We zouden dezer dagen met de ergste economische crisis in jaren te kampen hebben. Banken gaan failliet, fabrieken sluiten de deuren en de ontslagen zijn niet meer te tellen. Elke sector moet vechten om te overleven, maar over één bepaalde tak van onze economie is het echter opvallend stil: de seksindustrie. dwars onderzocht hoe het oudste beroep ter wereld zich recht houdt in deze donkere dagen.
Mijn onderzoek begint ietwat onzeker met escorts op te bellen. De eerste die ik aan de lijn krijg, begroet me met een diepe hese stem: “Hallo met Stella.” Haar toon verandert snel als ze hoort dat ik alleen maar wil praten.
Wat ik van haar hoor, hoor ik bij de andere escorts ook: de klanten blijven komen, maar minder vaak. Eén van de escortuitbaters meent zelfs dat er in tijden van crisis meer behoefte is aan warmte en liefde. Hij reageert furieus als ik vraag of er nu prijsverlagingen worden doorgevoerd. Daar is geen sprake van, “de kosten blijven dezelfde, crisis of geen crisis, en als er trienen zijn die voor minder met hun benen willen open liggen, dan moeten ze goed beseffen dat ze de business kapotmaken.”
Ik informeer of er nu meer dames zijn die warmte en liefde willen geven. De meeste escorts merken inderdaad dat er meer concurrentie is gekomen. Sexy Patty, bijvoorbeeld, was tot voor kort huismoeder. Toen haar man zijn werk verloor, zette ze op aanraden van een vriendin de stap. Bij de escorts zijn de gevolgen van de crisis nog niet dramatisch, maar hoe zit het bij de meisjes van plezier die hun dagen achter het raam slijten? Als onderzoeksdomein beperk ik mij tot het Schipperskwartier. Geen makkelijke keuze. Als ik tegen de raampjes tik, wil de helft niet opendoen. Ze doen niet aan lesbian action. Ik probeer door het dubbele glas te roepen dat ik alleen maar wil praten. Toch blijven de meeste ramen toe. Als ik er al eentje open krijg, stuit ik op een groot taalprobleem. De meesten spreken geen Nederlands noch Engels. In mijn beste Spaans probeer ik te achterhalen of er menos trabajos is, maar ze verstaan het niet of weigeren te praten over hun beroep.
Tatiana, de vriendelijkste transseksueel die ik ooit ontmoet heb, wil me wel helpen. Volgens haar is er niets veranderd. “Sex is sex, baby, crisis or no crisis, a man needs his sex.” De andere meisjes die ook hun raam willen opendoen, hebben evenmin iets gemerkt van de crisis.
Het is vrij logisch dat er hier minder problemen zijn, want een beurt in het Schipperskwartier kost 50 euro, terwijl je bij de escorts minstens 150 euro op tafel legt (basisbeurt zonder specialekes). Het cliënteel van de escorts bestaat bovendien over het algemeen uit kaderleden, managers, ministers en andere hoog geplaatste leden van de maatschappij, terwijl de raambloempjes zich meer tot de werkmens richten.
Over het algemeen kan men dus stellen dat de zaken minder goed gaan, maar zonder al te ernstige gevolgen. Misschien is seks dan toch een basisbehoefte en geen luxe.