Reserveren voor restaurants is er tijdens de examens niet meer bij. Reserveren voor een plekje in de universiteitsbibliotheek, dáár gaat het om. Het idee is simpel: ik geef via Take a Seat aan waar en wanneer ik in de bib wil zitten en andere studenten gaan of blijven daar dan weg. Uiteraard werkt het ook andersom zo. De praktijk daarentegen, is meer ingewikkeld.
Ik besluit om mijn uitstelgedrag en concentratieproblemen tegen te gaan en voor vandaag een plaatsje in de bib te reserveren. Nadat ik van op kot vertrek en de bij januari horende kou trotseer, kom ik vol goede moed aan in de bib. Maar daar zie ik iets geks, iets verontrustends. Mijn reservering lijkt nul effect te hebben. Op mijn plaats zie ik drie cursusboeken, twee stapels losse papieren, een verzameling markeerstiften en maar liefst twee drinkflessen liggen. Het studeergeschut wordt gebruikt en verdedigd door een übergemotiveerde student die de door mij gereserveerde plaats bezet. Er gaat van alles door me heen. Wat moet ik doen? Moet ik hier iets van zeggen? Hoe moet ik hier iets van zeggen? Kan ik dit op een andere manier oplossen?
Bij mijn eerste assertiviteitstraining werd ik niet binnengelaten. Ze zeiden me dat ik niet had betaald. Ik had wel betaald, maar durfde dit niet te zeggen. Door dat gemis is het voor mij niet duidelijk hoe ik deze student het best op dit wangedrag kan aanspreken. Om een directe confrontatie te vermijden, besluit ik een briefje te schrijven: “Door middel van dit tot vliegtuig gevouwen A4 wil ik u, kaper en kraker van de door mij gereserveerde plaats, verzoeken per direct te verdwijnen. Nu is het nog een papieren passagiersvliegtuigje, maar ik schroom niet om bij verzuim een bommenwerper of Apache-helikopter te vouwen en u tot overgave te dwingen. Ook een blusvliegtuig behoort tot mijn origami-arsenaal. Als u de vrede wilt bewaren of uw laptop niet waterdicht is, weet u wat u moet doen!”
Helaas zijn mijn werpkunsten niet fantastisch en lukt het mijn vliegtuig pas na drie pogingen de juiste persoon te bereiken. Nadat deze het vliegtuigje leest, opstaat, boos kijkt en het enigszins gefrustreerd terug richting mij gooit, neem ik plaats. Ik begin te denken, niet over mijn examen van morgen, maar over deze situatie. Ik heb iemand weggestuurd, iemand die hard studeerde, iemand met deadlines, examens en emoties. Maar ik heb gelijk, toch? Rationeel gezien misschien wel, maar mijn gevoel zegt het tegenovergestelde. Mijn uitstelgedrag is getriggerd. Mijn gedachten zijn overal behalve waar ik ze nu, vlak voor mijn examen, wil hebben.
Na enkele minuten is mijn medeleven weg en overheerst een gevoel van ongenoegen. Hoe kunnen dit soort mensen het intellectuele vermogen hebben om te studeren, maar niet om te beseffen dat het belangrijk is om in de bib te reserveren? Waar halen ze het gore lef vandaan boos te kijken wanneer ze gevraagd worden een niet door hen gereserveerde plaats te verlaten? Ik weet het, studeren is moeilijk en de examens zijn heftig, maar deze reserveerparasieten moeten met deze sit-ins stoppen.
Beste lezers, op het moment dat jullie dit lezen is mijn examen waarschijnlijk al voorbij. Sommigen onder jullie zullen weten hoe het is afgelopen. Ik weet dat nu nog niet. Ik zit zonder enige vorm van concentratie te stressen voor mijn examen morgen. Daarom wil ik jullie vragen om de dag voor mijn volgende examen jullie plek in de bib te reserveren of nog beter, weg te blijven.
- Log in to post comments