Sinds het aantreden van Gloria Macapagal-Arroyo als president van de Filipijnen in januari 2001 zijn er naar schatting reeds 750 politieke moorden gepleegd. Zevenhonderdvijftig. Dat zijn er ongeveer drie per week. Boeren, leden van de Kerk, journalisten, parlementariërs, studenten, syndicalisten. Bij openlijke kritiek op de overheid – al is het maar omdat u uw grond niet graag afgeeft aan die Amerikaanse firma die met agressieve mijnbouw de grond gaat verzieken – loopt u de kans op doodsbedreigingen en later, als dat niet genoeg is om u in de pas te doen lopen, de realisering ervan. Toevallige voorbijgangers, ook kinderen, worden hier eveneens geregeld het slachtoffer van. Not very Zen.
De Filipino’s laten zich echter niet zo makkelijk in het gelid duwen en blijven zich en masse organiseren om de politieke en ecologische wantoestanden aan te klagen; ondanks, of dankzij de moorden. Voor 700 pesos kan je er een journalist laten vermoorden. Dat is zo’n 11 euro. Het is het tweede gevaarlijkste land ter wereld voor journalisten, na Irak. Dat de VS in Irak veel militaire macht hebben (ook wel ‘bevrijding’ genoemd) en in de Filipijnen veel economische invloed (ook wel ‘vriendschap’ genoemd) is waarschijnlijk toeval, al noemt men de huidige Filippijnse regering ook wel het VS-Arroyo regime.
Maar ideologieën even daar gelaten, een democratie die haar tegenstanders op dergelijke manier uitschakelt is de naam bepaald niet meer waardig. Als het volk moet zwijgen is dat niet echt dèmos, hein? En het feit dat de overheid deze moorden zelfs niet veroordeelt, lijkt te suggereren dat er misschien een beetje externe pressie nodig is, druk vanuit de internationale gemeenschap. De Internationale Dag van de Rechten van de Mens lijkt daar een goed moment voor. De dag erna, 11 december, ook. Daarom organiseert het project Stop the killings in the Philippines! (SkiP!) die dag een fakkelwake langs de Filipijnse ambassade in Brussel. Elk slachtoffer van de moorden wordt er vertegenwoordigd door een demonstrant: studenten vertegenwoordigen studenten, journalisten verdedigen journalisten, enzovoort. Symbolisch.
Koen Hostyn, een student Filosofie aan de UGent, is zelf naar de Filipijnen gereisd, samen met zijn vriendin Sara Fobelets. Daar zijn ze in contact gekomen met verschillende personen die vrienden en familie aan doodseskaders hebben verloren, of die zelf al doodsbedreigingen gekregen hebben. “Maar niet alleen hun doorzettingsvermogen is verbazingwekkend, ook het idealisme is opmerkelijk. De studentenverenigingen zijn bijvoorbeeld zeer geëngageerd en worden gesteund door een reusachtige actieve achterban.” Eenmaal terug in België kwamen ze in contact met het SkiP!-project en zijn ze er in geslaagd de UGent haar steun te laten toezeggen. Ook Groen!, Oxfam en verschillende vakbonden nemen deel aan het project, naast verscheidene andere vzw’s en ngo’s.
De hele lijst vindt u op www.stopthekillings.be, samen met instructies hoe deel te nemen aan de fakkelwake op 11 december. Weet u, een wijs man zei ooit "Symbolen krijgen macht door mensen. Op zich is een symbool nutteloos, maar met genoeg mensen kan een symbool de wereld veranderen." En dat mag ook een keer ten goede gebeuren.
Stop the killings in the Philippines!
11 december 2006 – 18u30 aan de hoek Brugmanlaan-Molièrelaan, Brussel
www.stopthekillings.be | info@stopthekillings.be