Al snel werd duidelijk wat men onder ‘vergeten publiek’ verstaat. Zoals er jongeren in horden komen aanstormen op Rock Werchter, zo kwamen hier trosjes grijze, gekrompen en gerimpelde mini-mensjes aangewield en -geschuifeld, voetje voor voetje. Zij offerden allen graag hun plekje aan het raam in het rusthuis op om de Nederlandstalige kitscherige ballads, medleys en hier en daar een toets verouderde kleinkunst te komen beluisteren. Het beloofde voor hen een middag te worden vol zeemzoete nostalgie.
Binnenin het Sportpaleis heerste koning Herfst. Overal zagen we dorre velletjes, kromme benen, ruggen en armen, kalende, grijze of gepermanente schedels. Kreten als "we want more" klonken wat zachter dan wij het normaal gewend zijn, er werd wat meer gekucht en gepuft en ook het bestijgen van de trappen nam wat meer tijd in. Het witgele kruis was trouwens opvallend aanwezig en we verdachten de organisatie ervan een verzorger van de palliatieve afdeling achter de hand te hebben gehouden. In elk geval, de oudjes hadden dolle pret toen Bart Van den Bossche zijn 'Ga Met Me Mee' inzette: de rimpels rockten en de botten kraakten van de reuma en de artrose. Ook het duo Elly en Rikkert passeerde de revue met hun Kauwgomballenboom', Samantha rolde kwiek het podium op om stevig van katoen te geven terwijl de zaal enthousiast 'E Viva Espana' meezong. Miel Cools vroeg om een staande ovatie, maar na een "ach" en een "wee" is dat er om begrijpelijke redenen niet van gekomen (die verdomde reuma toch...).
Het waren uiteindelijk vooral ons aller Nicole en Hugo die de show stalen. De armen gingen de lucht in en de oudjes waren dermate enthousiast dat ze zelfs hun kunstgebit lieten meeklapperen. De rode, zwierige jurk van Nicole deed menig mannenhart stil staan en 'De Allereerste Keer' en 'Kom Van Dat Dak Af' konden op veel bijval rekenen. Met hun ingestudeerde (en volgens onze rochelende achterbuurman hilarische) bindteksten wilden ze zich ook nog als komisch talent bewijzen, al hadden ze dat ons inziens beter achterwege gelaten. Ook het vermelden waard is de blonde zangeres Mieke, want om haar kitsch te kunnen smaken moet men echt wel een stel hersenen in degeneratie hebben. Mieke zong dat "een kind zonder moeder als een vaas is zonder bloemen" waarna ze op het lumineuze idee kwam de zaal in te huppelen (wijsheid komt met de jaren, maar blijkbaar niet voor iedereen). Daar wachtte een fan haar op om haar eens stevig beet te nemen en samen vrolijk een rondje te walsen. Het grote scherm toonde ongenadig hoe ze het mens op slinkse wijze op een stevige duw trakteerde zodat ons Mieke geheel bevrijd haar weg kon vervolgen.
Al bij al leek de grijze massa de muziek zeer te appreciëren. Het Houden Van-orkest, dat gezegend was met de aanwezigheid van een jong, blond koortje, deed erg zijn best en ook de zangers op leeftijd waren vast van plan er het beste van te maken. Toch waren er voor ons net iets te weinig hoogtepunten en net iets te veel nummers waarvan duidelijk was waarom het nooit echt hits waren geworden. Als we zo oud moeten worden, sterven we toch liever jong! Maar ach, laten we ons er maar niet op blind staren, immers: “als je in de stront zit is een scheet een frisse wind”, dixit Miel Cools. Wij hebben wijselijk vroegtijdig de zaal verlaten (onze excuses aan de zanger Gerard Cox) om nog even van de zon, de lente en vooral van onze jeugd te genieten...