dwars slijpt het virtuele fileermes en gaat langs de graat van boeken, films, series, games, muziek, theater, haarproducten en rubberen eendjes. Redactrice Anouk mijmerde niet alleen weg bij Milow, maar zag ook hoe film en fysica de handen ineensloegen in Interstellar.
Niets beter dan een avondje film met vrienden. Ons oorspronkelijke plan was om het verstand op nul te zetten met een nieuwe The Notebook, totdat iemand plots doorhad naar welke film hij meegesleept ging worden. Na een smekende ‘alstublieft’ van de vriend in kwestie hebben we dan maar kaartjes voor Interstellar gekocht.
de mensheid
Interstellar begint met een knap beeld van een bestofte en erg eenvoudig uitziende aarde. Schokje wanneer je opeens een laptop ziet liggen en er hypermoderne tractors over de velden rijden. Het is wel degelijk de aftakelende natuur die ons het primitieve beeld brengt.
We maken kennis met weduwnaar Cooper (Matthew McConaughey), een astronaut die ooit is neergestort door een computerfout en zich dan maar uit noodzaak overgeschakeld is op een carrière in de landbouw. Dit laatste niet met volle goesting, maar lichtjes gedwongen door de enorme perspectiefwijziging van de bevolking: alles zetten op het binnenhalen van genoeg voedsel. Een monstertaak op de verstofte aarde. Alles dat zich hier niet op focust, moet verdwijnen. Zo ook lesjes over de ontdekkings- en ruimtereizen op school. Pijnlijk voor een astronaut, dat zie je al aankomen.
Gelukkig heeft zijn tienjarige dochter Murphy (Mackenzie Foy) zijn interesse in de wetenschap geërfd. Wanneer er op mysterieuze wijze boeken uit haar boekenkast vallen en er een streepjescode in stof op haar vloer valt, slaan vader en dochter de handen in elkaar. Ze kraken de vloercode en springen in de auto richting de ontdekte coördinaten. Blijkt dat ze zowaar een geheime vestigingsplaats van NASA binnenrijden. Door nog een extra onwaarschijnlijk toeval heeft diezelfde organisatie ook nog eens een astronaut nodig om mee op ruimtemissie te gaan, op zoek naar een leefbare nieuwe aarde. Na tegenwerking van Murphy, laat Cooper zijn gezin mét zijn nog steeds boze dochter achter om zich voor onbepaalde duur de ruimte in te laten schieten.
en de ruimte
Samen met Amelia Brand (Anne Hathaway), Doyle (Wes Bentley) en Romilly (David Gyasi) gaat Cooper doorheen een wormhole op zoek naar de planeten waarheen eerder al astronauten individueel de omgeving zijn gaan keuren en die daar – hopelijk nog levend – vastzitten. Na een catastrofale wending op de eerste waterplaneet, die werd veroorzaakt door een ietwat overbodige hysterie, krijgen we de relativiteitstheorie op een wel erg visuele manier uitgelegd. De astronaut die achter gebleven was op het ruimteschip, was plots twintig jaar ouder nadat de drie anderen twee uur doorheen een waterplaneet hadden gesparteld. Eyeopener. Hierna kijken we samen met Cooper naar de videoboodschappen van zijn zoon van de laatste twintig jaar. Zijn dochter laat zich niet meer zien tot op het moment dat ze even oud geworden is als hij wanneer hij vertrok.
Hier krijgen we nog eens menselijke gevoelens in beeld en wint de drang om terug naar huis te keren het bijna van de wetenschap. De reis gaat verder, met het idee dat er uiteindelijk een allesbepalende beslissing genomen moet worden door een leeglopende brandstoftank. Huiswaarts keren? Geluk hebben en op die laatst mogelijke planeet het nageslacht redden door het uitkweken van het meegebrachte DNA?
het verstand
Ploffend in de rode zetel verwachtte ik me aan een Star Trek-verhaal, inclusief de zoevende ruimteschepen. Niets van dat alles, integendeel. Op vlak van fysica is deze film een eyeopener. Een team van natuurkundigen is voor deze film bijeengekomen om een voorstelling te maken van een zwart gat. De uren die gespendeerd zijn aan berekeningen en opstellen van formules om de film te doen kloppen, is ronduit hallucinant. Hoewel deze redacteur nooit fan van het vakgebied is geweest, heeft Interstellar mij zin doen krijgen om me wat meer te verdiepen in dit onderwerp. Zonder het gevoel te hebben dat ik in één groot fysicalesje zat, zijn de begrippen relativiteit en wormhole mij duidelijk geworden. Met andere woorden: ik ben fan van deze samensmelting van fysica en film.
Ik zet wel graag nog wat vraagtekens bij het einde. Waarom zet je een groep knappe koppen bijeen om dan met een mooi fantasietje alles te doen eindigen met een happy ending? De producers hadden van deze prachtgelegenheid beter gebruik gemaakt om nog eens extra duidelijk te maken dat we beter alles hier proberen op te lossen in plaats van de oplossing elders te zoeken. Ik had graag een realistisch apocalyptisch verhaal gezien, zonder de ergerlijke overdreven geacteerde scènes die in dit genre helaas regelmaat lijken te zijn.
en de belichaming
Af en toe mochten we wel een stukje proeven van zo’n scènes, het personage dat Anne Hathaway vertolkte had bij mij volledig afgedaan na de hysterische reactie op de waterplaneet. Jessica Chastain, die de oudere versie van Murphy vertolkt, zag ik sinds the three of life enorm graag zag spelen. Maar hier oogt ze eerder zwakjes tegenover de hevige Mackenzie Foy. Die laatste zagen we eerder mooi wezen in de laatste twee verfilmingen van twilight! Ze bewijst hier dat ze ook een aardig stukje kan acteren.
De grootste complimenten gaan echter volledig naar Matthew McConaughey die hier een erg geloofwaardig personage neerzet en zo op eigen houtje de film overeind houdt. Ondanks dat het dilemma “ik verouder aan een veel trager tempo dan mijn kinderen” een wel erg ver-van-mijn-bedshow is, leefde ik helemaal mee met zijn personage.
Laat Matthew McConaughey dus de volgende keer maar weer meespelen in een science fiction film en ik zit weer in de zaal. Hopelijk dan nog steeds zonder zoevende ruimteschepen én zonder ingevuld zwart gat.