Over de schijfjes die in elk pakje Smiths-chips zaten en waarvoor we elke speeltijd door de knieën gingen.
REWIND In 1995 beginnen de Flippo's aan hun veroveringstocht door de Belgische scholen. De jonge jeugd valt als een blok voor de schijfjes met plaatjes van de Looney Tunes. Later komen er ook afbeeldingen van voetballers, Flippo's uit dik plastic en Flippo's die kunnen vliegen. Mama's en oma's worden de oren van het hoofd gezaagd om “een klein zakje, please” bij elk bezoek aan de krantenwinkel.
PLAY Ze verzamelen in de daartoe ontworpen mappen blijkt onhandig, want de vakjes gaan kapot zodra je er je ‘dubbelen’ in probeert te wurmen. Wij, grootverzamelaars, lopen op de speelplaats rond met zakken waar ook ons turngerief in zou passen. Gezwind diepen we er onze lelijkste exemplaren en beste zappers uit op wanneer iemand ons uitdaagt. Een goeie steen uitzoeken, opstapelen die handel en er om beurten met je zapper op mikken. Flippoën houdt alle kinderen zoet, tot opponenten supergeluksbrengende zappers in de strijd om lievelingsflippo's inzetten.
FAST FORWARD Het nieuws bereikt ons dat een bejaarde vrouw is gestikt bij het eten van een zak chips. Ze had de Flippo in bijlage niet als dusdanig herkend. We doen er lacherig over maar likken vanaf nu toch iets voorzichtiger de vetlaag van elke verse Flippo. Toenmalig Minister van Volksgezondheid Colla laat onderzoeken of hij Flippo’s kan verbieden. Zo’n vaart loopt het gelukkig niet. Voortaan zitten ze verpakt in een dun plastiekje.