De komkommertijd zijn we meer dan behoorlijk doorgekomen. Het leek wel of iedereen wachtte tot de zomer om zijn of haar bom te laten ontploffen. Na de Arabische Lente mocht het wel iets anders zijn, moet Story hebben gedacht. Door intieme berichten van onze premier te publiceren, schoot het roddelblad dan maar ‘de zomer zonder fatsoen’ op gang . Behalve zijn echtgenote leek mij niemand er om te malen dat Leterme het niet altijd thuis doet. Nochtans sprong de Belgische journaille op het nieuwtje, hopend op een binnenlandse DSK. Het ethisch dieptepunt leek bereikt, maar toen werd de werkwijze van News of the World bekend. Gelukkig blijven we in eigen land alsnog gespaard van zulke kranten. Al vrees ik steeds meer dat ook bij ons de mores achterwege blijft als het op primeurs en verkoopcijfers aankomt. Des te pijnlijker wordt het voorval als je weet dat Story’s hoofdredacteur onze generatiegenoot is. Sterker nog, de roddelchef was enkele jaren geleden nog redacteur van ons Gents zusterblad Schamper. Allicht naïef van mij om te denken dat onze redacteurs zulke acties beneden hun waardigheid vinden. Dit nummer bewijst dat ook dwars afglijdt naar een magazine met Storyallures. Al hopen wij, als dwars, er wel de problematiek mee aan de kaak te stellen.
De politici geven ook bezwaarlijk het goede voorbeeld. De laatste ontwikkelingen doen een regeerakkoord voor het jaareinde verhopen. Niets te vroeg, zou ik denken. Ik ben er nog steeds niet uit of ik het bejubelen van de politieke impasse met het oog op de gemeenteraadsverkiezingen, cynisch of bedroevend moet vinden. Typerend voor de zomer van twintigelf is dat de enige politici die nog met het volk inzitten, de lui zijn die niets meer te verliezen hebben. In tijden waarin kredietbeoordelaars hun hand er niet voor omdraaien om landen de dieperik in te duwen, zijn het juist zij die aansturen op een snelle begrotingsopmaak. Elders is het nauwelijks beter. Dat democraten en republikeinen het opportuun achtten om met de ganse wereldeconomie te pokeren, is ronduit hallucinant.
Daarom ben ik zo blij dat onze universiteit verplicht Filosofie en Levensbeschouwing in het curriculum opneemt. Men vergeet wel eens dat deze gehate vakken vooral bestaan om ons een beetje wereldkennis en waarden mee te geven. De Studentenraad nam in het verleden deze vakken onder vuur. Een geste van politiek snel scoren is hen ook niet vreemd. Sommigen onder u zullen in de toekomst in de positie komen om de ethisch verantwoorde keuze te maken, maak ze dan ook.