Bellamy, frontman en gitarist van wereldklasse, toont zich al twee decennia als dé revolutionair binnen de muziekwereld. Sinds debuutplaat Showbiz, waar de teksten nog algemenere thema's beschreven, is Muse geëvolueerd naar songteksten en clips die het gevaar van het hedendaagse aankaarten. Internetpesten, drone-oorlogen, brainwashen, alles passeert op de nieuwste plaat Drones de revue. Aliens ook wel pittig vaak, daar niet van.
Van het voorprogramma kan ik alleen zeggen dat de wachtrijen aan de bar en het toilet aangenaam kort waren. Van Muse kan ik zeggen dat het waanzinnig was. Waanzinnig goed. Velen onder jullie hebben Muse mogelijk op Werchter zien passeren, waar net dat megalomane ontbrak waar het publiek op zoek naar was. Hier hadden ze veel meer ter hunner beschikking dan enkel hun bombastische muziek. Drones, zowel in ballonvorm en als replica's van die van het Amerikaanse leger, vlogen over het publiek. Het podium was in totaal dertig meter lang, centraal kon het platform met drummer Howard 360 graden roteren. Aan beide zijden liepen twee uitlopers, waardoor iedereen Bellamy of bassist Wolstenholme wel eens heel dichtbij kon zien passeren. Niet dat ik het altijd doorhad dat Bellamy praktisch naast me stond, aangezien ik regelmatig, zoals een koe naar een voorbijrijdende trein, naar de projectieschermen stond te staren. De artwork was wederom fantastisch. Vanaf intro song Drones, wat als een rockgospel het publiek in zweet en kippenvel drenkte, tot en met Mercy, het laatste nummer van de reguliere set. Iedereen was gevangen in de sfeer die Muse creëert. Een gevoel van verzet, van la resistance, met hoogtepunten tijdens Uprising, en nog meer bij afsluiter Knights of Cydonia, ingeluid door The man with the harmonica, van recent Oscarwinnaar Morricone voor de film Once upon a time in the West. Het heerlijk agressief meescandeerbare refrein: “No one’s going to take us alive, time has come to make things right, you and I must fight for our rights, you and I must fight to survive, yihaa!”, plus hoogstwaarschijnlijk de lekkerste riff uit het oeuvre van Muse vormden nog een laatste wall of sound. Muse blijft fantastisch, de stemkracht van Bellamy, het muzikaal geniale triumviraat in combinatie met het bombastische deed iedereen boven zichzelf uitstijgen.
Yannick
Met lichte Space Dementia reed ik door het Starlight terug naar huis. Wat een avond. De band liet niet alleen nieuw materiaal horen, ook nostalgische fans (zoals ik) konden bij dit concert hun hart ophalen. Het kan dan wel een formule zijn die Muse keer op keer herhaalt, van de grote bombastische concerten zijn zij toch nog altijd de meesters. En nee. Ze zijn het nog niet verleerd.