Het Amerikaanse volk schaart zich weer als één man achter één man. De bekritiseerde president schiet weer eens vooruit in de polls en lijkt zich te mogen opmaken voor een nieuwe ambtstermijn. Niet dat het volk nu plots wel vindt dat het leger op zijn plaats zit ginds in het oosten, of dat iedereen de nieuwe besparingen in de Sociale Zekerheid dan toch ziet zitten. De man vertoonde zich echter op Thanksgiving – je kent het wel, dat feest met de gevulde kalkoen en een overdaad aan verre familie rond de feestdis – niet in wit Washington, maar in zanderig Bagdad. In een grauwe hangar gevuld met kortgeschoren Amerikaanse mariniers; mét kalkoen in de handen. Fantastisch om te zien hoe tranen van elitetroepen ook het volk weer in de armen van de kleine uit Texas drijven.
Niet dat ik een pleidooi wil afsteken voor of tegen ‘s mans politiek – dat is hier niet op zijn plaats – , maar het is een sterk staaltje machtsgebruik. Een leider kan en zal zich veel permitteren. In Rome werd het volk daarop met brood en spelen koest gehouden, in Hasselt durven ze het openbaar vervoer wel eens kosteloos aanbieden. En nu dus de kalkoen. Geen haan die nog kraait om het verlies van zovele mensenlevens, het verknallen van zovele dollars aan bommenwerpers. De president is een echte leider, die begaan is met zijn mensen. Daarom is hij een goed leider.
De nieuwe leider van de UA zal ook over die macht beschikken. Misschien niet over gelijkaardige budgetten en vermoedelijk zal de kalkoen plaats moeten ruimen voor een gans, maar ook de nieuwe rector zal de macht hebben oproer in de kiem te smoren met cadeau’s. Het is er overigens het seizoen voor. Het belang van die rectorfiguur wordt door studenten te vaak ten onrechte onderschat: het is immers de rector die het beleid van de universiteit stuurt, hij kiest de aandachtspunten en prioriteiten en – daarmee nauw samenhangend – de middelen van de departementen. Het is de rector die aan tafel zit met de minister van onderwijs om te bepraten hoe de toekomst van de universiteit er na BaMa zal uitzien. En die gesprekken gaan ons allemaal aan. De rectorverkiezingen naderen hun hoogtepunt. Slechts een handvol eindejaarsfeesten staat nog tussen het drukken van deze dwars en de triomfantelijke toespraak van de nieuwe aanvoerder. Hem wachten vier moeilijke jaren bestendiging van de ingezette koers. Ons rest slechts de hoop uit te spreken dat de man zijn ambt waardig zal zijn.