Aloha Anneleen!
Net door de sneeuw geploeterd voordat ik me in mijn zeteltje kon ploffen. Twee dagen geleden voelde ik de warme zon op mijn gezicht in Oslo en vandaag zie ik meer sneeuw in Bergen city dan ik ooit in een stad zal zien.
En toch zie ik jongeren met All Stars rondlopen, terwijl ik vijftig meter terug tot mijn knieën in een witte stoep zakte. Ik zal nooit begrijpen dat je ook hier minirokjes en ballerina's kan dragen. Ik word soms zowaar jaloers als ik je foto's zie, in de zon op een terras met een zonnebril op je neus. En toch zijn de gelijkenissen niet ver weg. Om te beginnen: zelfs mijn Duits is beter dan mijn Noors! Ik probeer me zo goed mogelijk te behelpen met wat ik kan, maar daar kom ik niet echt ver mee! Lessen mogen dan wel in het Engels gedoceerd worden, supermarkten en andere winkels blijven op en top Noors. Ik kan bestellen en effectief krijgen wat ik in gedachten had, maar wanneer er dan meer wordt gevraagd (“Aan welke tafel zit je?” of “Was dat alles?”) moet ik met rode wangen toegeven dat ik het niet versta en overschakelen naar het Engels. Het grote voordeel is wel dat je personen die je op straat één of ander abonnement willen aansmeren kan afwimpelen met het simpele “Sorry, I don't speak Norwegian.”
En ook hier loopt af en toe wel eens wat mis met de basisvoorzieningen. Zo is één van de twee liften in mijn gebouw al meer dan een maand stuk. Aangezien ik op de achttiende verdieping woon (ook wel "penthouse" genoemd door de medebewoners van deze gang) is die geen overbodige luxe. En koude douches zijn hier de laatste weken eveneens een gewoonte geworden. Er is wat mis met het warm water, maar intussen hebben we tenminste toch al drinkbaar water in plaats van een bruin goedje uit de kraan.
Hoezeer ik ook van sneeuw houd, ik begin naar de lente te verlangen. Het is spannend afwachten hoe die er hier zal uitzien! Ondertussen blijf ik mijn cactussen niet te veel water geven, de enige planten die hier zullen overleven in een kamer met veel verwarming en weinig zon.
Ha det!
Fie
Hei Sofie,
Inmiddels zijn er in plaats van drie dagen al bijna drie weken gepasseerd. Langzaamaan en toch met enige moeite begint mijn nieuwe thuis hier vorm te krijgen. Sinds een week ben ik verhuisd naar een nieuw stekje in het centrum van de stad. Letterlijk nieuw, zodat we de eerste dagen zelfs nog zonder gas of elektriciteitaansluiting zaten. Niettemin heeft kaarslicht ook zijn charmes! Toen we eindelijk dachten te kunnen koken (lees: voorverpakte lasagne in de oven maken) bleek de oven ook nog niet aangesloten te zijn! Gelukkig hebben we wel een vriendelijke onderbuurvrouw mét werkende oven. Beetje bij beetje komt alles dus in orde, volgens onze huisbaas tegen volgende week. Het is maar wat je gelooft natuurlijk, van een zwierige Italiaan die verdacht veel lijkt op een ex-maffioso die zich bekeerd heeft, en ons zelfs meeneemt naar de dichtstbijzijnde bakker (de nummer één van Coimbra!) en supermarkt. "Alora, waar ligt dat lekker Argentijns vlees?"
De grootste moeilijkheid is misschien nog wel een vierde huisgenoot vinden. We hebben overal briefjes opgehangen, waarop we vooral ons groot balkon als pluspunt vermeldden. Balkon is in het Portugees echter niet 'balcão', zoals wij dachten. Blijkbaar staat er nu overal te lezen dat wij nog een kamer verhuren met een grote toog! Geen wonder dat er tot hier toe nog niet veel respons was… Als er dan toch iemand belt, komt er op mijn paniekerige vraag: 'Fala inglês?' geen antwoord. Of soms wel, maar dan in de vorm van een stortvloed van Portugese woorden, waar ik toch nog niet bijster veel van begrijp. Ook in de lessen zijn we een beetje de idioten van de klas. "Sou Erasmus, não falo português…" Wat zitten jullie hier dan te doen, is de vraag die op het gezicht van menig klasgenoot is af te lezen (en die we onszelf ook wel stellen). Ook in de kantine van de faculteit moeten we meestal wijzen wanneer we iets bestellen. Maar we houden de moed erin en zijn de lessen Portugees met enig lef in niveau twee begonnen. Spreek jij echt al vloeiend Noors?
Ondertussen hebben we nog steeds geen ijskast, maar de oranje gerbera's staan ons balkon wel op te fleuren! Want als je je eigen plantjes water kan geven, voel je je pas echt thuis…
Beijinho,
Anneleen