De regering is gevallen; niet met lange aanlopen en uitgerekte gesprekken, maar eerder als een wankel kaartenhuis dat wachtte op de vleugelslagen van een vlinder in de Brusselse rand. En terwijl de buitenlandse pers zich in de haren krabt en onze situatie probeert te doorgronden, mogen wij opnieuw naar de stembus trekken. Oh, het ongemak!
Natuurlijk is het voor sommige mensen echt een opgave, zeker tijdens de examens. Als het je enkele uren kost om terug te keren naar je gehucht, zal je die tijd tijdens de examens waarschijnlijk wel beter kunnen gebruiken. En dat er in dat gehucht niemand rondloopt die je genoeg vertrouwt met een volmacht, is eveneens best mogelijk. Met een beetje planning valt hier wel een mouw aan te passen, maar als je echt moet kiezen tussen stemmen en slagen, mag je best een beetje egoïstisch zijn.
Maar laten we wel wezen, dit is een privilege, eerder dan een vervelende klus; een voorrecht waar nog lang niet elke mens die vandaag geboren wordt van zal kunnen genieten. Wat natuurlijk niet betekent dat er niets aan te merken valt op ons democratisch bestel, zelfs los van een grondwet die nu oproept tot verkiezingen die in feite ongrondwettelijk zijn.
Een probleem als Brussel-Halle-Vilvoorde, een kleine abberatie die snel genoeg op te lossen moet zijn, verwordt dan ook tot een gigantisch obstakel, doordat beide kampen hun loopgraven zo diep gegraven hebben en keer op keer met dezelfde soldaten vullen. De oorlogsretoriek fluit je rond de oren, alsof Vlamingen en Walen niets meer zijn dan blazende katten en blaffende honden. Wij tegen zij, de leeuw tegen de haan en al de rest is verraad.
Vermoeiend, dat, al verwacht ik niet dat 13 juni plots mentaliteitsverbetering zal brengen. Het enige wat me rest is stemmen op bekwame politici, wat ik dan ook van plan ben. En vervolgens vier jaar (hout vasthouden) zagen dat ze het niet goed doen. Want dat mag dan als je gaat stemmen. Maar als je je plicht verzuimt, moet je je mond houden. Lege stemhokjes zijn het oorkussen van het extremisme.