“Die knappe met zijn paardenstaartje geeft een pass naar die met zijn mooie benen. En ja, ja, een lange bal in de richting van het doel van de tegenstander! Nummer 8, die lelijke, oudere man heeft hem, hij stampt de bal naar het doel en hij … *fluitsignaal* scoort? Huh? Offside?”
Aldus een gemiddelde man die beschrijft hoe een doorsnee vrouw een voetbalwedstrijd beleeft. Niet elke vrouw is echter voetballeek. Bewijs hiervan is Laure Beels. Door de week is ze studente tweede kandidatuur Germaanse Talen, tijdens het weekend trekt ze haar stoute en zwarte shoes aan en fluit ze 90 minuten lang 22 voetbalspelers tot de orde.
Mannenbastion
Laure is op dit moment bezig aan haar vierde jaar als scheidsrechter. Zelf zegt ze het niet zo speciaal te vinden om deze hobby als vrouw te beoefenen. “Wij zijn dan wel met minder, maar collegascheidsrechters behandelen je niet alsof je in de minderheid bent. We hebben dezelfde opleiding gevolgd en fluiten dezelfde wedstrijden, dus we zijn elkaars gelijken. Voor de clubs is het misschien wel een beetje raar, maar de meesten zijn het al gewoon vermoed ik. Je ziet wel dat sommige spelers denken: ‘oh nee, het is een vrouw’ of dat ze tijdens de wedstrijd uittesten of je gevoeliger bent door bijvoorbeeld zielig te doen als ze zijn gevallen, maar het valt wel mee. Ik denk dat er al te veel vrouwelijke scheidsrechters zijn om nog speciaal te zijn. En ik ben altijd al een vrouw geweest, dus ja…”
Je hebt eigenlijk geen tijd om echt naar de billen te kijken.
“Soms stap ik echter het veld op en weet ik dat ik anderhalf uur ga uitgescholden worden. Een aantal ploegen en hun supporters zijn echt verschrikkelijk. Die zien nog maar een meisje en de vooroordelen beginnen al. Opmerkingen zoals: ‘Dees fluit dient niet om op te zuigen!’ of ‘Ga terug achter uw raam staan stoem wijf’ zou ik nooit horen als ik een man was. Vorige keer noemde een speler me ‘lesbische trut’. Die heb ik van het veld gestuurd. Dat is het grofste wat ik al heb meegemaakt.”
De laatste nieuwe mode
De uitrusting van een scheidsrechter is niet echt modieus, noch flatterend voor de vrouwelijke vormen. “We dragen een zwart voetbalshortje, zwarte kousen en shoes en een truitje voor scheidsrechters. Die heb je wel in alle kleuren – in het groen, geel, zwart … Er zijn ook van die roze gevallen waar mannen internationaal mee opduiken. Die zijn er wel over, dat is echt vragen om gepest te worden. Vrouwenmaten zijn er niet. Het kleinste dat ze in de winkel hebben is een medium, en daar zwem je dan in. Dat is allemaal afgemeten op dikke bierbuiken. Het is eigenlijk wel lachen. Je komt de sportwinkel binnen en dan vragen ze: ‘Wat moet je hebben? Een smalleke? Dat bestaat niet hoor!’ Dan denk ik: komaan, dat moet ondertussen toch al afgestemd zijn op vrouwen?”
Billen, benen, … en billen
Vrouwen die zich geroepen voelen om scheidsrechter te worden om zo het mannelijk schoon van nabij te kunnen bekijken, moeten we echter teleurstellen. “Je hebt eigenlijk geen tijd om echt naar de billen te kijken. Ik kijk meestal naar voetfouten en dan zit je wel op die hoogte. Maar echt daar mee bezig zijn van: ‘Oh, dat is nu wel…’, nee, dat gaat niet, daar heb je geen tijd voor. En nee, ze scheren hun benen niet. Dat is niet mannelijk hé. Er wordt al genoeg geroddeld over problemen in de kleedkamers…”