Universiteit van Vlaanderen: het aulagevoel ontbreekt

Het aulagevoel? Dat ontbrak tijdens de eerste opnamedag van de Universiteit van Vlaanderen. Het idee voor dit programma waaide over van Nederland, waar de Universiteit van Nederland al meer dan zeshonderd colleges online heeft staan. “Wetenschapscommunicatie is uiteindelijk iets universeels”, verklaart Roel Bellinga, directeur van het project in Nederland in Veto.

Wetenschapscommunicatie was in de Vlaamse versie maandagavond echter zoek. Of je moet communicatie als eenrichtingsverkeer beschouwen. Waar je in een aula de kans krijgt om vragen te stellen, werden de professoren hier niet onderbroken door prangende vingers van studenten. Wel door de regisseur. Het beeldscherm liet het immers even afweten. Daarna begon het college weer van voren af aan.

De technische problemen kennen we natuurlijk maar al te goed uit onze eigen leeromgeving. De uitzonderlijk strakke presentaties minder. Hier geen professoren die PowerPoints aflazen; zelfs op blikken op de autocue konden we hen amper betrappen. Dat maakt van zulk leskwartiertje een voorstelling. Geen les. Waar Johny Quidé meegaf aan vrtNWS dat ze mensen enthousiast willen maken om te studeren, schudden wij ons hoofd.

Ongetwijfeld zal deze combinatie van hedendaagse onderwerpen, geboren sprekers en een leskwartiertje wel zijn publiek vinden. En ja, we weten nu dat WALL-E geen voorspellende factor met zich meedraagt. Nee, de Spartanen gooiden hun baby’s met een afwijking niet in een ravijn. En ja, ik weet nu hoe ik de richting Latijn kan verdedigen.

Maar zijn dit geen fait divers? Leren we hierdoor nu beter de samenleving te begrijpen? De materie in se? Zoekt de kijker na zulk gebald filmpje nog verder? Gaan de deuren van de aula’s straks enthousiaster open? Wij betwijfelen het.