lawaai dat tot over de landsgrenzen te horen is

Tijden waarin menig tienermeisje flauwviel bij optredens van de gebroeders Wauters, ook wel Clouseau genoemd, lijken ver achter ons te liggen. Afgezien van Bazart kruipen we liever van ’s morgensvroeg al achter onze computer om peperdure tickets van onze, meestal Amerikaanse en Britse, idolen te bemachtigen. Wat is er gebeurd met ons Vlaams muzikaal nationalisme, met onze trots voor ‘eigen’ muziek? Hoog tijd om de Vlaamse music scene een welverdiende boost te geven, waardoor uw Vlaams muzikaal nationalisme niet anders kan dan zegevieren.

Shht

Deze redelijk nieuwe Gentse band valt onder de brede muzikale categorie van 'vreemd'. Een genre dat op hen wordt geplakt is noisepop, maar die term betekent op zichzelf niet veel. Beeld je in dat de muziek van Gestapo Knallmuzik in aanraking komt met goedkope straatdrugs van betwijfelbare kwaliteit. Dan ontstaat er zoiets als de band Shht. Er zijn er niet veel die vaardig zijn in het absurde. Shht heeft er een talent voor. Speelse gitaardeuntjes, elektronische klanken en puur lawaai wisselen elkaar constant af of vermengen zich. De tekst gaat over niks, maar wordt wel bijgestaan door een stevige portie autotune.

De liveshows van Shht moeten ook niet onderdoen aan de performancekunst van onze landgenoten uit de jaren tachtig. Een wandeling door het publiek, een professionele turnshow, ondersteboven aan het plafond zingen en mannelijk naakt zijn geen uitzonderingen. Hun cover van 'Bohemian Rhapsody' zorgt geregeld voor gefronste wenkbrauwen bij de liefhebbers van de klassieke rockmuziek. Dit kan zijn omdat zowat elk onderdeel van het nummer van Queen hier totaal verkracht wordt, maar laten we zeggen dat dit vooral komt omdat de stijl van Shht vernieuwend is. En raar. Vooral raar.

Kapitan Korsakov

Ook deze Gentenaren worden graag in het hokje van noise gezet. Maar waar we Shht eerder absurd noemen, valt Kapitan Korsakov onder de term intens. De band rond Pieter Paul Devos (ook bekend van Raketkanon, een band die perfect in deze selectie had gepast maar zij genieten al van wat bekendheid en het doel van deze rubriek is uiteindelijk om nationalistische hipsters te kweken) neemt wat Nirvana deed met garage- en noiserock en knalt dit de hedendaagse muziek in. Dit kan zeer heftige gevolgen hebben, al hebben ze ook een zachte kant.

Kapitan Korsakov is bijna het tegenovergestelde van een radiohit die ervoor zorgt dat een band een keer op Rock Werchter mag spelen om daarna terug vergeten te worden. Zij negeren alles wat toegankelijke muziek doet. Doordat ze zo tegengesteld zijn aan wat er vooral op de radio gespeeld wordt, vallen bands als Kapitan Korsakov steeds meer in de smaakt bij het jonge Belgische publiek.

BRUTUS    

De stijl van Brutus valt te vergelijken met die van een vliegtuig met turbulentie: zweverig, maar helt kan kan ook best hard denderen. Het postrock-gitaarwerk van Stijn Vanhoegaerden bevindt zich in hogere sferen en wordt perfect aangevuld door de daverende baslijnen van Peter Mulders. Op het podium is Mulders ook degene die je het meeste zal zien bewegen. Dit komt omdat de frontvrouw, Stefanie Mannaerts, gelimiteerd is door de lengte van haar drumstokken. Achter die drums voorziet ze de nummers ook met de stem van een engel die haar kleine teen tegen een misplaatste tafelpoot geeft gestoten.

Het is te merken dat Brutus hun inspiratie bij elfendertig andere bands en genres heeft gehaald. Hierdoor hebben ze een heel kenmerkende stijl gecreëerd. Hun debuutalbum Burst verscheen in 2017 en kreeg niet alleen in het Belgenland veel belangstelling. Ook de buitenlandse pers was meer dan lovend.

Brutus is het bewijs dat België tegenwoordig niet moet onderdoen op internationaal niveau als het gaat over lawaai maken. Zelfs de meest hardnekkige classic rock-fanaat zal bezwijken onder de impact van bands als Brutus. Zij zijn de laatste dolksteek in de koppige mentaliteit dat enkel de rockmuziek van vroeger vernieuwend en goed kan zijn, waarna die enkel nog kan zeggen "et tu, Brute."