dwars door Groenland: episode 2

“De mensen hebben ons klemgezet”, zei Sven.
Voor zij die weinig weten over de Groenlandse geschiedenis, geef ik daar even wat duiding bij. De mensen in Groenland hebben alles – maar dan ook alles – te danken aan die moedige ijsberen. Dat is een historisch feit.
Het maakte mij dan ook woest om de reflectie van de aangemeerde Flandria te zien, niet in het water aan de kade bij het omkijken, maar in Svens waardige, traag rollende, traan.

“On y va”, zei ik tegen hem. “我们去”, zei hij. En we gingen: hij sierlijk voortbewegend op vier poten, ik op zijn rug.
Ijsberen – dat is algemeen geweten – hebben een uitmuntende talenkennis. Wat ze helemaal niet hebben en ik des te meer is financieel-economisch inzicht of uitgebreide management-ervaring.
Ik wist dat ik niet was opgeroepen voor probleempjes bij de boekhouding, maar het probleem dat ik aantrof, overtrof mijn meest vreselijke verwachtingen.

“Terwijl we vroeger hadden wat we vingen, laten ze ons nu één visje houden voor het vangen van tien”, zei Sven me toen we aankwamen bij het iglopark nabij Nuuk.
De ooit zo mooie hagelwitte iglo’s hadden een donkere, vervallen schijn. “De kleine beren leren niet meer, het vrije ijs lijkt grijzer dan ooit en ook die olie willen wij niet”, zei de binnenrijmbeer buiten aan zijn optrekje. Hij was minister van buitenlandse zaken geweest voor de vorige president.
“De nieuwe president heeft elke ijsbeer buiten gewerkt”, gromde Sven, terwijl hij kwaad richting een gigantisch, metalen gevaarte keek. Die ‘olie’ sloeg namelijk op een pijpleiding die dwars door het iglopark was opgetrokken.

Mijn gedachten gingen uit naar het glorierijke verleden hier: de tijd waarin er meer ijsberen dan mensen het land bestuurden en ijsberen een leven leefden waar elke beer op aarde jaloers op was.

“Hoe is het zover kunnen komen dat een welvarend berenvolk op zulke korte tijd zo erg in de onderdrukking is geraakt?”, vroeg ik me af.

“Jij moet ons helpen”, sprak Sven. “Je kan hem morgen spreken. Hij houdt de schijn hoog bekommerd te zijn om ons door audiënties te houden.”
“Hem?”, vroeg ik.
“De nieuwe president”, begon Sven met een misprijzende blik. “Een narcistisch ventje, wiens menselijke grootheidswaanzin een normaal contact met beren in de weg staat. Het liefst van al zou hij een troon onder zich schuiven en zijn eigen incompetenties als leider begraven onder bergen edelstenen.”
Dat kan ik wel aan, dacht ik bij mezelf.
Thuis noemen we dat gewoonweg ‘de hoofdredacteur’.

Onze brombeer op audiëntie bij de Groenlandse president!
Benieuwd hoe dat afloopt? Je komt het te weten in episode 3.