bij De Bromvlieg

De Bromvlieg repeteert in wat de minst gezellige repetitieruimte in Vlaanderen moet zijn: de onbestemde keldervertrekken onder de resto in de Koningsstraat. Fel, genadeloos licht en koude, harde vloeren maken het de acteurs hier niet gemakkelijk. Vooraleer er gerepeteerd kan worden, wordt het administratieve luik afgehandeld. Séverine, een oudgediende bij de Bromvlieg, legt iedereen uit hoe de ticketverkoop in zijn werk gaat. Dat is geen verloren moeite, zo blijkt. Een belangrijk deel van de inkomsten haalt de Bromvlieg immers uit de tickets. Het logistieke gedeelte (zalen en techniek) en het promomateriaal worden door de universiteit gefinancierd. De steun van de universiteit was er vanaf het begin, zo’n zes jaar geleden, toen een groepje filosofiestudenten een stuk maakte. Wat een eenmalig streven was, werd een artistieke studentenvereniging met jaar na jaar vers bloed. Voorzitter Grag beschrijft hun doelgroep: “Studenten met weinig of geen ervaring die toch theater willen maken.” De Bromvlieg is er dus voor zij die het als een springplank zien naar de ‘echte’ theaterwereld, maar evengoed voor iemand die gewoon eens wil proeven van het leven op de planken. Elk jaar kunnen regisseurs stukken voorstellen die zij graag willen opvoeren. Een jury van ‘Bromvlieg-intimi’ en buitenstaanders selecteert. Dit jaar zijn er financiële middelen voor vier producties: twee grote en twee kleine. Ik volg vandaag de twee ‘kleintjes’.

Workshop ‘Ontdek jezelf’

Regisseur Dries en zijn acteursploeg werken in de restocatacomben aan ‘Binnen’. De groep begint met een opwarming. Lichamen kronkelen over de grond en al snel klinkt het gegalm van oerkreten door de ruimte. Ondertussen trekt een andere groep theatermakers zich terug in de Stille Ruimte voor een workshop ‘Ontdek jezelf’. De kelderruimte begint meer en meer op de ontspanningsruimte van een gekkenhuis te lijken. De mentale gezondheid van de personages in ‘Binnen’ is eveneens alles behalve stabiel. Dries baseerde zijn tekst op de film ‘Kynodontas’ waarin een vader de rest van zijn gezin volledig van de buitenwereld isoleert. “Dat fysieke isolement is natuurlijk heel interessant om op toneel te brengen”, vertelt Dries. “Ik hoop dat mijn stuk mensen aan het denken zet over hoe belangrijk je opvoeding en sociaal contact is voor je wereldbeeld.” De goedlachse Dries en zijn bevallige assistente Lotte geven rustig en tactvol regie-aanwijzingen. Of het soms niet moeilijk samenwerken is? “Neen, mijn acteurs zijn engeltjes!” lacht Dries. En hij meent het nog ook.

Constructieve meningsverschillen

Ik wil wel eens zien of de acteurs van Birgit, de regisseur van de andere kleine productie, ook zo'n engeltjes zijn. Omdat de ruimte onder de resto al is ingepalmd, verkastte de groep naar meer comfortabele oorden. Ik vind hen terug in de grote living van een bevriende theaterliefhebster. Hier werkt het gezelschap aan ‘Outro’. Ze lieten zich inspireren door de eenakter ‘Huis Clos’ van Jean-Paul Sartre en voegden gaandeweg steeds meer eigen elementen toe. Ze schrijven en maken de soundscape zelf. Op dit moment sleutelen ze gewapend met bier en chocolade aan de teksten. Het ziet er gezapig uit, maar collectief creëren is vaak erg intens. De mensen in deze groep hebben hun pluimen al op andere plekken verdient en zijn erg gedreven. Zouden de ego's soms botsen? Als ik vraag of er soms ruzie is, valt een stilte. “We hebben enkel constructieve meningsverschillen”, grapt Maarten, de jongste en rumoerigste van de hoop. Birgit en Dries werken op verschillende manieren. Dries is meer gestructureerd terwijl het productieproces van Birgit eerder organisch verloopt. Wat ze gemeen hebben, is dat ze het publiek niet graag een boodschap willen opdringen. “Dat wil echter niet zeggen dat ik de toeschouwers niet aan het denken wil zetten,” vertelt Birgit, “Eigenlijk is 'Outro' net het resultaat van een grote denkoefening, namelijk zet drie totaal verschillende mensen in een ruimte waar ze niet uit weg kunnen en zie wat er gebeurt." Wat de acteurs op het geïmproviseerde podium brengen, geeft blijk van humor en gevoeligheid. De bewoners van de flat, annex repetitieruimte, druppelen binnen en nemen stilletjes plaats als publiek. Er gaat immers niet elke dag een try out in je living door. Er wordt geprobeerd, geproefd en goedgekeurd.

Wat het meeste bijblijft na het bekijken van deze repetities is de tomeloze energie van jonge mensen met een passie. Het zijn geen ultraprofessionele producties en de acteurs blijven niet altijd overeind, maar dat is niet zo belangrijk. Wie denkt dat studenten zich niet meer kunnen engageren en niets hebben te vertellen, krijgt hier ongelijk. En dat is wel belangrijk.