Liberté toujours. Spreek het uit. Fluister het. Het omwentelt de tong. Een sententie omhelsd door de groten en de kleintjes der aarde. Twee onsterfelijke woorden gedrukt op een onvergankelijk, blauw – of azuurblauw – pakje. Ultramarijne distinctie, versierd met een Asterix helm. (On)gefilterde schoonheid en verlangen in slanke cilindervorm. Een Gauloise ontsteek je niet zomaar. Gauloises rook je niet. Je wordt geboren als Gauloisier.
Zelfs de bekende gezondheidswaarschuwing – een aanmaning geprint op elk pakje dood – straalt bij Gauloises een zekere nonchalante chic uit: ‘Fumer tue.’ Heerlijk subversief. Gainsbourg kon het niets schelen. Picasso ademde de tabak. John McClane zowaar inhaleert de sigaret tijdens een onvergetelijk kerstfeest. “Now I have a Gauloise, ho-ho-ho.” Identiteit maakt en kraakt rookwaren (en vice versa). Na 104 jaar heeft Gauloises persoonlijkheid in overvloed. Een existentiële crisis moest er ooit eens van komen. De productie in Frankrijk wordt afgebroken en reist richting Oostblok. Die Polen hebben het slim gespeeld. Liberté toujours wordt liberté en Pologne, parce que la France ne fonctionne plus.
Ach, zoals een reclamecampagne ooit kopte: “To err is human. To smoke Gauloises, divine.”
Toch, hartzeer. Een icoon verliest zijn smoelwerk. Frankrijk speelt een karaktertrek kwijt. Want Gauloises ís Frankrijk. Stel u even voor dat Triggerfinger het voor bekeken houdt. Menig vrouw (en man) zou van een brug springen. Wat maakt België immers sexy? Manneken Pis? Positief confederalisme? Ja, bier. En chocolade. Niet meteen enorm zinnenprikkelend, behalve in enorme hoeveelheden. Een hijgende Ruben Block daarentegen. Je zou voor minder onmiddellijk door de knieën gaan.
Neen, de heren van Triggerfinger zijn de Gauloises van België. Verleidelijk, stout, dodelijk efficiënt. Onze redactie heeft het aan den lijve ondervonden. Verslavingsgevaar is imminent. Het kan je niets schelen. Je zweert bij je merk. Bij je muziek. Bij je politieke standpunt. Je dweept met de begeerte. Omdat je niet zonder kan. Onze zuiderburen zijn hun panache kwijt en veranderen in een natte dweil.
Belgen prikkelen meer. Door een vorm van continue onzekerheid. Door imperfectie. Door belabberde politieke besluitvorming. We laten het bloed stollen, we choqueren en we enerveren. Driekleurige nervositeit waar we trots op moeten zijn.