Sideways
Paul Giamatti is Miles Raymond, loser. Zonder vrienden woont hij op een vervallen vrijgezellenflatje, vanwaar hij dagelijks naar zijn saaie job pendelt. (Het lijkt wel de biografie van de halve dwars-redactie.) Miles leeft pas op wanneer hij met zijn beste vriend Jack (Thomas Haden Church) een trip mag maken door de Californische wijnstreek. Tot zover het beknopte verhaal van Sideways, de nieuwste film van Alexander Payne. Payne levert met deze film opnieuw een stukje perfectie af, nadat hij ons al met “About Schmidt” en “Election” had doen lachen en huilen tegelijkertijd. Net als Wes Anderson slaagt hij erin deze dubbelzinnige situatie juist op pellicule te zetten. Het verschil zit hem in de uitbundige stijl die Anderson bezigt, tegenover het extreme minimalisme van Payne. Je moet ervan houden, maar ook deze film slaagde erin bij ons de juiste snaar te raken. Giamatti is fan-tas-tisch als de eenzame Miles, die troost vindt op de bodem van het wijnglas, terwijl de onbekende Church iets minder goed is als sexaholic Jack. Waarom hij dan wel genomineerd werd voor de Oscars, en Giamatti niet? Ach, de leden van ‘the Academy'... Kunt u aan hun keuzes uit? Wij alvast niet. Sideways werd met één Oscar (beste bewerkte script) naar huis gestuurd. Ga zelf naar de bioscoop, en stel vast dat dit verhaal alvast meer verdiende.
SCORE: 85%
The Life Aquatic with Steve Zissou
Wes Anderson is back! De regisseur die ons eerder “The Royal Tenenbaums” en “Rushmore” schonk, heeft net zijn nieuwste telg losgelaten op het grote publiek. En naar goede gewoonte is het weer een mentaal bijzonder afwijkend annex komisch portret van een zonderling geworden, zoals we het van Anderson eigenlijk verwachtten. Onderwerp van deze flick is Steve Zissou, maritiem onderzoeker with a vengeance. Zijn opdracht (en het onderwerp van deze film) is de zoektocht naar een nieuw soort jaguarhaai, een monsterachtig grote haai die in een vorige expeditie zijn beste vriend Esteban heeft opgegeten. Hij zal dit plan uitvoeren met behulp van ‘Team Zissou', een verzameling dolgekke personages, met onder andere Owen Wilson als de verloren zoon die graag eens een pijpje rookt, Jeff Goldblum als de fascistoïde Alistair Hennesy, leider van Operation Hennesey, en nemesis van Steve Zissou, maar vooral – de ster van de avond – Willem Dafoe als Klaus Daimler, hulpje extraordinaire met een op fantastische wijze verkracht Duits accent. Droge humor à volonté. Bijvoorbeeld: Wanneer gevraagd naar het wetenschappelijke nut van zijn nieuwste tocht, antwoordt Zissou droogweg: “wraak”. Je moet Bill Murray heten om deze opmerking tegelijkertijd enorm droog en enorm grappig over te brengen. Quod erat demonstrandum. Daarnaast bestaat het Anderson er ook in de film een tweede laag mee te geven, waarin het drama naar boven komt. Hoe hij het doet, we hebben er het raden naar. En toch lukt het hem telkens. Wil je het eens meemaken? Rep je naar de dichtstbijzijnde bioscoop, want The Life Aquatic is Wes Anderson straight up.
SCORE: 75%
PS: Cate Blanchett mocht in deze film eindelijk haar enorme ‘'talent' tot overacteren aanzwengelen, maar net nu weigert ze dienst. Hoe zij ooit aan een Oscar is geraakt, dat weet alleen Onze-Lieve-Heer...
Meet the Fockers
Het vervolg op “Meet the Parents” is onder ons. En willen we met de deur in huis vallen? Het is geen heuglijke gebeurtenis. Waar “Meet the Parents” met momenten echt hilarisch was (we geven het toe, ook ons verstand wordt soms op nul gezet!), is dit vervolg duidelijk een poging tot uitmelken van een succesvolle film. In deze context letterlijk te verstaan! Robert De Niro met een plastieken tiet, godbetert, waar zijn ze mee bezig? U hoort het, wij gingen niet mee in de flauwe grappen en grollen van Ben Stiller, Dustin Hoffman en Barbra Streisand. Standaardpogingen tot humor, daarvan kijken wij niet eens meer op. En daar moeten niet veel woorden meer aan worden vuilgemaakt. Focker, out!
SCORE: 40%