Een tomaat dwarrelt potsierlijk door de lucht alvorens uit elkaar te spatten op de helm van oom agent. Toen reality-soaps de beeldbuis nog ongemoeid lieten, bleek revolteren tegen de gevestigde orde een bron te zijn van waarlijk amusement voor menig student. Met engagement als excuus kon men latente primaire driften uitleven door middel van protestacties allerhande. Al was het maar om de arm der wet het sloganeske “trek eens aan mijn vinger” toe te werpen.
Toegegeven, in de plooien der tijd zijn er enkele reële strijdpunten de revue gepasseerd die (hardhandige) revoltes rechtvaardigden. Variërende van de ver-van-uw-bedshow op het Tien An Menplein in China tot land van de verse croissant Frankrijk. Het Parijse mei ’68 bleek een schop onder de kont te zijn van een gevestigde orde die zich niet kon ontdoen van enkele vastgeroeste waanbeelden over een ideale maatschappij-indeling. Het nationale achterwerk werd pijnlijk geraakt door het pleit voor meer individuele vrijheden en collectieve rechten. Een aantal jaren na datum was de smog van het dampend jeugdig enthousiasme echter opgetrokken – die verdomde eighties – en zag men de idealistische tientonner gereduceerd tot een blitse gezinswagen met een verzuurde individualist aan het stuur. De woorden van een vermoeid ogende ancien van de sixties contrasteerden zo bij het diepblauw van zijn Armanipak. “Rotverwende kinders”, verweet hij ons.
Snik ende snotter want de geëngageerde jongere is dus blijkbaar van de aardbodem verdwenen, geen spuuglelijk geel Livestrong-bandje om de pols dat daar wat aan kan verhelpen. Het is dat onze mei ’68-er spoorslags het generatiepact aan de kaak diende te stellen, anders hadden we u graag opgezadeld met zijn integrale reprimande over de jeugd van tegenwoordig. Dat stelletje reactionaire tamzakken met als voornaamste slagwapen een door RSI-geteisterde Playstation-duim heeft nochtans heel wat meer in zijn mars dan louter bankhangen. Het bataljon bier slempende studentenclubtypes niet al te veel krediet gevend uiteraard.
Rotverwende kinders!
Recentelijk zagen we frauduleuze Gentse prof Fernand Vandamme uit het zadel gewipt worden na aanhoudend protest van studenten. In Antwerpen gaat het er – als vanouds – iets rustiger aan toe, hoewel rond het middaguur het geen sinecure is de Agora te betreden zonder enkele flyers tussen je boterhammetjes geplet te krijgen. Bewijsvoering in miniformaat van het feit dat men nog wel het huis uit te schoppen is, al is het maar voor een avondje studentikoze extravagantie. Kwalitatief iets steviger in de schoenen staan de diverse lezingen en debatten. Niets interessanter dan een uit de hand gelopen discussieavond waar een aantal hyperactieve sujetten het nodig achten de revolutionaire geest wat aan te zwengelen.
Ons echter vastpinnen op de schier oneindige (politieke) links-rechts-hanenkampen is net dat tikje te makkelijk. Daarvoor circuleren er genoeg randorganisaties rond het planetaire universitaire wezen die met een genuanceerde visie geïnteresseerde jongeren uit hun kot lokken om ze warm te maken voor maatschappelijke kwesties allerhande. Het aanbod verenigingen en organisaties is zo belachelijk divers dat je er al een uitermate vreemde voorkeur op na moeten houden om niet aan je trekken te komen (hoewel het ijveren blijft voor een vereniging ter opwaardering van de vergeten zee-otter in de Westerschelde).
Ook buiten het beperkende academische wereldje stroomt er geëngageerd bloed door de aderen van massa’s jongelui die hun vrije zondagnamiddag opofferen aan het entertainen van kinderen, geheel niet gehinderd door metershoge stapels schoolwerk die hun bureau bevolken. Groeperingen als Greenpeace of Oxfam (die Chileense wijn...) funderen hun werking eerder op leeftijdsgenoten dan op gedateerde geitenwollensokkenproleten.
Dit is geen dodelijk luie generatie die tijdens het jaar verkiest te vertoeven in de beschermende biotoop van de thuisbioscoop of haar vakanties wijdt aan het spotten van ranke Scandinavische deernes op een Zuid-Frans strand. Integendeel, de hanenkam is misschien getrimd tot een stilistisch imperfect haarstreepje à la Tom Boonen maar het engagement is er niet minder om. Meer dan om uiterlijk vertoon gaat het nu om inhoudelijke kwaliteit. En geen verbitterde ex-revolutionair die ons dat kan verwijten.