We zijn nu één jaar na de fusie van RUCA, UIA en UFSIA, maar als je aan studenten vraagt hoe de UA gerund wordt, kan nog niet 1% een licht bevredigend antwoord geven. Uiteraard moet niemand zich beschaamd voelen, want vele personeelsleden weten ook niet alles tot in de puntjes. Om iedereen toch de nodige achtergrond te geven en om een duidelijk beeld te krijgen van wat waar en door wie beslist wordt, vindt u hier een overzicht van de grote beleidsstructuren binnen de UA.

Elkaar uit de weg blijven gaan, was geen optie meer. Het werkwoord negeren kregen de heren niet langer vervoegd. Hun respectievelijke lastdieren die elkaar in het gewei, respectievelijk de haren vlogen waren niet langer in staat een pluimgewichtige last te verplaatsen. Een confrontatie drong zich op. De geciviliseerde verwoording daarvan vindt u hier. Van hun zogenaamde noblesse bleef tijdens de fotoshoot echter niets overeind.

Graag een reactie op “Er ontbreekt een kwart” van een scribent, die blijkbaar niet de moed kan opbrengen om zijn hersenspinsels te ondertekenen en die het nodig oordeelde om zijn habitaat, gebouw G op de Middelheimcampus en de erin aanwezige kunstwerken, naar de vernieling te schrijven.

Wie herinnert zich de oude UFSIA niet meer? Een kleine en gezellige stadsuniversiteit, badend in een heel verdraagbaar, ja zelfs knus katholiek sfeertje. De seizoenen en examens wisselden elkaar af. Generatie na generatie waaide bij ons binnen. Ze buisden of promoveerden, zongen drinkliederen, vonden een lief en verdwenen – met straf verhaal en al – terug in de samenleving. Een katholieke universiteit dus, van de Jezuïeten zelfs, waar bijgevolg hier en daar een kruisbeeld hing. Het afgelopen jaar hingen ze nog steeds wel wat te hangen: uitgesneden houten figuurtjes die wat verveeld in de aula keken, zachtjes wat voor zich uit floten als de lichten al lang gedoofd waren en zo – symbool wezend – een beetje tijdloos de generaties overspanden.

Veertig jaar lang, vanaf de eerste gewapende aanval van Al Fatah (Beweging voor de bevrijding van Palestina) in 1965 tot zijn dood vorige maand, was de naam van Arafat onlosmakelijk verbonden met de Palestijnse strijd voor het recht op zelfbeschikking. Ik heb het geluk gehad hem in maart van dit jaar te mogen ontmoeten in het hoofdkwartier van de Palestijnse Autoriteit, waar hij al ruim twee jaar werd gegijzeld door de Israëlische bezettingsmacht.

In een taverne vlak voor de fotoshoot in het Middelheimpark maken we kennis met Pol Goosen, Antwerpenaar in hart en nieren. Een gesprek met de culturele kameleon avant la lettre.