Protest in Berkeley

toen ik vanmiddag over de Berkeley-campus naar mijn afspraak met de kapper wandelde, was er opnieuw protest op Sproul Plaza. Deze keer protesteerden de Israëlitische studenten tegen de zelfmoordacties en bomaanslagen van de Palestijnen. Gisteren protesteerden de Palestijnen, maar dan tegen de bommen en de sluikse raketaanvallen van Israël.

Sproul Plaza heeft een lange traditie van protest. Het begon in de jaren ‘60 met de Free Speech Beweging en de protesten tegen de oorlog in Vietnam. Toen werden er betogingen en “teach-ins” (al dan niet politieke debatten in universiteit) georganiseerd. Het was de crazy hippie tijd en Berkeley en San Francisco, aan de andere kant van de baai, hadden een enorme aantrekking. Remember “If you’re going to San Francisco, put some flowers in your hair....”

Ondertussen is die tijd voorbij. De meeste hippies zijn, net als in Europa, aan een succesvolle carrière begonnen in bijvoorbeeld het nabijgelegen Silicon Valley. Toch zijn er vele dingen die aan die gekke tijd herinneren. Zo wordt Telegraph Avenue, net tegenover Sproul Plaza, nog steeds bevolkt door oude hippies. Je hebt er de Shambhala boekhandel waar je met een boek over boeddhisme je geest kan verruimen. Maar je kan natuurlijk ook, voor nog meer efficiëntie, in “Smoke Shop”, next door, een pijpje kopen. Daarna kan je je op straat een bumpersticker aanschaffen om je protest tegen vanalles en nog wat uit te drukken.

Onlangs kende Berkeley nog even internationale belangstelling. De gemeenteraad, die bevolkt wordt door veteranen van de vredesbeweging en waarin geen enkele democraat – laat staan republikein – te vinden is, had een resolutie tegen de oorlog in Afghanistan aangenomen. Ook op Sproul Plaza protesteerde men tegen de oorlog. Een unicum dezer dagen in de VS. Maar na drie weken was er nog maar 25 man, spijtig. De tijd eist zijn tol.

Sproul plaza lijkt nu meer op Hyde park, waar iedere idioot zijn samenzweringstheorie komt verkondigen. Berkeley is ondertussen ook zo duur geworden – zo’n $900/maand voor een simpel kot met douche op de gang – dat alle kunstenaars, levensgenieters en salonrevolutionairen vertrokken zijn. In de plaats is er een nieuwe generatie ambitieuze professionals die hun protest beperken tot het zo Europees mogelijk zijn. Ze drinken Illy espresso, zuipen Stella Artois en staan met hun Volvo in de file.

Toen ik daarnet over Sproul Plaza terugwandelde was het protest van de Israëlieten afgelopen. Het was beginnen regenen. Het voelt wel goed, mijn haar zo netjes geknipt. Het lange haar was samen met de volle baard te gevaarlijk, want vorige week nog, toen ik in mijn eentje op Sproul Plaza protesteerde tegen het eredoctoraat voor prins Filip, hadden twee Japanners een foto getrokken. “De laatste hippie”, zeiden ze tegen elkaar.

Groetjes,

Wim

Wim Vanroose was student en doctoraatsstudent natuurkunde aan de UA. Nu doodt hij zijn tijd als post-doc onderzoeker in het zonnige San Fransisco, waar hij experimenten doet op de krachtigste niet militaire supercomputer ter wereld.