Facebook, ik vertrek

Toch knaagde het aan mij. Ik wilde al jaren van Facebook af en dit leek het moment. Lubachs oproep heeft me niet meteen in beweging gebracht, maar ze gaf me wel het gevoel dat stoppen mág. Stoppen met Facebook voelt voor mij namelijk als iets dat niet alleen impact op jou heeft, maar ook als iets dat je anderen aandoet: je bent niet meer bereikbaar, niet meer volgbaar en niet meer 'sociaal'. Met zijn pleitrede gaf deze man mij het duwtje dat ik nodig had om te vertrekken. Gezien ik de boot gemist had, heb ik mijn koffers gepakt (a.k.a. mijn gegevens gedownload) en ben in alle eenzaamheid zelf op pad gegaan. Ik ga de proef op de som nemen. Een Facebook-vrij leven!

wachten bij de gate

Mijn eerste stap was het boeken van een ticket, want zo snel kun je niet vertrekken. Facebook gaf mij twee weken ‘bedenktijd’, want stel dat ik haar zou missen. Een vloek en een zegen tegelijk. Drie keer heb ik me opnieuw ingelogd en me dus opnieuw moeten verwijderen. Ik had een interview met iemand wiens nummer ik niet had, een evenement waarvan ik de tijd niet genoteerd had, redenen genoeg om in mijn digitale vaderland te blijven ronddolen. Maar mijn ticket was geboekt, mijn keuze gemaakt, het was tijd om te vertrekken.

turbulentie

Nu ben ik op weg, mijn proefperiode zit erop. Tijd voor Facebook om mij mijn eigen weg te laten gaan, zoals ik haar ook probeer de ruimte te geven. Af en toe mis ik haar. Wanneer ik naar de lege plek van mijn smartphone-menu swipe, of als ik op het punt sta haar website in te typen, nog voordat ik bedenk dat die tijd voorgoed voorbij is. 

Dat soort momenten confronteren me met hoe Facebook deel van mij geweest is, maar vooral met waarom ik het doe. Al die keren dat ik de lege plek in mijn menu zocht, zou ik op zijn minst een kwartier verloren zijn, als ik een app gehad had om ook effectief op te klikken. Nu kijk ik uit het raampje terwijl ik over zeeën van tijd vlieg. Ik ben op weg naar een land van mogelijkheden. Althans, dat hoop ik. De reis is schokkerig, mijn werkdagen inroosteren, mijn dwarse interviews plannen, alles vraagt een beetje extra moeite. Hoewel het gestopt zijn minder moeite en tijd kost dan ik aan Facebook zou hebben besteed, is het niet verwaarloosbaar.

heimwee?

The fear of missing out slaat af en toe nog toe. De evenementen waar ik niets van weet, de ‘vrienden’ die ik nu definitief uit het oog ben verloren, maar zolang ik er niet te veel bij stil sta, is het goed. Nu heeft Facebook aangekondigd ook een datingservice te beginnen. Niet alleen vrienden en evenementen, maar ook de kans om de liefde mis te lopen zal straks deel uit maken van mijn Facebook-vrije levensstijl. 

De zeeën van tijd had ik misschien te positief ingeschat. Ze zijn zoals je ze verwacht, ongrijpbaar en onbedwingbaar. Ik krijg meer gedaan, maar het gevoel ook werkelijk meer tijd te hébben blijft uit. Toch, als ik terug kijk op de afgelopen weken, ben ik tevreden met de resultaten: ik heb meer dwarse artikelen geschreven dan voorheen, ik kijk minder op mijn telefoon als ik aan het studeren ben en mijn sociale leven draait op een natuurlijke manier om de mensen die ik écht belangrijk vind.

Zou ik terug willen keren? Nee, ik pieker er niet over. Is het echt zo bevrijdend als dat ik dacht dat het zou voelen? Was het maar waar, ook een nieuwe bestemming gaat na een tijdje gewoon als thuis voelen. Het vakantiegevoel is net zo vluchtig als een weinig zeggende post op het grenzeloze Facebook.