Rewind In 2000 wint Ridley Scotts Gladiator 5 Oscars, waaronder Beste Film en Beste Acteur. Voor mij betekent dat het volgende: op een eeuw tijd bereikte de filmindustrie zijn absolute summum in deze epische film over de grootste actieheld sinds Jesus en zijn kompanen. U mag van mij met enige gemoedsrust uw Godfathers en Hitchcocks daar steken waar de zon nimmer schijnt.
Pause Ik moet ongeveer 12 jaar oud zijn geweest toen ik De Film voor het eerst zag. Ik was schriel, klein, kortademig en droeg (draag) een bril. Denk Macaulay Culkin. Het contrast met Maximus Decimus Meridius was navenant, edoch, op een of andere manier droeg deze Romein dezelfde naam, evenwel verbasterd door de eeuwen heen, maar goed, dat viel te begrijpen en dat mocht de pret niet bederven; de gladiator né generaal was een naams- en zielsgenoot. Dat was de kern van de zaak. Op mijn omslag van de film stond Gold Edition, en dat maakte het allemaal nog specialer, want wie had dat nou, zo’n gouden film? Ik heb de tape zo vaak bekeken dat hij moest vervangen worden. Ik kende het gehele ding van buiten: de woorden die ik vooralsnog niet vatte, werden vervangen door dreigend gemompel. Ik vermoed dat Russel Crowe hetzelfde trucje gebruikte.
Play Er gaan geen drie maanden voorbij of ik herbekijk ten minste gedeeltelijk Gladiator. De magie heeft de tand des tijds overleefd. Nog steeds kolkt mijn bloed dan met adrenaline. Nog steeds ervaar ik de gerechtvaardigde woede van de met zwaard en baard bewapende weduwnaar in ketens als stond ik in zijn plaats. Nog steeds mompel, nee!, brul ik elk woord mee met religieuze overtuiging, nog steeds draagt de muziek mijn adem weg naar god weet waar en nog steeds vind ik Joaquin Phoenix als Keizer Commodus de meest boosaardige antagonist uit de volledige filmgeschiedenis en de Joker kan godver-fucking-domme de pot op. Gladiator is de shit. Peace out.