alles, overal op hetzelfde moment

Everything Everywhere All At Once is ongelooflijk opgeblazen tot gekste film van 2022 en dat met een bescheiden budgetje. Zo kon de film tien oscarnominaties in haar greep nemen, waaronder beste regie en beste film. De filmmakers konden met hun nieuwe creatie opnieuw de grenzen van cinema als medium opzoeken en verleggen. Hun vorige film, Swiss Army Man, ging onder andere over een lijk dat kan functioneren als speedboot door scheten te laten in het water. Geen enkele visuele techniek en beeld is dan ook taboe, waardoor de film bruist van dingen die je nog nooit eerder hebt gezien, waaronder een variatie op Ratatouille, waarin een wasbeer een chef bestuurt.  

De film volgt Evelyn, een Chinese immigrant die het financieel moeilijk heeft met haar wassalon in de VS en meer en meer vervreemd raakt van haar lesbische dochter. Haar realiteit begint te breken wanneer ze door haar man vanuit een ander universum midden in een existentieel complot wordt afgezet. Wat volgt, verspreidt zich over verscheidene alternatieve universums. Volgens de filosofie van de film ontstaat er een alternatief universum elke keer je een keuze gemaakt hebt. Via bepaalde technologie en door bizarre taken te verrichten, zoals jezelf vier papercuts geven, kan je dan alle gedachtes en gevoelens van een alternatieve zelf overzetten naar je brein. Zo kan Michelle Yeoh toch nog eens haar kung-fu kunsten vertonen na al haar geaccumuleerde ervaring in wuxia films, een genre toegewijd aan Chinese vechtkunsten. Buiten haar stoere karaktertrekken kan ze de emotionele snaren van het publiek bespelen zoals enkel een meesteractrice dat kan.  

Er schuilen heel wat thema’s onder de oppervlakte van de film, waardoor alle absurditeit ook werkelijk een onderliggend doel dient. Zo worden zware thema’s zoals generationeel trauma, financiële moeilijkheden, huwelijksproblemen en seksuele geaardheid op een toegankelijke manier aangekaart. Een emotioneel stuk dialoog tussen moeder en dochter wordt bijvoorbeeld uitgebeeld in een universum waarin ze allebei een steen zijn. Dit moment creëert niet alleen een moment van rust in de film vol met extreme visuele prikkelingen, maar toont daarbovenop ook perfect de relatie tussen de twee op een symbolische manier. Het aanhalen van een verscheidenheid aan thema’s lijkt op het eerste zicht te veel, maar de cineasten slagen er geweldig in om ze allemaal uit te diepen. De thema’s komen aan bod om de kijker op hun beurt een emotionele uppercut te geven. Laat dat je wel niet ontmoedigen, want het is lachen, gieren en brullen van begin tot einde. 

Voor mij verdient de film de lange speeltijd van twee uur en twintig minuten niet, want de absurde humor en beelden beginnen na een tijd eerder vermoeiend te werken, waardoor het draagvlak van de film begint te beven. De verscheidene ellenlange gevechtsscènes konden wat ingeperkt worden en de wilde cuts tussen de alternatieve universums beginnen na de zoveelste keer te irriteren en repetitief te worden. De maximalistische stijl van het filmmakerduo is wat hen uniek en populair heeft gemaakt, maar het zal hun films goed doen om toch enkele limieten op hun eigen artistieke tendensen te leggen. Hoe dan ook zijn hun films een bron van hoop in een cinemalandschap waar fabrieksfilms met al het geld weglopen. 

De nieuwe film van de regisseurs is er eentje die nog even zal blijven nazinderen. Probeer maar eens het visuele feest van kleuren, gevechten en vreemde universums van je netvlies te verwijderen. De film staat open voor interpretatie omdat er heel wat meer thematiek in zit boven op de thema’s die ik eerder heb aangehaald. Tenslotte lijkt de film heel wat mensen vanuit de mainstream naar de arthouse te leiden en dat kan ik, desondanks mijn kleine bezwaren, enkel vieren.