Brussels vurige nachtleven lijkt wat geblust na de situaties van de afgelopen weken. Maar vanavond in het Koninklijk Circus wordt er gedanst. En hoe. Voor de entree tracht een louche figuur tickets te verpatsen voor een concert dat binnen het uur uitverkocht was, maar ik ben erbij. Bij het binnenkomen word ik gescheiden van mijn vriend en ingedeeld in een rij. Met mijn armen en benen gespreid en mijn tas binnenstebuiten schuifel ik naar binnen.
Per stap die ik zet stijgt de temperatuur. Mijn keel is kurkdroog en mijn oksels klam. Met enige tegenzin betaal ik drie euro voor een Maes Raedler, maar de slappe smaak gaat snel aan me voorbij wanneer ik de opening naar de zaal zie.
Tweeduizend mensen gehuld in duisternis met uitzondering van één man. Één spot gericht op hem en zijn hoogtechnologisch speelgoed. Shed speelt vanavond als voorprogramma van Moderat.
We nemen plaats op bioscoopachtige klapstoelen. Al snel heb ik last van mijn voeten, die ik niet stil kan houden. En ja hoor, daar gaan mijn schouders, mee op de maat.
Shed staat sterk in zijn schoenen en kent zijn apparatuur goed genoeg om knappe klanken om te toveren tot een gaaf geheel. Tussen de nummers houdt hij steeds een korte pauze, niet lang genoeg om het publiek te laten applaudisseren maar lang genoeg om de sfeer te breken. Een beetje sneu, maar door zijn vernieuwende geluid vergeef ik het hem. Droog steekt hij zijn hand in de lucht en zonder iets te zeggen stapt hij van het podium.
Haastig struinen we de zaal rond. Wagen we ons tussen het zwetende volk op het middenplein of verstoppen we ons achter de meute tegen de muren. We verkiezen de gulden middenweg en staan op de trappen tussen enthousiaste veertigers. Plots klinkt er trommelvliesonvriendelijk geschreeuw, geklap en gefluit.
Het driekoppige Duitse collectief zet stevig ‘Ghostmother’ van hun nieuwe album ‘III’ in. Sascha Ring, beter bekend als Apparat heeft Gernot Bronsert en Sebastian Szary van Modeselektor aan zijn zijde. Samen vormen ze Moderat.
De visuals zijn waarlijk fabelachtig. Net boven het hoofd van Apparat vormt zich een zonne-eclips. De gasslierten van de zonnecorona omarmen zijn gedaante en laten geen ziel in de zaal onaangedaan. De beelden op het kolossale scherm volgen elke ritmewisseling nauwgezet.
De nummers van hun derde album worden ingenieus aan elkaar geregen. De bas knalt recht door alles en iedereen in de zaal heen. Mijn organen worden heen en weer geklotst. Mijn hartslagen volgen hun beats en elke cel in mijn lichaam trilt vreugdevol op en neer.
Mijn ogen sluiten en ik geef me over. Overspoeld door het geweld, kan ik mijn lijf niet meer zeggen hoe te bewegen, maar heeft de muziek de macht over mijn ledematen.
Enkele klassiekers mochten niet ontbreken; Rusty Nails werd vergezeld door de begeesterende videoclip en uiteindelijk werd Bad Kingdom als eerste toegift gespeeld.
Om toch even te muggenziften, hoefden ze niet tot twee keer toe te doen alsof ze het voor gezien hielden, om dan vervolgens nog een paar nummers te brengen. Speel toch gewoon twee uur aan een stuk zonder iedereen een schorre stem te bezorgen. Want mijn stembanden hebben het zwaar te verduren gehad, net zoals iedere spier in mijn lichaam.
Wauw, wederkerig kippenvel.