Rewind All those who believe in telekinesis, raise my hand. Matilda, het welbekende kinderboek van Roald Dahl over het gelijknamige meisje met een telekinetische gave, lag vanaf mijn vierde levensjaar standaard op mijn nachtkastje. Elke avond voor het slapengaan dwongen Grote Zus en ik Vader om enkele pagina’s voor te lezen. Opnieuw en opnieuw, want waarom zouden we in godsnaam een ander verhaal willen horen?
Pause Toen ik ein-de-lijk zelf leerde lezen nam ik deze kinderklassieker nog vaker ter hand. Ik voelde me helemaal zoals Matilda, want net als zij deed ik niets liever dan met mijn neus in een boek zitten. En net als zij bracht ik uren door met het proberen bewegen van potloden met mijn geest. Hoewel ik geen rottige ouders had zoals Matilda, kon ik mij helemaal in haar situatie inleven. Zo bedacht ook ik allerlei straffen en streken om op mijn schoolhoofd – die trouwens een beetje op Juf Bulstronk leek – uit te proberen, maar natuurlijk had ik nooit het lef deze daadwerkelijk uit te voeren. Enkele jaren nadien belandde Roald Dahl in de vergeetput, toen mijn leeslijst het serieuze spul bevatte. Goethe, Proust, Kafka, Joyce, en zo.
Play Tijdens een examenperiode, een tweetal jaar geleden, had ik het geniale idee om al mijn kinderboeken te herlezen. Escapisme, quoi? Op dat moment herontdekte ik Matilda. Sindsdien heeft het boek weer een ereplaats op mijn nachtkastje ingenomen. In het diepst van mijn gedachten ben ik immers nog steeds dat kleine meisje dat haar dagen wil slijten met het lezen van boeken en het smeden van snode plannetjes. Elke ochtend trek ik enkele minuten uit om naar mijn tas thee te staren en die Matildagewijs proberen te verplaatsen. Het is echter nog even wachten op de doorbraak van mijn eigen telekinetische krachten.