from hero to zero

De stad wordt gespleten door een rivier. Aan één oever ligt het centrum, aan de andere het kasteel. Aan beide kanten vloeit de stad over heuvels uit.

Deze beschrijving is van toepassing op Praag, maar ook op Boedapest. (En op Bratislava, overigens.)

De hoofdstad van Hongarije voelt als een openluchtmuseum. Wijde boulevards strekken zich uit en majestueuze gevels en paleiselijke gebouwen staan overal schouder aan schouder, strak in het gelid. In die pracht vertoefde ik het eerste weekend  van mei met een vriendin.

Donderdag direct na de les liften we naar Brno, een stad waar we ook verbleven toen we naar Wenen en Bratislava gingen. Op die trip gaf Pavel, een skileraar, ons een rit van Wenen naar Praag. Het klikte, we wisselden nummers uit en waren welkom om bij hem te slapen als we nog eens langs Brno zouden komen. Vanavond  is het zover.

Hoewel Pavel erg vriendelijk is, blijkt hij geen man zonder zorgen. Onder het avondeten drinken we rode wijn en na zijn derde glas onderbreekt hij plots een verhaal van vriendin Asia, en Pavel uit zijn zorgen over een Islamitisch Europa. Bovendien is hij maandag jarig en wil hij zijn kind zien. Maar zijn ex-vriendin, de moeder van zijn kind, heeft aangegeven dat zij onder geen voorwaarde wil  dat Pavel maandag langskomt. Hij mag zijn kind niet zien.

Omdat Pavel dit weekend naar Oostenrijk moet voor skilessen, stappen we vrijdagmorgen gedrieën in de auto. Hij rijdt ons voor een bijdrage naar Boedapest, daarna vervolgt hij zijn weg naar Oostenrijk.

In de auto merken we dat accommodatie in Boedapest niet gemakkelijk te regelen is. We hadden via couchsurfing dagen van tevoren personen gecontacteerd, maar die haken af. Het is een lang weekend (vrijdag 1 mei vrij is ook in Tsjechië en Hongarije de dag van de arbeid) en alle hostels die we bellen zijn volgeboekt. Eén hostel heeft een kamer beschikbaar voor morgenavond. Als noodoplossing bel ik het Gerloczy hotel waar ik ter verrassing een kamer had gereserveerd voor zondag. Daar hebben we meer geluk en de kamer wordt naar vanavond omgeboekt.

’s Middags komen we aan in het hotel, luxe hangt met slingers door onze kamer. De minibar, inbegrepen in de prijs, is uitgerust met champagne, wijn en liflafjes. Het bed is zo groot als een zeilschip en de badkamer zou niet misstaan op een filmset. Het is een eenmalige traktatie, morgen doen we weer ‘normaal’.

Ondertussen hebben we voor zaterdag een kamer gereserveerd in een hostel, de goedkoopste is €15,- per nacht. Die kamer is erg klein, meldt de receptioniste. Maar een andere is er niet.

Zaterdag ontbijten we in de serre en na te hebben uitgecheckt, gaan we richting hostel. Bij aankomst begrijpen we waarom de receptioniste zei dat de kamer klein was. In feite is het geen kamer.

In de gedeelde keuken staat een houten trapje dat naar een tussenvloerse opbergkamer leidt. In die ruimte is een matras gelegd, aan de muur hangen twee lichten en twee stopcontacten. That’s it. De geïmproviseerde deur betsaat uit een stuk karton met piepschuim en een plastic poster. De wc delen we met de rest van de gang. En de badkamer? “Oh, they did not tell you? That is not included, you can use one of the empty rooms.” Welke er leeg is? “Eh, tonight we don’t have any empty rooms. But tomorrow morning, after check- out at eleven, you will be the first ones.”

Dit is geen kamer, fluistert vriendin Asia, “it’s more like a tent.” 24 uur geleden zaten we aan de champagne in het Gerloczy. “We went from hero to zero”, lach ik. Maar ook vanuit een tent zonder badkamer en met een gedeelde wc blijft Budapest een bijzonder rijkelijk avontuur.