Stef Depover
dwars slijpt het virtuele fileermes en gaat langs de graat van boeken, films, series, games, muziek, theater, haarproducten en rubberen eendjes. We zagen de theatervoorstelling Reizen Jihad in Monty. De zaal was volzet, met enthousiast jong publiek en een daverend applaus. Het theater is weer gered. Regisseur Junior Mthombeni maakte het stuk met SINCOLLECTIEF en zegt in Het Journaal: "het gaat ook over u, over uw kinderen. Dus die verhalen moeten wij nu brengen, dat heeft een hoogdringendheid." Ik zeg: move over Tanja Nijmeijer, hier is Kersje. (Kriekske voor de vrienden)
Reizen Jihad is opgezet door de reisleider die een studie Rechten, straathoekwerk en een snackbar op 't Kiel opgeeft voor een gat in de markt: Reizen Jihad. Kersje, een jonge Belgische bekeerlinge, vertrekt naar Syrië om te strijden. Ook haar vader bekeert zich. Dit doet oma en moeder Godelieve om hen rouwen. Ze zien het als een vloek op de familie. De radicale keuze waar het in de familiekroniek om gaat richt zich niet per se op Syrië. Het richt zich eerder op mensen die willen strijden voor een hoger doel, wat niet altijd even duidelijk is hun omgeving. Reizen Jihad linkt de Syriëstrijders met andere idealistische strijders: Oostfronters, FARC-, Franco-, pro-Poetin, pro-Israëlstrijders enzovoort. Om aan de hand daarvan het verhaal van jonge Belgen te vertellen die naar het front vertrekken op zoek naar heldendom.
Reizen Jihad brengt een genuanceerd verhaal: verschillende interpretaties en perspectieven komen aan bod. De materie wordt belicht vanuit elke denkbare invalshoek. Gaandeweg word je geconfronteerd met de vraag wanneer (en waarom) een keuze afgedaan wordt als idealisme of terrorisme. Dat hangt er maar net vanaf aan welke kant van het conflict de beoordelaar staat. Een simpel decor in een multimediale voorstelling, krachtige monologen van levensechte personages, beelden uit Syrië en gezangen van Hassan Boufous zorgen voor een gelaagdheid in beeld en geluid die de gelaagdheid in inhoud complementeert.
Jammer van het dansintermezzo op drievierde van het stuk. Is theater geen theater als er geen raadselachtig naakt of onverklaarbare beeldtaal inzit? Vandaar de wilde man en vrouw in witte leggings die mij helaas niet konden prikkelen en wiens performance ik vooral als stijlbreuk ervoer. Daarmee wil ik overigens niet zeggen dat die dans an sich niet heel goed was. Gelukkig maakt de humor veel goed. Personage Ayoub relativeert het heldengevoel buiten de gevechten om: "er is natuurlijk ook huishoudelijk werk, als je aardappels begint te schillen, begin je na te denken."
Zoek je een recensie over de andere kant van aardappels schillen tijdens een oorlog? dwars heeft er nog eentje uit de oude doos.