Sinds het werd uitgevonden brengen we onze tijd alsmaar vaker door op het internet. En wie kan het ons kwalijk nemen? Op het internet zijn de mogelijkheden oneindig: je kan er alles lezen, bekijken en zeggen wat je maar wil. Deze vrijheid is een enorme rijkdom, maar ze heeft ook een minder prettige, duistere kant. En die duistere kant van internet moeten we onder ogen durven komen. Dat vindt alvast professor Raphael Cohen-Almagor, die in december te gast was aan Universiteit Antwerpen om er zijn boek Confronting the Internet’s Dark Side voor te stellen. Het heet het eerste boek over maatschappelijke verantwoordelijkheid op het internet te zijn.

Lees deze rubriek waarin een van de redactieleden een interessant, grappig of ronduit onnozel weetje meedeelt en word zelf een betweter.

De rubriek ‘proffenprofiel’ toont professoren zoals je ze nog nooit zag: als mensen. dwars stelt de vragen die bij menig student al jaren door het hoofd spoken; wat zijn/haar docenten zoal op het brood smeren bijvoorbeeld. Professor Nicolas Carette, hoofddocent aan de faculteit Rechten, wordt deze maand bestookt met vragen.

Je zal het maar voorhebben: het ligt op het puntje van je tong en toch kan je er niet opkomen. Dat ene woord ontglipt je keer op keer. Dit jaar schiet dwars alle schlemielen in zulke navrante situaties onverdroten ter hulp. Maandelijks laten we ons licht schijnen op een woord waar de meest vreemde betekenis, de meest rocamboleske herkomst of de grappigste verhalen achter schuilgaan. Deze keer: ‘paleoweltschmerz’.

Bohumil Hrabal zou in 2014 honderd jaar oud geworden zijn. Om de Tsjechische auteur te vieren werd een verzameling van drie van zijn beste werken uitgebracht. Verpletterde schoonheid verbergt binnenin echter geen drie, maar vier literaire pareltjes. Hrabal slaagt erin om consistent een droge, laconieke maar toch ietwat melancholische toon aan te houden en doorspekt zijn verhalen met absurde situaties, karikaturale personages en hilarische dialogen. Zijn gevoel voor humor doet bijna Brits aan: Monty Python met schizofrenie.

Wie mooi wil zijn moet lijden, wie een lief wil vinden ook. Dus offeren we onze nachtrust op voor de zoveelste swipe-sessie en krijgen we er een tindervinger bovenop in de hoop de match met De Ware te bezegelen. Dat er zoveel profielen zijn op de datingapp maakt het er niet gemakkelijker op, ’t is moeilijk kiezen in dat overaanbod aan mensen. Zoals mijn promotor clichématig zei in een poging me te troosten terwijl ik snikkend mijn thesis kwam bespreken een uur nadat mijn lief me dumpte: "Er zijn genoeg vissen in de zee." Hoe vis je er de juiste uit? dwars probeerde eens wat anders, gooide Tinder overboord en ging de straat op. Welkom in de wondere wereld van pickup dating.