Met An Inconvenient Truth maakte Al Gore een film die u niet licht zal vergeten. Anderhalf uur lang probeert de voormalige Amerikaanse vice-president ons te overtuigen van de noodzaak om de wereldwijde CO2-uitstoot te verminderen.
Aangezien het toch het langst duurt, zal ik maar meteen eerlijk zijn. Voormalige vice-presidenten van de VS – evenals mediahypes – hebben uw redacteur nooit veel vertrouwen ingeboezemd. Ik begaf mij dan ook met de nodige scepsis naar een vertoning van An Inconvenient Truth. Na het zien van de film moet ik echter toegeven dat ik er van overtuigd geraakt ben dat Al Gore werkelijk begaan is met het probleem van klimaatsverandering en dat hij daar ook alle reden toe heeft.
De film is in feite niets meer dan een veredelde powerpointpresentatie. Op een eenvoudige maar overtuigende manier geeft Gore tekst en uitleg over de opwarming van de aarde. Hij onderbouwt zijn betoog met wetenschappelijke onderzoeksresultaten en grafieken en schetst een toekomstbeeld waar een mens alleen maar stil van kan worden. Zijn boodschap is duidelijk: "Het is vijf voor twaalf." Indien er niet snel iets gebeurt zal de wereld op verschillende plaatsen in toenemende mate geteisterd worden door zowel droogtes als overstromingen.
De poolkappen zullen wegsmelten en de kans bestaat dat de warme golfstroom stilvalt (deze waterstroom uit de Golf van Mexico zorgt ervoor dat we in Europa niet met Canadese temperaturen te kampen hebben, ondanks het feit dat we wel op dezelfde breedtegraad liggen). Dit alles is geen verre toekomstmuziek, maar een proces dat zich vandaag de dag afspeelt en mogelijk meer dan honderd miljoen mensen op de vlucht zal drijven door de drastische klimaatsveranderingen.
Gore probeert ons ook oplossingen aan te reiken voor het probleem. Spijtig genoeg neemt hij daar aanzienlijk minder tijd voor dan voor de probleemstelling zelf. Hij geeft een kort lijstje van maatregelen die het probleem blijkbaar uit de wereld zouden kunnen helpen, maar werkt ze niet echt uit. De film mocht van mij gerust een uur langer duren indien er dieper ingegaan werd op die oplossingen. Tijdens de aftiteling wordt de toeschouwer nog doorverwezen naar www.climatecrisis.net, maar daar worden vooral doe-het-zelfmaatregelen voorgesteld. Wat wel aan bod komt in de film is het antwoord op drie belangrijke misverstanden over klimaatsverandering, namelijk: er bestaat geen wetenschappelijke consensus over het probleem, men moet kiezen tussen milieu en jobs en het is toch allemaal al te laat. Ook de verpletterende verantwoordelijkheid van de Verenigde Staten in de CO2-uitstoot (evenveel als Latijns-Amerika, Afrika, Azië en het Midden-Oosten samen) wordt helder voorgesteld.
Was mijn aanvankelijke wantrouwen dan volledig onterecht? Het is waar dat niet alleen het probleem van klimaatsverandering, maar ook Al Gore zelf in deze film ‘gemarket’ wordt. In de scènes tussen de verschillende grafieken door, wordt hij geportretteerd als de eenzame held die ten strijde trekt tegen de grote Goliath. Kwatongen zouden dan ook kunnen beweren dat de blik van de man eerder gericht is op de presidentsverkiezingen van 2008 dan op onze atmosfeer. Misschien is het inderdaad zo dat de Democraten lessen hebben gevolgd bij de Republikeinen in het mensen-overtuigen-door-hen-de-stuipen-op-het-lijf-te-jagen. Wat er ook van zij, deze film draagt volgens mij genoeg argumenten aan om zich ernstig zorgen te maken over het klimaat, alleszins ernstiger dan over een man met een baard in een Afghaanse grot.