Hola Lieze,
Alles goed, daar nog meer in het Zuiden? Meer dan twee weken zit ik nu in Valencia en ik geniet ervan met volle teugen! Hopelijk krijg ik nog enkele leesbare Nederlandse zinnen op papier, want er heerst een taalchaos in mijn hoofd. Inglés, Español, Alemán, Francés, Holandés? Als ik een Spaans woord niet ken, moet ik er eerst over piekeren hoe het Nederlandse equivalent nu weer luidt.
Wat pak je allemaal in als je naar Spanje vertrekt voor vijf maanden? Wat wel, daar was ik niet zeker van; wat niet was minder moeilijk. Achteraf bekeken was ik daar beter niet zo zeker van geweest. Aangezien ik echter vertrokken ben midden in de examenperiode, vergeef ik het mezelf. Een warme winterjas, waterproof schoenen, handschoenen en een paraplu heb ik hier tot nu toe wel degelijk gemist! In España, of all places! Ik ver moed dat het weer overal een beetje op z’n kop staat en ik hoop dat het snel war m of alleszins een beetje warmer wordt. Alleen al met een blauwe hemel zou ik tevreden zijn.
Het valt me op hoe vriendelijk de Valencianen zijn. Elke dag word ik er mee geconfronteerd en het blijft me verbazen. Als ik wat verdwaasd op een kaart een straat zoek, bieden Spanjaarden me spontaan hun hulp aan door de weg te wijzen. Als ik me in de metro uit mijn twee truien en jas probeer te bevrijden en tijdens dit lastige proces een oud dametje een elleboogstoot verkoop, dan krijg ik geen vieze blik, maar subtiele hulp!
Ik moet nu afronden... en ik heb nog niets verteld over de zoektocht naar een nieuwe roommate, de horden Erasmus’ers, de universiteit, de prachtige stad en de America’s Cup. Dat krijg je dan wel te lezen in mijn volgende post!
Hasta luego!
Dag Lin,
Op mijn eerste lege namiddag neem ik even de tijd om je te schrijven. Na een weekje van heimwee is het ‘Oh was ik maar bij moeder en vriendje thuis gebleven’- gevoel ver rassend snel verd wenen. Een moment van eenzaamheid of tijd voor een die pe zucht worden me hier simpelweg niet gegund! Altijd is er wel ergens iemand die me weet te amuseren en me nieuwsgierig doet uitkijken naar het vervolg van dit avontuur. Na een korte klop aan m’n deur staat daar de stralende Sonya: “Vamos tomar um café!” Op een saai begonnen avond duikt Alessandro op om me de mooiste plekjes van deze stad by night te laten zien. En geloof me meid, Coimbra by night is ’zo schoon als in de boekskes’. Op een luie en lome zondagochtend is er Mado, wiens lichaam onverwacht beslist dat de appendix eruit moet. Pistolets en koffiekoeken op de spoed zijn, hoe je het ook draait of keert, een nieuwe ervaring.
En dat is tenslotte waar het allemaal om draait: de nieuwe ervaring. Ik weet niet wat ik verwachtte voor ik vertrok, maar dit was het in ieder geval niet. Vrienden maken, mensen leren kennen en pret beleven is zo ongelooflijk makkelijk! Het komt er gewoon op aan genoeg door de smalle straatjes te zwerven en alles uit te proberen (behalve de sinaasappelen die hier overal aan de bomen groeien: het kostte me maar één hap om te ontdekken dat deze bijtend zure ’vitaminebommen’ enkel decoratieve functies vervullen). Het leven hier gaat traag: Portugezen hebben de reputatie ‘easy going’ te zijn en ik zie dat hier op iedere straathoek en in ieder café bevestigd. Voor mij raast de tijd echter voorbij als een trein. Zit ik hier al twee weken? Ik hoop dat het jou daar even goed afgaat. Ik hoor je snel!
