de verleiding van de verleiding

Soms ligt iets zo voor de hand dat je het aanvankelijk over het hoofd ziet; dat was deze keer niet anders. Die eerste weken waarna we verwacht hadden onze vrijheid te herwinnen waren verstreken en het idee dat het een zomer zoals anders zou worden bleek eveneens een fata morgana te zijn. Het moet rond dat punt zijn geweest dat de volgende gedachte bij me naar binnen drong: in deze omstandigheden is het opnemen van een nieuw seizoen Temptation Island net zoals likken aan deurklinken: not done. 

het verlangen 

Geen hete, hersenloze vrijdagavonden na een zware week om met andermans miserie te lachen in plaats van te wenen om die van jezelf, niet opnieuw zelfvertrouwen tanken wat je eigen intelligentie betreft – snapt ge? – geen eindeloze nabesprekingen en niet meer “Smeerlap!” roepen naar de tv. Ook niet meer met vrienden gokjes wagen op wie het zou halen en wie niet, of je verbazen over hoe snel het plan je vriendin na afloop ten huwelijk te vragen kan omslaan in het leven willen delen met je nieuwe vlam — die je slechts enkele dagen kent, details! — om je oude leventje met veel liefde daarvoor in de fik te steken – dat is nog eens ’n kampvuur! Op echte liefde kleeft immers geen houdbaarheidsdatum. Mijn dierbare vrienden en teerbeminde familie kan ik wel een jaar missen, maar een jaar niets van dat soort staaltjes hoogstaande televisie? Het was de druppel. Niks gunnen ze je nog, NIKS! 

Soms komt de redding uit onverwachtse hoek, of beter gezegd: van over de landsgrens. Wat ons Belgenlandje niet wist klaar te spelen, konden onze Noorderburen wel. Uitdagende tijden of niet, de enige, echte ultieme relatietest is en blijft *fluistert hijgend* Temptatiooon. Deze keer geen mix van Belgische en Nederlandse koppels, maar uitsluitend de laatste. Bovendien zijn de vrijgezellen er in de Nederlandse versie ook niet alleen op uit om hartjes te breken, maar zijn het stuk voor stuk singles die zelf ook de ‘connectie’ willen aangaan en ‘de ware liefde’ trachten te vinden bij een van de wreed uit elkaar gerukte koppels. Dat laatste kan je zeer letterlijk nemen, als je op de traantjes mag afgaan die al in de eerste aflevering vloeiden. Ooit was ik naïef en onbezonnen en zette ik mijn eergevoel in tijdens een weddenschap onder vrienden op de eerste tranen bij aflevering drie – een gewaagde keuze, wisten ze me te vertellen. Ondertussen zijn mijn ogen door de confronterende ervaringen geopend en weet ik wel beter: het afscheid is tragisch, traumatiserend en komt bovendien – wat dacht je nu zelf, het is niet dat je op voorhand weet wat er gaat gebeuren – compleet onverwacht.  

het voorspel 

Dit jaar zijn er bovendien een paar nieuwe elementen die wat extra olie op het vuur moeten gooien: elk lid van het koppel krijgt ook een fotokadertje, waarin op eender welk moment onder dramatisch geloei een foto van hun partner kan verschijnen. Wanneer dat gebeurt, is de ontvanger ook geheel toevallig altijd net in zijn of haar kamer, maar heeft die godzijdank de tegenwoordigheid van geest om eerst de andere mannen en vrouwen op te trommelen – logische reflex, toch? – om dan met veel opgebouwde spanning samen de foto te bekijken. Omdat het recept voor de nodige portie dramatiek een extra ingrediënt verlangt, is dat nog niet de grootste climax. Boven ieder bed hangt ook een hartje — je moet het de makers nageven, origineel zijn ze! — dat aanschiet wanneer hun partner in de andere villa ‘een diepere connectie met iemand’ aangaat. De pijn die dit teweegbrengt, wordt dan ook poëtisch uitgedrukt: “Mijn hartje brandt! MIJN HARTJE BRANDT!”  

Love or Leave is bovendien ook zeer letterlijk te nemen: in plaats van dat er eindeloos nieuwe singles aan de harem worden toegevoegd, wordt degene met wie ze de minste connectie hebben na een korte eilandraad weggestuurd. Gelukkig geven ze die arme drommel nog een hartverwarmende boodschap mee: “De keuze is unaniem gemaakt.”  

de daad 

Voor wie de vele veranderingen overweldigend overkomen, wees gerust: een goed en tijdloos concept wordt zelden fundamenteel veranderd. De locatie is het zonnige Italië, maar gedurende de veertien dagen waarin ze gescheiden van hun partner zijn, krijgen de deelnemers de kans om aan zelfontwikkeling te doen en antwoorden op hun vragen te vinden. Hiervoor bedanken ze hun reisgezellen Monica Geuze en Kaj Gorgels veelvuldig en beleefd. Ze beseffen immers dat het enkel en alleen ten gunste van hen gebeurt. Altruïsme heeft in heel dit programma duidelijk de bovenhand op goedkope uitlach-tv. 

Wie de vorige jaren net zo trouw heeft gevolgd als de koppels zouden moeten zijn, zal bovendien steeds dezelfde ingrediënten zien terugkomen: de ingetogen blondine die meer bezig is zich afzijdig te houden van de groep wegens het grote gemis van haar vriendje, het koppel dat al meermaals scheve schaatsen heeft gereden, de losbandige man die vanaf aflevering een al verloren blijkt te zijn, maar ook: de man die totaal respectloos over zijn vriendin praat, dit jaar zeer vernieuwend in een sterk, eeuwenoud paternalistisch jasje getrokken: “Ik heb haar kunnen helpen volwassenen te worden en dat doet ze heel mooi en heel goed.” Iemand heeft duidelijk de memo gemist dat je niet over je levenspartner spreekt alsof ze je kind is en dat openingszinnen als “ik denk wel dat ik jullie verliefd op mij kan maken” en “ik zou jou kunnen onderhouden” niet echt van een evenwichtige visie op een relatie uitgaan. Dat zijn interesse dan ook steevast naar de jongste single in de groep uitgaat, omdat zij toch nog echt goed te kneden is — je hoeft er geen doorwinterde feministe voor te zijn om er de kriebels van te krijgen. Gelukkig is hij als man wel bijzonder intellectueel ontwikkeld: “Ik wil zóveel neuken, ik wil van alles proeven, ik wil de hele tafel proeven, ik wil de honderd aantikken!” Je kunt het als vrouw daar toch niet niet warm van krijgen! 

de spijt 

De bittere nasmaak komt echter al snel, maar spijt komt altijd te laat, zowel voor de deelnemers als de kijkers thuis.  “It’s very easy to be cynical about love”, zegt Daniel Radcliffe in de romcom What If, maar als ik naar Temptation kijk, denk ik: ik heb gelijk.  

Elke aflevering is vooral meer van hetzelfde. Het voorspel is lang, ietwat eentonig, om vaker wel dan niet te eindigen in een anticlimax — een beetje zoals dit artikel dus, maar hé, je bent toch maar tot hier geraakt!. Een seconde later verlang ik alweer naar mijn volgende shot geestdodende tv. De verleiding van de verleiding is nu eenmaal te groot.