The Aviator, Der Untergang en Closer

The Aviator

Martin Scorsese is back! Na het op een aantal vlakken ietwat teleurstellende “Gangs of New York”, herstelt de grootste levende filmregisseur zijn reputatie met dit zeer sterke portret van een Howard Hughes. Je kent deze man misschien van de urban legends die over hem de ronde doen: volledig afgesloten van de wereld leeft deze excentriekeling in een flat boven een casino in Las Vegas, met Kleenex-dozen als schoenen. Voor het eerst zien we Leonardo DiCaprio eens in een rol die niet wringt, zoals dat in “Gangs” wel het geval was. De psychotische kant van het karakter van Hughes hangt een hele film lang als het zwaard van Damocles boven het hoofd van DiCaprio. Drie uur lang erger je je aan de dwangneuroses van het hoofdpersonage, tot je er zelf bijna ontwikkelt: zo intens is de film, zo hard ga je meeleven met die man die vreemde trekjes heeft, maar ook een visionair beeld van de toekomst verkondigt. De acteerprestaties in deze megaprent zijn allemaal geweldig, maar we verwachtten ook niets anders van een cast die sterren bevat als Kate Beckinsale, John C. Reilly, Alec Baldwin en Jude Law. Werkelijk elk klein rolletje werd ingevuld door een wereldster. De cameravoering is geweldig. De special effects helpen je om in het verhaal te raken, maar storen op geen enkel moment. Zelfs de lange duur van de film (drie uur!) stoort niet, want de hele film lang voel je je alsof je op een rollercoaster van emoties zit. Nu alleen nog Cate Blanchett knippen, en de Oscars komen eraan!

SCORE: 8,5/10

Sky Captain and the World of Tomorrow

Voor al de buzz die rond deze film is gemaakt, had ondergetekende er toch meer van verwacht. Een stripverhaal voor volwassenen? Toch niet helemaal. Toegegeven, de look van de beelden is geweldig. De retro-stijl is fantastisch, en de vele special effects zijn met momenten verbluffend. Maar daar eindigt het goede nieuws ook zowat. Deze hele film werd opgenomen voor blue screen, de achtergrond werd later dus toegevoegd. Dit gadget kan in een kortfilm dan wel bewondering opwekken, anderhalf uur is toch wat lang om de plastieken touch te vergeven. Bovendien is het hele verhaal op het infantiele af, ik zal u er zelfs niet mee vervelen, alleen kortweg dit: aarde in gevaar, boosaardige slechterik, Jude Law als de held. Capiche? Men kan de special effects de volgende keer misschien op een beter scenario loslaten, dan zal het eindresultaat sterker zijn. En nog erger: dankzij het zwakke verhaal en dito dialogen zijn de acteurs en actrices niet bepaald voor een kleine opdracht geplaatst. Niet verwonderlijk dus dat actrices als Gwyneth Paltrow en Angelina Jolie, die het eerder van hun looks dan van hun talent moeten hebben, hopeloos ten onder gaan. Eindresultaat is dus een film die de eerste vijf minuten heerlijk retro aandoet, maar nadien verzuipt in haar eigen onverstaanbare scenario en belachelijke dialogen. De looks ten spijt, die dit vlot niet drijvende kunnen houden.

SCORE: 4/10

Der Untergang

In feite is een beschrijving van deze film een onmogelijke opgave: iedereen kent immers het verhaal van de laatste dagen van Hitler, opgesloten in zijn bunker, psychotisch, tot het einde onafwendbaar was... Je moet van deze film dan ook geen wereldschokkende nieuwigheden verwachten. Het opzet is dan ook vrij eenduidig: vertolk de laatste dagen van Hitler, feit per feit, zonder ideologisch vooroordeel. Dé reden waarom je tóch naar deze film moet gaan kijken is de beklemmende sfeer die uitgaat van de film. Je gaat twee uur lang mee ondergronds in de bunker. De stijl van filmen is dan zo indrukwekkend dat je blij bent als je eens daglicht ziet op de pellicule, zodat je eens kunt ademhalen. Daarbovenop komt dan nog eens de beangstigend echte vertolking van Bruno Ganz. Hij geeft je de indruk dat den Adolf nog een laatste keer is opgestaan om je te waarschuwen voor de gevaren van fascisme. Hij doet dit echter zonder te vervallen in karikaturen. Hij beeldt Hitler af als een mens, maar dan wel als een verdorven, alleenstaand en psychotisch mens van vlees en bloed. Voor deze film slechts één advies: GAAN!

SCORE: 9/10

Closer

Het is duidelijk dat de makers van deze film eens ‘iets anders' wilden doen. Dit portret van twee relaties heft qua verhaal bijzonder weinig om het vege lijf. Laat ons zeggen dat wie naar deze film gaat kijken, op anderhalf uur een samenvatting krijgt van de relaties van twee koppels, waarvan man en vrouw elk de ander benijden om zijn/haar geliefde. Dit is dan ook de grote sterkte en de grote zwakte van de film: de ambitie is een groot bereik, het verhaal betreft immers een periode van een jaar of twee. Gevolg is dat men telkens inzoomt op één scharniermoment in een relatie, om dan vooruit te springen naar het volgende scharniermoment. De vaart zit er dus zeker in. Jammer echter dat de acteurs op deze manier geen diepgang kunnen geven aan hun vertolkingen. Je ziet als kijker niet waar het verhaal naartoe gaat, omdat je de personages niet kunt doorgronden. Wat je er zelf van vindt, hangt volledig af van je persoonlijke smaak. Ik kan wel dit zeggen: voor zover de film er de ruimte voor laat, doen de acteurs een geweldige job. Vooral Clive Owen (“King Arthur”) en Natalie Portman (“Star Wars”) zijn fantastisch. Kortweg: een dubieus gevalletje, deze film. Is hij entertainend? Jazeker. Maar blijft hij ook lange tijd op je netvlies gebrand? Jammer genoeg niet.

SCORE: 7/10

Alexander

Terwijl we het hier iets hoger hadden over de wederopstanding van de ene grote regisseur, gaat in dezelfde periode een ander icon dan weer ten onder. Oliver Stone (“Platoon”) had grote ambities toen hij begon aan dit grote epos over het leven van Alexander de Grote. Hij wilde vooral doordringen tot de psyche van de grootste veldheer aller tijden. Spijtig genoeg is het eindresultaat verdronken in de eindeloze zee tussen grote avonturenfilm en psychologisch karakterdrama. Je voelt constant de slappe koord waarop Stone danst. Als hij naar de kant van de avonturenfilm was gedraaid, was deze film ongetwijfeld een groot kassasucces geworden, maar was het dramatische verloren gegaan. Als hij dan weer volledig de psychologische kaart had getrokken, was de reputatie van de regisseur er weer aan, wegens te weinig box-office. Resultaat is dan ook een slappe hap, waar noch de avonturen-, noch de dramaliefhebbers hun gading in vinden. Bovendien zijn er ook sterk storende elementen in de film, zoals de belachelijke vertolking (en dito kapsel) van Colin Farell, het hilarische ‘Griekse' accent van Angelina Jolie, en de lachwekkende seksscènes met Rosario Dawson (je moet het zien om het te geloven). Lichtpunten: de ijzersterke Val Kilmer en de op filmisch gebied baanbrekende olifantenscène. Over het algemeen een teleurstelling, laat ons (in de examensfeer) zeggen: een 9 op twintig - SCORE: 4,5/10

The Assasination of Richard Nixon

Tegenvallend psychologisch drama over een zwaar gefrustreerde man die besluit president Nixon, bron van alle kwaad, te vermoorden. Overduidelijk een kunstje opgevoerd door Sean Penn, met het oog op het wegkapen van Oscars. Het resultaat komt echter nog niet aan de enkels van ‘Taxi', waar deze film de mosterd haalde.

SCORE: 4/10

The Incredibles

Heerlijke prent van het ondertussen legendarische Pixar Studios. Met een aantal leuke knipoogjes en grappige personages en stemmen. Wat doet het er dan nog toe dat het scenario geen Nobelprijs voor Literatuur zal winnen? Met andere woorden: gewoon een avondje onderuit zakken en lachen.

SCORE: 7/10

Phantom of the opera

Deze prent lijdt aan een zware vorm van bloedarmoede. De verfilming van de bekende musical vuurt torenhoog cliché na torenhoog cliché op je af. Uiteraard dient er een stevige noot gezongen te worden, maar trop is teveel! Wie kan zijn lach nog inhouden wanneer een personage bij het schminken zomaar in zingen uitbarst? Neen, als je dit verhaal nog eens wilt horen, ga dan naar de opera, niet naar de film. De musical leek na “Moulin Rouge” even op te leven, maar dit soort stinkers drijft het genre terug naar haar graf.

SCORE: 2/10