Wereldkampioen in Valencia

Zondagavond, campus Middelheim: een zestigtal studenten geven present voor de Interuniversitaire Wereldspelen in Valencia. Uiteraard gaan alle gesprekken over sport. Ik voeg me bij de herenbasketbalploeg, waarvan de meeste spelers elkaar al kennen als ploegmaat, tegenstander, of als klasgenoot op de topsportschool. De afwezigen hebben ongelijk, vindt men hier. Voor enkelen is een leugen een kleine moeite om mee te kunnen naar Valencia. Gianni, de coach van de basketbalploeg, zal pas vanuit Spanje zijn club inlichten dat hij deze week niet kan meetrainen. Hilariteit alom omdat hij zijn coach niet durft te bellen, maar een boete hangt hem boven het hoofd. Een andere speler vertrouwt ons toe dat hij ‘ziek’ is, of dat denkt zijn club toch. Vlak voor het vertrek worden er nog kussen uitgedeeld aan mama, papa, vriend of vriendin. De studenten gaan een lange nacht tegemoet, je moet er wat voor over hebben om Antwerpen te vertegenwoordigen.

Niet zonder gevaar

7 uur 's morgens: op het moment dat de laatste atleten de slaap vatten, schrikt zowat de hele bus wakker door een luide knal. Ergens midden in Frankrijk krijgen we een klapband. Iedereen moet op politiebevel over de vangrail kruipen. In het halfduister is het wachten op de depannage. Plots een flits, Noemi neemt een paar kiekjes. De studente Sociologie maakt al voor het tweede jaar deel uit van de voetbalploeg. Ze wordt ingeschakeld als tolk tussen de pechverhelpers en de buschauffeur. “Mijn vriend is een Waal”, legt ze uit. Communautair goed geregeld en een streep door de rekening van enkele zaalvoetballers die haar al hadden opgemerkt. Na twee uur kan de bus weer vertrekken. Tijdens het oponthoud hebben onze basketballers de overige dames leren kennen. Dat zagen ook de zaalvoetballers. “We zullen snel moeten zijn, anders blijven er geen over”, lacht Thomas, een voetballer van tweedeklasser Turnhout.

Een rij palmbomen, de zon en 27 graden Celsius doen de 24 uur durende busreis snel vergeten. De Antwerpse delegatie komt ruim twee uur te laat aan. Enkele Spaanse schones manen de atleten aan tot spoed. Alle moeite van de gidsen ten spijt mist de delegatie de volledige ceremonie. “Niets gemist”, herinneren enkele anciens zich.

Let the games begin

Op de eerste dag van de Spelen schuif ik aan bij de volleybalploeg. Yannick, in een truitje van eerste divisieclub Amigos Zoersel, en ploegmaat Michaël overlopen de opstelling nog eens. Gekscherend laten ze hun derde kompaan uit de ploeg. “De meisjes zullen ons wel niet komen aanmoedigen,” zegt Yannick, “gisteren zijn ze nog een stapje in de wereld gaan zetten.” Aan ochtendsupporteren wordt blijkbaar niet gedaan. Iets over acht springen de spelers op de pendelbus, richting hun eerste match tegen de organiserende universiteit, CEU Universidad Cardenal Herrera.

De damesvoetbalploeg begint het toernooi meteen tegen de regerende kampioen, het Milanese Sacre Cuore. Niet dat de kwaliteiten van de Italianen om van omver te vallen zijn, maar de Antwerpse dames missen de ervaring om een vuist te maken. Evelien, speelster bij eersteklasser Lierse, doet wat ze kan, maar de Italianen winnen vrij eenvoudig. “Wij zijn hier toch voor het plezier”, lacht Noemi de nederlaag meteen vrolijk weg. Ik rep me naar de andere kant van de stad en sluit me aan bij de zaalvoetballers. Antwerpen is duidelijk de betere ploeg, maar weet de tegenstanders uit Libanon niet bij de keel te grijpen. In een zinderend slot kan Youssef de 2-2 op het bord zetten. Al voelt het gelijkspel voor de ambitieuze zaalvoetballers aan als een nederlaag. “Als we hadden verloren, dan konden we beter onze koffers pakken”, zegt Yassin, die zich in de rol van trainer wentelt. Om de mindere wedstrijd te vergeten, “vamos a la playa!”

Drank en dessert

Voor de tweede dag op rij ontbijt ik met onze volleybalploeg. In tegenstelling tot de eerste dag zitten de spelers er dit keer met kleine oogjes. Coach Lukas is de actiefste van de bende: “'s avonds grote man, dan 's morgens ook.” Ze haasten zich naar de bus richting Partena, even buiten Valencia. Bijna ontnuchterd beginnen ze aan hun opwarming. Hans, een student Informatica, blijkt zijn schoenen vergeten te hebben in het hotel. Hoewel twee maten te klein, leen ik hem de mijne. De Belgen hebben geen probleem met het Siberische Buyarat. Als de coach van de Italiaanse ploeg even komt kijken, heeft hij het over una squadra homogènia con giocatori bravi. Ook de Antwerpenaren zijn zeker van hun kunnen. Als de zelfverklaarde titelpretendenten het veld als overwinnaars verlaten, zegt Jolan: “Ik ga toch douchen, ik riek nog naar drank.” De dames die op het veld ernaast een pandoering kregen van het Albaanse Tirana zoeken meteen een grasveld op. Er is een stralende zon en het kwik stijgt boven 30 graden.

's Middags fiets ik richting basketbalhal voor de damesploeg. Op de eerste dag verloren ze nog van het Russische TIMACAD, maar het moreel zit goed. Het Turkse Galatasaray gaat met een eenvoudige run and gun-tactiek voor de bijl met 39 punten verschil. Van daaruit is het richting strand, waar de basketbalheren het opnemen tegen Puskin Sint-Petersburg. De Russen werden de afgelopen vijf jaar vier keer kampioen. De gemiddelde lengte van de Russen is 1m98 en sommigen lijken hun studies in het Sovjet-tijdperk aangevat te hebben. De Antwerpenaren gaan tot het uiterste, tot krampen toe. Al lijdt de ploegsfeer er niet onder. “Junior, een dunk voor dwars”, roepen ze van op de bank. De spelverdeler jaagt de bal door de ring, gevolgd door een glimlach en bijhorend vingertje richting perstribune. Geen Antwerpse stunt, maar achteraf wel een frisse duik in de Middelandse Zee. Ondertussen zijn ook de basketbaldames in deze sporthal aangekomen voor hun tweede wedstrijd van de dag. Bij rust probeert Anke, een studente Rechten, haar ploeg extra te motiveren. “Ik wil winnen,” begint ze, “en als we dat doen, betaal ik het dessert.” Onder luid gegiechel onderhandelt Jade, een studente van KdG, voor een volledige maaltijd.

Voetbal op TV

's Anderendaags spelen de voetbaldames hun laatste wedstrijd van het toernooi tegen Iran. De meisjes met hoofddoek en lange broek maakten tijdens het toernooi al heel wat indruk. Antwerpen speelt een sterke partij, maar moet toch het onderspit delven. We schrikken op als de televisie van de partij blijkt. De Antwerpse meisjes, die zowat de sympathiekste ploeg van de hele spelen moeten zijn, worden plots geconfronteerd met een cameraploeg. De dames eindigen knap derde, zien we 's avonds nogmaals op televisie.

In de gangen van de sporthal tref ik de baketbaldames nog steeds in gewone kledij aan. “Zijn jullie nog niet aan het opwarmen?” panikeer ik. “Nee, we zijn te lang op het strand gebleven”, zegt Anke schalks. De wedstrijd is een formaliteit. Het wordt een veertigpuntenkloof met matig basketbal. Antwerpen naar de halve eindstrijd.

Regenboogmarcellekes

Op de laatste dag van de Spelen ogen de meeste basketbalspeelsters nog moe. Samen met heel wat andere atleten zijn ook zij naar de zeer geslaagde IFIUS-party geweest. Om 7 uur opstaan om drie uur later een halve finale te spelen, is dan geen cadeau. De Italiaanse tegenstanders hebben daar geen last van. Van hun coach mochten ze immers niet naar het feestje. Antwerpen verloor in de groepsfase en vorig jaar de halve finale van het Milanese Sacre Cuore, en wil dus revanche. De center die bepalend was in de groepswedstrijd, raakt weliswaar geen bal door een sterke defense. Aanvallend lukt echter niets en de Italianen winnen de halve finale vol gescheld en gevloek langs beide kanten. “Sport is emotie”, vindt aandachtig toeschouwer en oud-rector Francis Van Loon. Hij is in Valencia aanwezig als IFIUS-ambassadeur.

Een uurtje later spelen onze volleybaldames om de derde plaats. In het begin lijkt de wedstrijd hen te veel te worden, maar Sacro Cuore wordt na de eerste set wel ingeblikt: 3-1. Van daar keren we terug naar de basketbaldames. Van CEU wordt met gemak gewonnen. “Oké dames, proficiat met jullie derde plek”, zegt coach Annick, gevolgd door haar eigen ploegkreet “Weuzze, weuzze, weuzze we geven ze beuzze!” We haasten ons naar de finale van het herenvolleybal, waar de Antwerpse equipe de wereldtitel wil veroveren tegen het Italiaanse Sannio. “Als we winnen, willen we graag regenboogmarcellekes ”, zegt Hans. Naar analogie met het wereldkampioen wielrennen zouden ze dan het komende jaar in deze onderlijfjes spelen. De wedstrijd is een finale waardig: hoog niveau langs beide kansen en bloedstollend spannend. De Antwerpse supporterskreten overspoelen Paterna. “Belgium” (klap, klap) “Belgium” (klap, klap), schreeuwt ook professor Van Loon zijn stem schor. Een beslissende vijfde set zal deze thriller beslechten. Bij een 9-9 stand slaan de Belgen een beslissende kloof. Antwerpen wint uiteindelijk met 15-13. Na een douche van cava, bier, water en zeep springen de kersverse wereldkampioenen weer op de bus naar Antwerpen. Na deze geslaagde Spelen wil iedereen, inclusief dwars, volgend jaar opnieuw mee, naar Amsterdam.

Resultaten

• Volleybal heren: 1ste plaats
• Volleybal dames: 3de plaats
• Basketbal heren: groepsfase
• Basketbal dames: 3de plaats
• Voetbal dames: 3de plaats
• Golf: 2de plaats (en beste parcoursprestatie door Nic Reynaert)
• Futsal: groepsfase