Então Spaanse schone,
Laten we negeren dat het hier op zijn einde loopt. Laten we negeren dat we nu toch stilaan – op het gemak weliswaar, maar toch onontkenbaar en overduidelijk stilaan – een Portugees boek zouden moeten openslaan en een poging zouden moeten ondernemen de inhoud door onze grijze massa te laten absorberen (en, als het enigszins mogelijk is, ook vast te houden). Het studiebesef valt in ieder geval nog vrij gemakkelijk te onderdrukken. Hier vindt deze week namelijk het jaarlijkse 'Queima das Fitas' plaats: omschreven in verscheidene reisgidsen als een traditioneel, eeuwenoud studentenfeest, waar je de studentenpopulatie van Coimbra kan zien rondparaderen in de authentieke klederdracht. Vrije vertaling door een objectieve buitenstaander, namelijk mezelf: een ongelofelijke bras/zuippartij, waar je de studenten kan zien rondzwalpen en van de trappen zien stuiteren in een volledig démodé deux-pieceke, gecombineerd met een Harry Potter-achtige cape die in de vroege uurtjes wordt gebruikt als een sluier om ik-wil-niet-weten-wat-er-juist-gebeurt-onder-die-grote-zwarte-cape-waar-duidelijk-twee-mensen-verstrengeld-zijn-in-een-innige…-gedrag te verbergen. Ik waan me hier al drie dagen in Zweinstein en maakte al enkele Portugese, authentiek geklede studenten te vriend door hen te vragen naar hun toverstok. Het authentieke en karaktervolle van dit hele spektakel ontgaat me, maar dat neemt niet weg dat ik met grote ogen en een onverwoestbare fysiek aan dit festijn deelneem. Maar soms slaat het toe. Het besef: beste vrienden, onze tijd hier zit er bijna op. Ik sta het mezelf nog niet toe om ook maar enige vorm van melancholie te ontwikkelen. We zijn hier nog en daar zijn we nog altijd content om. Maar het zit eraan te komen: we boeken onze vluchten en beginnen stilaan plannen te maken voor de zomer, de zomer thuis. Meid, hier mijn voorstel: laten we negeren, nog heel eventjes langer negeren, dat we in minder dan twee maanden weer met ons valies en onze kabas in Antwerpen Centraal staan. Jij gaat naar huis door de Pelikaanstraat en ik pak bus 41, zoals we altijd hebben gedaan en zoals we nog een jaar langer zullen doen. Ik vraag me af welke sporen er zullen nablijven, en voor hoe lang. Gelukkig heeft ‘t Stad een bloeiende Portugese wijk…
Lieze
Querida Lieze,
Is dit al onze laatste brief? De tijd raast voorbij en er is nog zoveel dat ik wil ontdekken en doen. Laatst ontdekte ik dat je veel sneller bij het strand geraakt op de fiets dan met de metro. Er is zelfs een heus fietspad aangelegd dat vertrekt achter m’n appartement en dat je helemaal tot aan de playa brengt. Toch is Valencia geen fietsstad. Als je ergens anders heen wil dan het strand is de kans groot dat je overhoop wordt gereden door roekeloze chauffeurs. De Valencianen leven op straat. Privétuinen in de stad bestaan niet, maar wel vind je overal groen en bankjes. Erg gezellig. Overal zitten mensen, vaak alleen maar te genieten van de omgeving. Een bezoekje aan het thuisland hoort bij het leven van een Erasmusstudent in Spanje, dus ben ook ik in het lange weekend van 1 mei even over en weer geweest. Ontluisterende vaststelling: in België was het 30° onder een stralende hemel, in Valencia regende het en was het 10° frisser. Ik heb ook nog een schoolreis met andere Erasmusstudenten naar Salamanca meegepikt. Deze universiteitsstad deed me erg denken aan een theaterdecor. Al de gebouwen hebben exact dezelfde kleur en de straten zijn erg proper. De stad behoort niet voor niets tot het werelderfgoed. Spanjaarden lopen er nauwelijks rond, enkel toeristen en Erasmussers die ten volle genieten van het bruisende uitgaansleven en elkaar onvermijdelijk voortdurend tegen het lijf lopen. We hebben ook nog korte uitstapjes gemaakt naar Segovia en Ávila, twee bijzonder pittoreske stadjes. Nu moet ik me echter verdiepen in het Spaanse schoolwerk. Binnenkort komen de examens er ook aan! Italianen en Portugezen winnen: ze vormen de grote meerderheid van de Erasmusstudenten hier! Wat is het toch leuk om zo’n internationale vriendenkring op te bouwen. Frustrerend echter dat die vriendschappen oppervlakkig blijven en je er voortdurend nieuwe energie moet instoppen. Internet is een geweldig hulpmiddel om in contact te blijven met el mundo, maar iedereen gaat zijn eigen weg en it will never be the same again.
Hasta pronto, terug in Bélgica,
Lin