Op een druilerige 1 mei, terwijl u op de Grote Markt de Internationale stond te zingen of garnalencocktail zat te eten op het communiefeest van uw neefje, trok dwars naar VT4. Daar troffen we Roos Van Acker voor een gesprek over studeren, werken, reizen, Humo, Antwerpen en marinakes.
Je hebt je studententijd in Gent doorgebracht. Hoe kijk je daarop terug?
Roos Van Acker Dat was echt een leuke tijd. Het eerste jaar woonde ik bij mijn tante in de Ossenstraat vlakbij het station Dampoort. Aangezien zij niet vaak thuis was, paste ik op haar huis. Daarna verhuisde ik naar de Kannunikstraat, middenin de studentenbuurt. We woonden daar met elf vrienden in een groot herenhuis en gingen dan altijd samen naar het café op de hoek van onze straat. Ik mis die studententijd wel. Het enige wat je moest doen was slagen op het einde van het jaar, en dat lukte me ook.
Je hebt Germaanse gestudeerd. Ben je blij met die richting?
Van Acker Ja en nee. Ik heb in de Germaanse veel geleerd, en door veel te lezen heb ik ook echt een levensvisie gevormd. Maar achteraf gezien had ik veel liever communicatiewetenschappen gestudeerd. Dat lijkt me veel meer een "echt" vak, waardoor je ook veel meer met je voeten in de wereld staat.
Had je naast je studies en je kotleven nog andere bezigheden?
Van Acker Ik speelde toen bij de band Eden, waarmee we vaak optraden. Ook tijdens de examenperiode: daar waren mijn ouders niet altijd even blij mee, maar ik kon het echt niet laten. Ik gaf ook dictieles en voordracht aan jonge kindjes.
Heb je ook stoere verhalen uit je studententijd?
Van Acker Meestal gingen we naar onze stamkroeg vlakbij ons kot waar we wijn of pintjes gingen drinken tot de deuren sloten. En soms, als we een stuk in onze voeten hadden, gingen we naar de Ambiorix in de Overpoort. Daar lachten we dan met de marinakes die daar dronken op de toog stonden te dansen en keken reikhalzend uit naar het moment waarop er eentje naar beneden donderde. Op een avond belandden we na de Ambiorix in de Abu Simbel, een funkcafé waar ik nog vier tequila boem boems heb gedronken. Op de terugweg naar ons kot kreeg ik mijn klop. Ik heb mij toen in de goot gelegd en wou niet meer rechtstaan. Mijn vrienden hebben me toen naar mijn kot gesleurd en de volgende morgen werd ik wakker met al mijn kleren nog aan... tamelijk crapuleus. Geen tequila boem boem meer voor mij. (grijns) Die avond is er gelukkig wel een marinake van de toog gevallen.
Stottertrien en stresskonijn
Veel germanisten belanden na hun studies in het onderwijs. Wat was jouw eerste job?
Van Acker In augustus van het jaar dat ik afstudeerde deed ik een screentest bij TMF. Ik kreeg daar meteen een job aangeboden, terwijl ik me al had ingeschreven voor een extra jaar communicatiewetenschappen. Maar ik wou graag radio maken, en TMF is eigenlijk veredelde radio, hé, zonder denigrerend te doen: er staat wel een camera op je smoel, maar je kondigt gewoon muziek aan. In het begin was het vreselijk om te leren praten tegen een camera. Ik ben namelijk een enorm stresskonijn. Ik begon met 'The Movie Factory', maar een maand later namen we al een ander programma op. Het gaat nogal snel bij TMF. Daar heb ik in totaal vijf jaar gewerkt. Na twee of drie jaar belde Studio Brussel, en toen ben ik daar aan de slag gegaan. Af en toe belde TMF mij dan nog voor een programma, maar dat is dan stilletjes aan doodgebloed. Nu ben ik daar trouwens ook wat te oud voor.
En toen verhuisde je naar Studio Brussel.
Van Acker Ik moest daar Lieven Van Gils vervangen. Ik kreeg één les en vloog daarna meteen op antenne. Dat was een regelrechte ramp: ik kon er niks van. De kritiek van de luisteraars was dan ook navenant: “Gij stottertrien, ga van die radio af!” Ze zijn keihard bij Studio Brussel – ik heb ondertussen een behoorlijk olifantenvel ontwikkeld – maar ik doe het nog altijd heel graag.
TMF is eigenlijk veredelde radio, hè. Er staat wel een camera op je smoel, maar je kondigt gewoon muziek aan.
Toch ben je opnieuw voor televisie gaan werken. Je maakte voor VT4 'Expeditie Robinson' en nu 'Peking Express'. In hoeverre ben je zelf betrokken bij het maken van deze programma’s?
Van Acker Ik dring mij daar wel een beetje op, maar dat vinden ze niet erg, want meestal zijn er te weinig mensen die mee willen nadenken. Ik wil niet zomaar het marionetje zijn: televisie is al zo’n oppervlakkig medium en presenteren een tamelijk oppervlakkig beroep. Maar uit 'Peking Express' haal ik toch voldoening: ik heb het programma mee bedacht, alle vergaderingen gevolgd, mee gediscussieerd... En ik heb de halve wereld kunnen zien.
Zijn er bepaalde landen die je opnieuw wil gaan bezoeken of landen waarvan je zegt: “nee, nooit meer”?
Van Acker Ik wil zeker terug naar Azië. Het is daar echt prachtig. Je ervaart er een ongelooflijke cultuurclash, maar dat maakt het net mysterieuzer. Azië spreekt mij meer aan dan Zuid-Amerika, dat veel dichter bij onze cultuur ligt. Zuid-Amerikanen zijn er heel katholiek, maar ook heel vrolijk en open. In India daarentegen, daar werd ik echt gek. De mensen daar komen als honden op je af en laten je niet met rust. Wanneer je bijvoorbeeld een kindje een snoepje geeft, staan daar binnen de twintig seconden vijftig kinderen die allemaal op elkaar beginnen kloppen en slaan om dat ene snoepje. Ik wil ook niet terug naar Rusland. We hebben daar onze eerste reeks gestart en er is daar enorm veel fout gelopen. Rusland is bovendien ook erg grauw, mensen zijn er schuchter en overal zie je dronken mannen met een fles wodka in hun handen. De vrouwen kwamen dan weer met onze cameramannen aanpappen opdat ze toch een betere toekomst zouden hebben. Misschien overdrijf ik nu wat, maar toch kreeg ik daar echt die indruk. Ach, als ik er eens op mijn gemak heen zou kunnen gaan, zou ik er wel misschien van kunnen genieten.
Vlieguren bij VT4
Je werd door de Humo-lezer al drie keer tot bekwaamste radiofiguur uitgeroepen. Ligt je hart echt bij radio of verkies je toch televisie?
Van Acker Moeilijke vraag. Ik denk dat ik het fijner vind om radio te maken want het is een veel kleiner medium. Je krijgt meer krediet, je bent je eigen baas, je kunt meer prutsen. Op tv is het erop of eronder, want mensen zien je gezicht. Ik heb gekozen voor VT4 omdat het een beetje een underdog-zender is, waar je nog wat kunt groeien en wat "vlieguren" kan opdoen. En ik wil niet meteen – bam! Hier ben ik! – op zondagavond een groots programma presenteren als ik weet dat ik er nog niet klaar voor ben. Het is mijn droom om ooit voor een zender als Canvas te werken en een programma te maken zoals Louis Theroux. Als oudere dame. Met ervaring (lacht).
Hoe zit dat nu precies met Humo? Je lijkt wel de muze van Guy Mortier.
Van Acker (schamper) Sinds de afgelopen Pop Poll niet meer, hé. Ik ken Guy Mortier eigenlijk niet zo goed. Toen ik die medailles kreeg, vroegen ze mij meteen ook of ik de Pop Poll mee wou presenteren. Maar dit jaar won Lien Van De Kelder en ze dachten, die Van Acker, die wordt al wat ouder, en dus hebben ze haar gevraagd. Ik zaag niet: dit jaar kon ik eindelijk als VIP aan de bar hangen zonder mij zenuwachtig te moeten maken.
Rusland is erg grauw, mensen zijn er schuchter en overal zie je dronken mannen met een fles wodka in hun handen.
Je wordt inderdaad vaak als babe bestempeld. Je hangt ook op menig kot tegen de muur.
Van Acker Ik doe het daar een beetje om. Het leuke aan Humo is dat ik die covers zelf mag bedenken. Dat is altijd met een knipoog: (steekt middelvinger op) hier P-Magazine! Die Humo-covers steken uiteindelijk de draak met vrouwen die per se verleidelijk willen zijn. Ik hoop dat de meeste mensen daar door kunnen kijken, al zijn er ook heel wat die dat niet snappen. Vroeger zei ik altijd: ik wil geen babe zijn. Ik speel wel wat met dat imago, maar ik ga niet meedoen aan een badpakkenspecial, of met mijn blote tieten staan zwaaien.
Heb je plannen voor de toekomst?
Van Acker Ik zou nog zoveel willen doen. Ik wil heel de wereld zien! Ik wil nog naar Nieuw-Zeeland, IJsland en Groenland. Ik wil nog een kindje op de wereld zetten. Maar eigenlijk wil ik vooral gelukkig zijn. Alleen weet ik op dit moment nog niet hoe dat moet; ik heb mijn rust nog altijd niet gevonden. Ik geniet van wat ik nu doe, en zou dat ook graag willen blijven doen, maar ik pin me daar niet op vast. Als het ooit eindigt, ga ik gewoon les geven en ik denk dat ik daar evenveel voldoening uit zou halen. Zeker omdat je dan met jongere mensen werkt, en die geven heel veel inspiratie. Lijkt me leuk. Één ding is wel heel concreet: ik wil graag een documentaire maken zoals Michael Moore. Ik heb het al voorgelegd aan VT4, maar ik denk dat het een beetje te veel inhoud voor hen heeft, dus dan breng ik het gewoon zelf uit op DVD. Ik ga nog niet verklappen waarover het gaat, maar het is alvast een brandend actueel thema. Het zou alleszins leuk zijn mijn ei kwijt te kunnen.
Roos van Antwerpen
In de Standaard van 29 april 2008 stond een artikel over Antwerpenaren. Die zouden volgens peilingen de meest arrogante mensen van Vlaanderen zijn. Wat denk jij daarover?
Van Acker Ik denk dat zij vooral door hun kritische houding arrogant overkomen. Gentenaars zijn nogal fel tegen Antwerpenaars, maar volgens mij zijn ze eigenlijk aan elkaar gewaagd. Ook al gaan ze het niet graag horen, ik denk dat die voorstelling van "de Antwerpenaar" veel met jaloezie te maken heeft. Niet alleen is Antwerpen de culturele hoofdstad – sorry, Gent – het Antwerps is ook het meest aanvaarde dialect. Daardoor wordt het, in tegenstelling tot het West-Vlaams bijvoorbeeld, niet ondertiteld. En dat wil bij de West-Vlamingen wel eens tot frustratie leiden. Terecht.
Heb je in Antwerpen gewoond?
Van Acker Ja, in Borgerhout. Samen met Evi Hanssen deelde ik er een tijd een appartement. Ook Karolien Kamosi (Leki, nvdr.) heeft even bij ons gewoond. Eigenlijk was die periode een verlengde van onze studententijd. Er was altijd iemand thuis, en er was ook bijna altijd iemand wakker.
Wat is je lievelingsplek in Antwerpen?
Van Acker Linkeroever. Er naartoe wandelen door de voetgangerstunnel en dan met een fles champagne en een pakje friet naar de kathedraal kijken. Leuk!
Wat zijn je favoriete Antwerpse restaurants of cafés?
Van Acker In café Het Zeezicht hebben we vaak gezeten, en soms in de Pallieter. Ik ga ook nog altijd graag naar Spaghettiworld, waar ze mijn favoriete pasta serveren: spaghetti, champignons, gehakt en veel kaas en een beetje room. Chique restaurants moeten dat dus niet zijn, als ik mij maar op m’n gemak voel. Ook restaurant Sensunik vind ik heel gezellig, maar dat ken ik vooral goed omdat mijn vriend daar vlakbij woonde.
Kom je nog vaak naar onze stad?
Van Acker Minder dan vroeger. Toen ik nog niet samenwoonde met mijn vriend bleef ik vaak in Antwerpen slapen en ging ik er geregeld uit. Nu wil ik voor een avondje Petrol of een andere leuke fuif nog wel eens naar de stad komen. Ook wandelen in Antwerpen is altijd leuk, of windowshoppen in de Kloosterstraat...
- Het Zeezicht, Dageraadplaats 7
- Pallieter, Mechelseplein 17
- Spaghettiworld, Oude Koornmarkt 66
- Sensunik, Molenstraat 69
- Petrol, d’Herbouvillekaai 25