Al voor de vijfde keer zet Studio Brussel in aanloop naar de kerstperiode de solidariteitsactie Music for Life op poten. Van 18 tot en met 24 december installeert de radiozender zijn Glazen Huis op de Groenplaats. Nu deze actie voor het eerst naar onze Koekenstad komt, lijkt het ons niet meer dan logisch om de enige Antwerpse met Glazen Huis-ervaring eens te horen. Presentatrice Siska Schoeters praat ronduit over haar Music for Life-ervaring.
Nog een kleine maand en het Glazen Huis strijkt neer in Antwerpen. Voelen jullie bij Studio Brussel al de Music for Life-koorts?
Siska Schoeters Ja, dat begint toch. Je merkt dat verschillende mensen een ander soort telefoons plegen. Er zijn heel wat vergaderingen, er wordt langer gewerkt, ploegen worden opgesteld ... Dat allemaal in het grootste geheim natuurlijk, want zelfs wij, de presentatoren, weten van niets. An sich vind ik dat geen probleem, zo kan ik mijn mond niet voorbijpraten.
Bij de eerste Serious Request op het Nederlandse 3FM zijn de drie presentatoren op de vooravond nog uitgebreid gaan dineren alvorens een week op sapjes te leven. Je hebt zelf drie keer in het Glazen Huis gezeten, hoe bereid je je op zoiets voor?
Schoeters Je kan je echt niet voorbereiden. Toen ik in 2007 voor de eerste keer in het Glazen Huis zat, kon ik me sowieso niet voorbereiden. Die eerste keer beleef je in een roes, waardoor je ook geen ervaring kan opdoen om je bij de tweede keer wel voor te bereiden. Bij het derde jaar dacht ik dan: “Fuck it, het ging al twee keer zonder voorbereiding, dan moet het nu ook maar lukken.” Je moet er wel voor zorgen dat je rustig bent in je hoofd. Je moet de shit regelen die je moet regelen. Je kan niet naar dat huis gaan zonder alle beslommeringen af te handelen, al is het maar meterstanden noteren.
Een zotte week weg van huis
Eens in het Glazen Huis lijken me die eerste dagen voorbij te vliegen. Wat doe je dan als je in een dipje geraakt?
Schoeters Bij mij was het net andersom. Die eerste dagen gaan traag, maar na de derde dag vliegt de tijd en is het plots dag zes. Eerst moest ik echt wel wennen aan dat nieuwe huis. Ik moest zoeken waar alles was of hoe ik dingen het best deed. Eens je daar voorbij bent, denk je plots: “Hoe? Is het al gedaan?” Dat kan natuurlijk ook aan het weinige eten liggen. Die sapjes, die doen toch wat met een mens. Er gebeuren ook heel wat zotte dingen als je in dat huis zit. Er zijn steevast een paar gasten uit Malle die naar het Glazen Huis komen afgezakt. Er was eens een jaar dat ze met een zwembad op een oplegger al zwemmend naar het Glazen Huis zijn gereden. Het was buiten aan het vriezen en zij waren aan het spelen en gek aan het doen. Gelukkig hoeven die mannen nu niet ver te rijden. Wat me ook is bijgebleven, zijn de brandweerwagens vorig jaar. Alle korpsen die mee wilden doen, zijn toen in stoet tot bij ons gereden. Die wagens bleven maar komen. Zoiets had ik nog nooit gezien.
Als je een week in dat huis hebt gezeten, moet je daarna dan afkicken?
Schoeters Ja, vooral veel slapen en genoeg eten. Want je lichaam voelt wel raar aan na zo'n week op sapjes. Het is natuurlijk Kerstmis, dan ga je van kerstfeest naar kerstfeest en daarna volgt meteen Nieuwjaar. Je hebt niet meteen de tijd om echt tot rust te komen. Misschien is het ook wel beter om meteen terug over te schakelen op dat ritme.
Mis je kerstavond dan niet?
Schoeters Goh, ik verliet het Glazen Huis om 17 uur, twee uur later was ik thuis. Dat valt allemaal wel reuze mee. Wij ontvangen daar nog bloemen en de nodige felicitaties, maar nadien zeggen wij “toedeloe” en gaan we naar huis om te feesten. De mannen van de technische ploeg moeten nog alles afbreken, wat voor hen echt wel ne zure is. Zij zijn de echte harde werkers. Ik verlaat de technici dan ook steevast met een gevoel van medelijden. Er zijn tijdens Music for Life veel mensen die harder werken dan wij.
't Stad is het centrum van de wereld
Vanaf 18 december staat het Glazen Huis zeven dagen lang op de Antwerpse Groenplaats. Hoe speciaal is dat voor jou, nu het in je eigen stad is?
Schoeters Ik ben heel benieuwd. Nelles De Caluwé en ik zijn de enige Antwerpenaren bij Studio Brussel. Dat wil niet zeggen dat wij met ons twee de overige niet-Antwerpenaren niet de baas kunnen. Het wordt wel spannend, want Antwerpenaren hebben wel een negatief imago bij de rest van Vlaanderen. Ik woon nu in Gent, en daar wordt dan wel eens meewarig gezegd: “Ge zijt van ’t Stad zeker?” Met de nodige arrogantie antwoord ik dan: “Ja, goed hé!” Nu wordt er van Antwerpen en de Antwerpenaar veel verwacht. Daarom roep ik ook op om van Music for Life iets fantastisch te maken. Dit is echt wel het moment om het negatief imago van ons af te schudden. Laat zien dat je niet die arrogante, gierige racist bent die enkel in zijn eigen stad leeft. Dit is de uitgelezen manier om het goed te maken met de rest van Vlaanderen. Door onder andere de Universiteit Antwerpen is er veel gelobbyd om het Glazen Huis in Antwerpen te krijgen. Ik zag de rector nog op StuDay, dat is wel een toffe. Gezichtsverlies lijden zou spijtig zijn, dat kan gewoon niet. Anders zal ik het op de redactie mogen horen. Het is wel mijn stad, hé.
Zijn wij als Antwerpenaren echt niet geliefd op ‘de parking’?
Schoeters (lacht) Ja, dat merkte ik toen ik aan het RITS studeerde. Naast Toon was ik de enige Antwerpenaar in de klas. Toen stonden we gekend als “die van ’t Stad.” Iedereen denkt dan spontaan: “Ze weten het weer beter.” En dat is ook wel zo. Allez, daarmee bedoel ik dat een Antwerpenaar denkt dat hij uit het centrum van de wereld komt. Als je dan Antwerpen verlaat, moet je veel leren. Hoewel Antwerpen veel toffer is, is Brussel een grotere en echtere stad. Toen ik pas op het RITS was, stelde ik mij voor met: “Hallo, kzen Siska van Antwaarpe.” Dan zegt de leerkracht: “Dat is goed Mieke, maar we gaan je wel leren praten.” “Oké, ma ik kan da al wel, zenne.” Toen ze in de dictieles vroegen wie van zichzelf vonden dat ze algemeen Nederlands spraken, staken Toon en ik fier onze handen op. (schaterlacht) Jezelf dan voor de allereerste keer horen, is wel slikken. Alles was echt Antwerps, als ik er nu aan terugdenk ... schaamrood op de wangen.
Ik vermoed dat je als Antwerpse de Groenplaats niet meteen het fijnste plein vindt om het Glazen huis te zetten.
Schoeters De Groenplaats is wel goed bereikbaar, zowat alle trams komen er voorbij. Er zijn inderdaad fijnere pleintjes dan de Groenplaats, maar het is wel een groot en mooi plein, waar ook veel cafés zijn. Het is niet meteen het meest hippe plein, maar voor Music for Life is het wel fantastisch. Als ik zelf zou mogen kiezen, dan stond het Glazen Huis op het Conscienceplein. Ik vind het een van de gezelligste pleintjes, maar het is spijtig genoeg te klein.
Steeds meer geld voor het goede doel
Music for Life is een actie waar veel studenten aan meewerken. Voor welk goed doel sprong jij tijdens jouw studieperiode in de bres?
Schoeters Zelf ben ik niet iemand om op de barricade te staan. Ik hoef daar niet flauw over te doen, al probeerde ik wel te helpen waar ik kon. De grote wereldverbeteraar ben ik nu eenmaal niet. Door Music for Life ben ik wel sneller andere goede doelen gaan steunen. Natuurlijk steun ik niet alles, maar ik ben wel meer geneigd om een goed doel te sponsoren. Het zou ook onfair zijn om te verwachten dat bijna iedereen Music for Life steunt, terwijl ik zelf niets zou steunen. Dat kan ik niet maken, natuurlijk. Als ik ergens een collectebus zie staan, dan steek ik er mijn wisselgeld wel in. Dat zijn geen grote bedragen.
Waarvoor de wereld u dankbaar is! Naast Nederland is er ook in Zweden, Zwitserland en zelfs in Kenia een Glazen Huis, hoe verloopt die samenwerking?
Schoeters Wij hebben vooral contact met Nederland. Hun actie zit op een hele andere vibe dan de onze. Je bent tijdens die week vooral met je eigen ding bezig. ’s Nachts neem je wel eens contact op met de andere landen. Zij zijn de enigen die hetzelfde doormaken als jij. Op die momenten polsen we wel eens hoe het bij hen staat. Als de tussenstanden doorkomen, ontstaat er automatisch een gezonde ‘concurrentie’. Nederland is natuurlijk veel groter en Serious Request loopt al langer. Zij moeten meer geld inzamelen dan wij. Als ze dat niet, doen maken ze zichzelf belachelijk natuurlijk. Het is dan ook met spanning uitkijken naar de eerste tussenstand. Die eerste tussenstand is vaak iets minder dan het voorgaande jaar. Dan denk je toch bij jezelf: “Maar allez.” Natuurlijk doe je die actie niet om telkens een nieuw record te plaatsen, maar dat blijft wel in mijn hoofd zitten. Al is het slechts één eurocent meer, voor mij persoonlijk moet die er wel zijn. Bij de eerste keer Music for Life was iedereen echt overdonderd. Toen ging ik samen met Otto-Jan Han van Utrecht naar Leuven. We kregen berichten dat het in België heel heftig was. Music for Life is toen iets geworden, waarvan niemand dacht dat het dat zou kunnen zijn. Een klein project werd plots iets heel groots. Nu gaan we toch al naar onze vijfde editie!