Ierse charme laat van zich Horan

Voor de verandering ben ik eens aangenaam verrast door het voorprogramma, dat door de ondertussen zelf al redelijk bekende Julia Michaels verzorgd wordt. Ze mag dan wel zingen dat ze issues heeft, op haar podiumprésence is weinig aan te merken. Zo is ze de ideale opwarmer voor Niall Horan. 

Met On the Loose is de zaal meteen ook losgeslagen. Horan zet sterk in en algauw fluiten mijn oren van het gegil van de vele meisjes in de zaal. Ik ben dan ook hoogstwaarschijnlijk een van de enige jongens die vrijwillig aanwezig is. Na de knallende opener gaat Horan verder op hetzelfde elan met The Tide, een nummer dat al lange tijd tot mijn favorieten behoort en dus zing ik elk woord enthousiast mee. 

Na zijn openingswoorden speelt hij zijn allereerste solosingle This Town. Een nummer dat ik altijd wel mooi heb gevonden, maar me life de rillingen over het lijf doet lopen. Horans breekbare stem komt goed tot zijn recht in het uiteindelijk niet overweldigend grote Vorst Nationaal en doet waarschijnlijk meerdere meisjesharten breken. 

Horan heeft een drukke dag gehad, vertelt hij ons. Zo is hij gaan golfen en hebben hij en zijn band hun haar laten knippen, waarschijnlijk de reden dat hij zijn cowboyhoed niet draagt. De anekdote doet het publiek lachen en geeft het optreden een persoonlijker karakter. Helemaal perfect wordt het wanneer hij daarna mijn lievelingsnummer, Paper Houses, zingt. Opnieuw zing ik uit volle borst mee, opnieuw lopen er rillingen over mijn lijf en krijg ik kippenvel. 

Wanneer Horan Seeing Blind begint te zingen (zijn duet met Maren Morris) verwacht ik dat Julia Michaels weer op het podium zal verschijnen om Morris’ rol over te nemen. Het is toch een lichte teleurstelling wanneer dat niet gebeurt en Horan het publiek haar rol laat innemen. Ach ja, ik heb een duet gezongen met Niall Horan en jij niet.

“Security? Can we get security?”, vraagt Horan plots terwijl hij naar het staand publiek wijst. Een meisje kan de hitte niet meer aan en wordt onwel. Gelukkig is Horan allert. Direct daarna volgt misschien wel het meest magische moment van de show. De lichten dimmen en Horan vraagt aan iedereen om zijn gsm weg te steken.  Met Flicker probeert Horan ons over te brengen wat het nummer voor hem betekent. Eerst met een beetje uitleg daarna door meer emotie in zijn performance te steken. Onze harten kunnen niet anders dan te flikkeren tijdens dit nummer. 

Tijdens Fool’s Gold, een nummer uit zijn vorige muziekcarrière, is hijzelf de enige muzikant die speelt. Ook bij het nummer erna, deze keer op de piano, is dat het geval. So Long was de ontdekking van de avond. Het nummer haalde het album uiteindelijk niet en na deze performance kan ik alleen maar zeggen dat dat doodzonde is. Als ik het beter kende, was het hoogstwaarschijnlijk mijn lievelingsnummer van de avond geweest.

Fire Away en heel de zaal licht op in alle kleuren van de regenboog, een initiatief van de fans zelf. Elk blok heeft zijn eigen specifieke kleur gekregen om deze te vormen. Het is een mooi moment dat aantoont hoe veel deze show betekent voor Horans fans. 

Tijdens de encore kan je Horan zelf haast niet meer horen zingen omdat het publiek Drag Me Down zo luidkeels meezingt, ik natuurlijk ook. Ook Slow Hands wordt enthousiast onthaald. Hij sluit af met On My Own, de ideale anthem om dat te doen. Het gejoel wordt ondertussen zo luid dat mijn trommelvliezen het bijna niet meer aankunnen. Toch mag het van mij zo lang mogelijk blijven duren, aangezien het daarna gedaan is. 

Niall Horan heeft duidelijk zijn eigen richting gevonden ondertussen. Hij staat als een zelfverzekerde muzikant zijn eigen nummers met passie en overgave te zingen. En wat mij betreft mag hij dat nog heel lang blijven doen.