Liefste Lin,
Laten we een kort sfeerbeeld schetsen. Ik bevind me in mijn keukentje. Naar mijn mening smaakvol en gezellig, al zijn andere uitgangspunten – zoals die van mijn ouders – ook gepermitteerd. Zij kwamen op bezoek, zagen dat het goed was en gingen weer naar huis. Een thuis in een thuis, opnieuw naar huis. Maar dit terzijde, gun me een moment van journalistieke vrijheid…
Bea brengt op dit moment haar tijd door in de douche: ze epileert zich vol goede hoop, want vanavond drinkt ze koffie met João. Af en toe ontsnapt er een dolle kreet uit de badkamer - ik denk dat ze het als zingen zou omschrijven. Ook Franz Ferdinand viert zijn muzikaal talent bot op de achtergrond: This fire is out of control / We're gonna burn this city! Geen paniek Franz, zo’n vaart zal het nu ook weer niet lopen. Alessandro probeert in zijn kamer de decibels van Franz te bekampen met een indrukwekkende reggae-sound. Bob Marley schalt uit zijn iPod: Everything is gonna be alright! Keep up the good vibes, Bob. Een Griekse vloek verbreekt mijn concentratie. Mado zit op haar knieën in haar kamer, achterwerk fier in de lucht: "Where is my fucking lens?!" Ola Mado, don’t panic, stay cool!
In dit zottenkot word ik verondersteld iets diepzinnigs en diepgaands op papier te zetten en na te denken over mijn erasmusbestaan, maar veel verder dan een ietwat debiele grijns kom ik niet. Het is vakantie en we zijn schoon en jong. Laten we pakken wat er te pakken valt en profiteren van wat er te profiteren valt. Hier is het alles-van-de-verniet! Met een dolle week Madrid, buren in de bomen, sangria met rietjes en emoties die alle kanten uit springen om tenslotte de pan uit te swingen als gevolg.
De oneindige verscheidenheid van dit leventje blijft me verbazen. Telkens als je denkt dat je het nu allemaal wel hebt gehad, steekt er iets nieuws de kop op. Het zit ‘m in de kleine dingen: een vloeiende Portugese conversatie, een vers ontdekt cafeetje, een nieuwe nationaliteit om aan het rijtje toe te voegen.
Om het met Diego’s woorden te zeggen: "A vide é uma festa, porque é uma festa".
Geniet ervan, meid!
Lieze
Lieve Lieze,
Heb je nog wilde avonturen beleefd? Ik had je graag overbluft met een sterker verhaal. Ik dacht me eventueel te wagen aan een stierengevecht in de arena achter de hoek: typisch Spaans en een echte uitdaging. Maar misschien is het toch veiliger het gewoon te houden op wat ik hier de voorbije weken heb uitgespookt.
Ik heb een bezoekje gebracht aan la capital van Spanje. Drie dagen heeft het geregend. Mijn impressie is daardoor wel erg vertekend. Madrid is groot en erg beperkt qua sightseeing. Op cultureel vlak heeft het dan weer wel veel te bieden: schitterende musea. In mijn ogen is Valencia toch een gezelligere stad. Het voelde dan ook aan als thuiskomen toen ik met de bus Valencia binnenreed langs een oase van groen in de drooggelegde Turia-rivier en het zonnetje prettig voelde prikkelen op m’n gezicht.
Twee dagen later stond er al een volgend reisje op het programma met twee vrienden: het noorden van Spanje. Na een vermoeiende rit op de nachtbus kwamen we aan in Bilbao en San Sebastián: erg leuke stadjes. De architectuur van het Guggenheim-museum in Bilbao was erg indrukwekkend.
Spanje staat bekend voor zijn zakkenrollers. Tassendieven zijn in Valencia uiterst bedrijvig en alomtegenwoordig. Op een avond in een café voor ik naar een discoteca ging werd mijn handtas vanonder de tafel gejat. Op het consulaat wisten ze me te vertellen dat dit dagelijkse kost is: een magere troost. Een kleine week later is het lelijke, oude zadel van mijn fiets gestolen. Puur om de kick van het stelen allicht, want dat was zelfs geen euro meer waard.
Op straat vragen voorbijgangers me dikwijls de weg. Zie ik er dan toch al wat Spaanser uit of gedraag ik me Spaans? Het flatteert me erg, maar ik moet hen telkens teleurstellen door te zeggen dat ik het niet weet.
Abrazo en tot later,
Lin