In het ware leven, het niet-Merlina-bestaan, valt Tine Reymer, alias Belli, niet voor het colgate-valsgebit van Koen de Bouw, maar voor de artistieke compositie tanden in de mond van Peter Van den Begin. Deze laatste deelt dus niet het bed met Theo, Tony, Ronny of Nancy, maar met een bekoorlijke blondine en een mediageile kat, Jules genaamd. In een huiselijke sfeer worden enkele echtelijke zinsneden geserveerd uit ‘het leven zoals het is: humor’.
Tine, waarom is Peter Van den Begin het einde?
Tine Reymer Wie zegt dat Peter Van den Begin het einde is?
Peter Van Den Begin Als we het zo gaan spelen, het interview, dan …
Reymer Schatteke, ‘ge zijt het einde zenne’… en ook het begin.
Maar alleszins niet het begin van het einde?
Reymer (met de wimpers wapperend) Nee.
Peter, je hebt samen met Stany Crets op Studio Herman Teirlinck gezeten. Heb je hem daar ook leren kennen?
Van Den Begin Ja, maar we hebben elkaar maar tegoei leren kennen in de Blauwe Maandag Companie, met ‘Wilde Lea’. Op de Studio was het niet meer dan af en toe een babbeltje als we elkaar tegen kwamen op de trappen. We hadden toen maar oppervlakkig contact. want Stany zat een jaar lager.
Het is pas toen we intensief zijn beginnen samenwerken dat we elkaar goed hebben leren kennen. En het klikte meteen. Nu zijn we zoveel jaar verder en het marcheert nog altijd.
In hoeverre heeft het verdwijnen van Studio Herman Teirlinck jullie geraakt? Tine, had jij er ook affectie mee?
Reymer Ik heb er ook gestudeerd en ik heb er Peter leren kennen (emotioneel), dus heb ik er wel affectie mee. Maar het deed wel vreemd toen we hoorden dat de gebouwen verkocht werden. Zo’n huis, zo’n school, dat heeft zoveel geschiedenis, daar hangt een heel verleden aan vast. Daar komt dan waarschijnlijk een soort winkelcomplex. Ja, die ligging is dan ook fantastisch. Het is wel jammer dat het zo gelopen is.
Ik ben daar beginnen studeren toen Jan Decleir er artistiek leider werd, wat een frisse wind door de school deed waaien. En die school, het klinkt heel stom, die bruiste echt van mensen die heel geëngageerd waren. Het is de laatste jaren helemaal misgelopen met het Conservatorium en alle dingen daaromtrent. Ik weet er eigelijk het fijne niet van, weet jij dat?
Van Den Begin Ik weet dat ook niet. Dat is tamelijk ingewikkeld. Het is via de hogeschool gegaan. En dat er uiteindelijk maar geld was voor één opleiding in de plaats van twee.
Reymer Eigenlijk is de Studio dan opgeslokt door het Conservatorium zodat hij dan definitief verdwenen is. Dat is gewoon heel jammer, omdat je wel andere conservatoria hebt, maar geen andere Studio Herman Teirlinck, noch qua idee noch qua mentaliteit.
Yoghurtjes en stervende koningen
Wat was de truc die jullie hebben uitgehaald om uiteindelijk binnen te mogen? Er zijn geen kippen de kop afgebeten of yoghurtjes met fruit vertolkt?
Van Den Begin Ik had het geluk dat de toenmalige directeur Fons Goris in de jury had gezeten van een schoolvoorstelling waarin ik meespeelde. Ik imiteerde de monoloog ‘De Koning sterft’ van Paul Van Vliet. Ik had hem dat zelf ooit zien doen en toen zijn plaat gekocht. Ik heb dat klakkeloos van buiten geleerd, exact hoe hij het deed. Het was dus een monoloog van een koning, die drie à vier minuten praat terwijl hij aan het sterven is. En dat stond dan op rijm: “Een dolk doorklieft mijn ribbenkast, de dolk van een verrader. Dit is een laffe vadermoord en helaas, ik ben de vader”. Op het ingangsexamen moesten wij een vrije tekst te berde brengen. En na dertig seconden ging dat zo toktoktok met de bic op de tafel en dan wist je dat je al kon stoppen. Toen zei Fons Goris: Jij hebt toch zo eens iets gedaan, ken je dat niet meer? Dat was dan al zo lang geleden. Ook die poging mocht ik dan na dertig seconden staken. Ik dacht dus dat het niets zou worden, maar achteraf is die stervende koning dan toch mijn geluk gebleken. Dat marcheerde blijkbaar, of hij had daar iets in gezien.
Zijn jullie na die opleiding rechtstreeks de wereld van theater en televisie ingedoken?
Reymer Ik was Studio begonnen om muziek te maken. Ik twijfelde tussen Jazzstudio en Herman Teirlinck en ben uiteindelijk Teirlinck binnengesukkeld. Maar ik had het nooit in mijn hoofd gehaald om te gaan acteren. Ik was heel verlegen en dan heb je niet de behoefte om toneel te gaan spelen. Zingen, dat is iets anders, dat is je eigen muziek. Maar op de Studio leer je verschillende kanten van jezelf kennen, of dat wordt daar toch op één of andere manier gestimuleerd. Rond negentien jaar waren wij één vriendenkliek en toen zijn de Kakkewieten begonnen. Door de Kakkewieten heb ik Dimitri Leue beter leren kennen en ben dan met hem in theater beland. Door veel toneel te spelen kwam ik in Team Spirit terecht en dan in Sedes en Belli.
Van Den Begin Gij doet precies of dat een ‘grote kak’ is.
Reymer (lacht) Ne vieze kak. Nee, maar ik ben nooit van plan geweest om in een film te spelen of om iets voor televisie te gaan doen. Dat is er allemaal vanzelf gekomen. Allemaal heel fijn, maar ik ben nu al een tijd niet meer met theater of TV bezig om muziek te kunnen maken. En dat is ook het enige waar ik nu mee bezig wil zijn. Ik weet wel dat als we eind dit jaar beginnen spelen en een plaat uitbrengen - dat is allemaal nog in wording - ik daarna absoluut terug wil acteren. Ik kan daar nooit tussen kiezen, daarom wissel ik af. Alles tegelijk blijven doen, dat werpt toch niet de vruchten af die je wil dat het afwerpt.
Keuzes
Hoe komt het dat acteurs met dezelfde achtergrond toch zulke verschillende dingen gaan doen?
Van Den Begin Wij zijn wel ongeveer met hetzelfde bezig, maar het resultaat is soms heel verschillend.
Reymer Heel verschillend. Als je bij De Roovers gaat spelen of je komt in Familie terecht - zonder een waardeoordeel te vellen, maar die dingen liggen wel ver uit elkaar. En dat kunnen ook allemaal mensen van de Studio zijn. Dus op zich heeft je achtergrond of opleiding daar weinig mee te maken.
Van Den Begin Het is meer afhankelijk van de keuzes die je achteraf maakt. Dingen waar je bewust neen tegen zegt, dingen waar je wel instapt. Dat maakt uiteindelijk waar je toe komt.
Als acteur blijft het toch een privilege om te kunnen kiezen.
Van Den Begin Iedereen kan kiezen om neen te zeggen.
Reymer Het is inderdaad wel moeilijk als je weinig aanbiedingen krijgt. Het eerste jaar natdat je afgestudeerd bent, heb je wel de chance dat je vanalles kan doen en dan kan je veel gemakkelijker zeggen: dat wel en dat niet. Dat is het moeilijkste in zo’n richting: van zodra je afstudeert, neen te leren zeggen. Terwijl je dan dikwijls het gevoel hebt dat je jezelf benadeelt. Je denkt dan: ik kies tegen mezelf door het niet te doen, want misschien bieden ze me niets anders aan.
Van Den Begin Omdat je in zo’n klein milieu leeft, Vlaanderen, zijn die eerste stappen die je zet en de keuzes die je dan maakt heel bepalend voor het verdere verloop van je carrière.
Hebben jullie nog altijd genoegdoening na het spelen van een stuk? Blijven jullie het doen voor de appreciatie van het publiek?
Van Den Begin Dat is wel fijn. Tenslotte maak je toneel of TV voor iemand, voor mensen. Als je berichtjes krijgt van vrienden en collega’s dat ze het wel goed vonden, dat doet toch iets.
Reymer In die zin is theater ook wel veel heftiger qua reactie dan televisie.
Van Den Begin Dat is instant. Je voelt meteen of een zaal er iets aan heeft of niet. Je kan dat onmiddellijk aflezen.
Reymer Als het slecht gaat, dan is het ook meteen een kakavond. Maar je kan de avond erna terug een goeie voorstelling hebben. Voor TV, met Sedes en Belli, vond ik het heel vreemd dat er geen feedback kwam. Zeker in het begin; dan vraag je je af: Wat sta ik hier te doen? En je krijgt geen reactie. Wel van een paar mensen op de set, maar niet van een publiek. Dat ziet het pas een jaar later. Vreemd mechanisme.
Hoe gaan jullie om met kritiek? Doet het geleuter van één of andere recensent jullie überhaupt nog iets?
Reymer Als je een kutrecensie leest in een of ander blaadje waarin je persoonlijk wordt geattaqueerd, dan raakt je dat omdat het onterecht is, omdat het niet over het product gaat. Als het echt over jou persoonlijk gaat, dan denk je: ik kan ook gewoon in uw brievenbus komen pissen omdat ik u gewoon een lul vind. Nee, ik kan niet in een brievenbus pissen (lacht).
Als het opbouwende kritiek is waar je zelf ook iets aan hebt, dan ‘zijt ge er iets mee’ en kan je dat perfect verdragen. Als hij op een eerlijke manier gehanteerd wordt, kan je niet kwaad zijn om negatieve kritiek.
De lachband
Wordt de lachband ten huize Reymer-Van den Begin ook veel ter hand genomen, zoals dat in Sketch a gogo gebeurt?
Van Den Begin Ik vertel af en toe eens een mop en als Tine dan niet hard genoeg lacht, dan duw ik op de knop. Maar Tine heeft zelf ook een paar knoppen waar je op kan duwen.
En die zetten ook de lachband in werking?
Van Den Begin Ja, Tine is gewoon een wandelende lachband.
Reymer Ik lach ook veel met u, hé.
Van Den Begin Ja, dat houdt onze relatie fris, hé schatteke. Precies een gesprek met onze relatietherapeut voor in de Story.
Uitgeblust zijn, kunnen jullie je daar iets bij voorstellen?
Reymer Ik heb voor TV en film nog niet zoveel gedaan dat ik zou kunnen zeggen: dat nooit meer. Ik weet wel dat ik nooit meer in een detective wil spelen. Niet omdat ik het niet fijn of te min vind, maar omdat ik dat nu wel gedaan heb. Als ik de mogelijkheid krijg andere dingen te doen, zou ik die kiezen. Maar ik ben nog nooit op een punt gekomen dat ik dacht: dat nooit meer. Ik ben dan ook veel jonger dan jij.
Van Den Begin En ik ben al zo oud. Er zijn wel van die momenten, maar het gras is altijd groener aan de andere kant. Als je met het ene bezig bent, dan verlang je toch stiekem een beetje naar het andere.
Reymer Peter komt mij altijd lastig vallen als ik muziek aan het maken ben. Hij komt dan mee drummen. Heel leuk, maar hij kan er niet veel van. Hij speelt dan tegen het ritme in.
Van Den Begin Dat wil ik dan ook doen. Ik ben eigelijk nog altijd twaalf jaar.
Reymer Eigenlijk wil je een rockband.
Van Den Begin Eigenlijk wil ik muziek kunnen maken.
Zijn dat toekomstplannen voor u?
Van Den Begin Niet echt, ik zou mezelf alleen maar belachelijk maken. El Tattoo (Del Tigre, nvdr.) is wat dat betreft een beetje mijn uitlaatklep.
Reymer Daar zing je niet, je musiceert niet.
Van Den Begin Ik heb wel eens mogen zingen toen iemand er niet was en dat was toen wel heel plezant. Maar om te zeggen dat ik me daarin wil vervolmaken, dat is …
Reymer Onbegonnen werk.
Van Den Begin Ik zou alleen maar uitgelachen worden…
Reymer Dat is niet waar. Door wie?
Van Den Begin Door u.
Wat brengt de toekomst nog op professioneel gebied?
Van Den Begin Ik denk dat we nog wel een tweede reeks van Sketch a gogo willen maken. Maar het is een beetje afwachten of het goed marcheert. En voor de rest zijn er wel veel wilde plannen, maar nog niets concreet. Met El Tattoo is er zo een wild plan om, als we in Havana zouden gaan spelen, een documentaire te maken over de bende. Ik smeed op een dag wel drie, vier plannen maar de volgende morgen kunnen die die doorgaans al weer weggesmeten worden.