"guilty pleasures zijn vergif"

Soms wou ik dat ik de superkracht bezat om spontaan over te geven telkens wanneer iemand de term guilty pleasure in de mond neemt. Zomaar, recht in zijn of haar zelfingenomen smoelwerk. Want daar gaat het woord guilty pleasure meestal mee gepaard: met een soort misplaatste arrogantie die je tot waanzin drijft. Weinig dingen doen mijn scrotum zo verschrompelen dan zo’n omhooggevallen ignoramus die met pretlichtjes in de ogen ongevraagd zijn guilty pleasures begint te bekennen. De manier waarop ze die twee woordjes over hun lippen laten glijden, alsof ze net iets heel ondeugends en rebels hebben gezegd, dat brutale toontje waarmee ze wanen elke vorm van kritiek van zogenaamde cultuursnobs bij voorbaat in de kiem te smoren: "Ik kijk naar Temptation Island op een meta-ironische manier, dus technisch gezien heb ik mijn ziel niet verkocht aan inhoudsloze zombietelevisie voor randdebielen". Zum kotzen vind ik het.

Bovendien wordt het alsmaar duidelijker dat heel wat van de mensen die graag en veelvuldig de term guilty pleasure hanteren zich eigenlijk helemaal niet schamen of schuldig voelen over hun smakeloze tijdverdrijf. Meer nog, ik heb al meermaals getuige mogen zijn van de hallucinante situatie waarin iemand die eerst zijn guilty pleasures bekent, ze vervolgens rabiaat begint te verdedigen wanneer iemand er daarna een neerbuigende opmerking over durft te maken. Genre: "Als er zoveel mensen naar kijken, zal het wel niet zo slecht zijn zeker?" of "Je mag zeggen over Thuis wat je wil, maar het is een puik geschreven soapserie die er steeds in slaagt actuele thema’s op een goed doordachte manier te bespreken." Compleet belachelijk natuurlijk.

Want het ding met guilty pleasures is nu net dat je ze niet verdedigt. Je bent je per definitie bewust van hun verderfelijke, bespottelijke karakter en je scháámt je oprecht voor het feit dat je er stiekem genot in schept. Zoals smakelijk lachen om achterlijke racistische moppen ergens in de discretie van een of ander wereldvreemd bruin café. Je gaat deze gewoonten dan ook niet aan de grote klok hangen. Dat is net het punt. Een zonderlinge fetisj opbiechten kan voor ontlading zorgen, maar de maniakale manier waarop men tegenwoordig onder het mom van guilty pleasures een soort van anti-elitaire en anti-intellectualistische proletencultuur celebreert, is alle schaamte voorbij.

Het is nu zelfs zover gekomen dat één van onze meest wansmakelijke guilty pleasures het tot president van het machtigste land ter wereld heeft geschopt. En wie denkt dat het hierbij zal blijven, is ziende blind. De volgende fase kondigt zich reeds aan. Je kan het voelen aan de aanmatigende manier waarop de plebejers hun guilty pleasures verdedigen, de felheid ervan: 'ons entertainment is niet minderwaardig aan dat van jullie, onze mening niet ondergeschikt aan die van recensenten. Kwaliteit is irrelevant. De kijker, het volk, heeft altijd gelijk.'

Meer dan vierhonderdduizend mensen gingen naar FC De Kampioenen: Forever kijken in de bioscoop. Zomaar, out in the open! Dat is niet langer een guilty pleasure belijden, dat is een statement maken. En hoe zeer we ook op hen mogen neerkijken; terwijl u dit leest worden ze groter in aantal, steeds brutaler en altijd maar beter georganiseerd. De Facebookfanpagina van Thuis telt zo'n tweehonderdtwintigduizend actieve leden. Daar wordt het publiek en collectief belijden van guilty pleasure tot een dagelijks ritueel verheven. Het is een razend performante zombiefabriek.

Het duurt niet lang meer of er komt iemand die de subversieve kracht van deze indoctrinatietechnieken inziet en gaat aanwenden om een massabeweging te organiseren. Marcske van De Kampioenen of Gert Verhulst, ik zeg maar wat. Eenmaal de macht gegrepen is, wordt er als vanouds overgegaan tot een culturele zuivering. Recensenten worden gelyncht en de 'meerwaardezoekende Canvaskijkers', dat laatste bastion van beschaving, worden systematisch opgespoord en verklikt, om vervolgens te worden gedeporteerd naar de camping van Karen Damen en James Cooke. Daar worden ze aan een strak regime van VTM en VIER onderworpen en moeten ze elke ochtend hun guilty pleasures opbiechten in een oefening in zelfkritiek. De zombificatie is dan compleet.

Guilty pleasures zijn vergif. Het zijn zorgvuldige indoctrinatietechnieken die op verbazingwekkend efficiënte wijze kritische burgers kunnen kneden tot een makkelijk te manipuleren hersenloze massa randdebielen. Guilty pleasures onschuldig? Laat me niet lachen! Satan aanbidden, dat is ook een guilty pleasure.

En euh, over duivels gesproken ... die Yana uit Temptation, die lust er ook wel pap van precies. Amai mijn oor!