Yves Pepermans is doctorandus aan de PSW-faculteit van de Universiteit Antwerpen. Elke maand schrijft hij een subjectieve, sporadisch subversieve column over wat er van en door ons nog moet komen.
Hebt u er iets van gemerkt? Ik had er toch meer van verwacht, van die kernuitstap. Ware volksfeesten met veggie burgers en streekbiertjes of stroomonderbrekingen die iedereen aan het neuken zouden krijgen zoals in New York enkele jaren terug. Niks daarvan, al behoudt de regering wel het voorrecht om ons aan te manen op piekmomenten de strijk niet te doen. De kernuitstap kwam er stoemelings, drie jaar te vroeg, en enkele maanden nadat de regering had besloten om de wet maar een beetje te volgen. Ze kwam er nadat onlangs ‘barstjes’ werden ontdekt in het reactorvat van de kerncentrales van Doel 3 en Tihange 2. Nu moeten wij niet pretenderen dat u of ik echt snappen wat de gevolgen hiervan kunnen zijn. Het is in ieder geval belangrijk genoeg om deze reactoren een paar maanden te sluiten.
De uiteenlopende reacties op de schuurtjes reflecteren de politieke breuklijnen die ons vlakke land doorsnijden. Ik ben opgegroeid met een beeld van kernenergie dat gevormd werd door The Simpsons en gratis jodiumpillen. Zelfgenoegzaam droeg ik een badge met een lachende zon waarop stond: ‘kernenergie, nee bedankt’. Toen mijn ouders zo oud waren als ik waren nucleaire ingenieurs echter even ‘fak’ als vandaag de grafische ontwerpers die ‘iets in de media doen’. Deze ingenieurs werkten in het atoomtijdperk aan de betere wereld vol eindeloze, schone, goedkope energie voor iedereen. De Toekomst leek toen een plek waar we met ons allen naartoe gingen. Een oord met jetpacks en shortskitrips op de maan. Tsjernobyl was het iconische einde van deze atoomdroom. Voortaan zouden zon en wind het mooie weer maken. Dat vond de nucleaire lobby maar een linkse hobby, en zij vroegen en kregen een verlenging van de levensduur van de met belastinggeld betaalde kerncentrales en een miljard subsidie voor een nieuw type kernreactor. Waarop de groenen klaagden dat de overheid de vrije markt verstoorde en zo potentiële investeerders ontmoedigt. Het is eens wat anders, maar ach, alles moet veranderen opdat alles bij het oude blijft. En zo kregen we naar aloud Belgisch model terug een beetje verzuiling: voor elke politieke strekking een eigen energiebedrijf. De toekomst lijkt meer op gisteren dan eerst gedacht. Alles komt terug, eerst als een tragedie dan als klucht.
Gelukkig is er nu een nieuwe grootste Vlaamse alliantie die zich geen moer aantrekt van ‘hogere instanties’ en volop inzet op grondstroom. Wat die grondstroom precies is, hebben wetenschappers nog niet kunnen achterhalen, maar het klinkt geothermisch en groen. De grootste partij van 't Stad zweert bij hoog en laag bij het Duitse wirtschaftswunder, dat besloten heeft om op een paar jaar tijd alle kerncentrales te sluiten. Ik reken dan ook op onze nieuwe burgmeester om zijn plannen met grondstroom te verwezenlijken en er alles aan te doen om verder te gaan met de kernuitstap. Om iedereen gelukkig te maken, kunnen we dan van de kerncentrale van Doel een soort expo 58 après-la-lettre van maken, waarheen we op kernuitstap kunnen. Doel als retro-futuristisch amusementspark met de jetpacks die we nooit kregen. Voor dat idee wil ik gerust zingen.