De wereld brandt. Verwarring viert hoogtij. Syrië brandt. De Koude Oorlog is tergend langzaam aan zijn fabelachtige retour bezig. Poetin rolt zijn KGB-spierballen. Obama tracht net hetzelfde te doen, maar heeft spastische krampen. Bashar al-Assad houdt zich tenminste nog aan zijn onveranderd standpunt. Daarenboven zijn er nog die verdomde wit-zwarte gaten van panda’s. Een bedreigde diersoort bedreigt de Belgische soevereiniteit. Een lachwekkende diersoort. Een vegetarische beer met een seksuele problematiek. Di Rupo zou voor minder de communautaire plug uit ons glorieus Belgenland trekken.
Iedereen zit met de handen in het haar. Onenigheid en twijfelachtigheid tiert welig. Natiebouwers zijn het Arctische noorden kwijt en hun kompas is duidelijk gedemagnetiseerd. De natie zelf – ongeïnformeerd plebs dat u bent – bekijkt alles met weifelende argusogen. U fronst de wenkbrauwen. Dat is begrijpelijk. Werk? Moeilijk. Spaarcenten? Moeilijk. De alomtegenwoordigheid van twijfel is menselijk.
Het je-m’en-fouttisme waar men jaren mee dweepte heeft plaats geruimd voor Brels befaamde credo: maintenant n’existe pas! Een sententia waar we ons op deze redactie mee kunnen vinden. De mens is niets meer dan een ondoorgrondelijk en bodemloos vat vol scepsis en scrupules. Geef eerlijk toe. Wat – in gods-, allahs-, of boeddhasnaam – kan het u schelen wat er zich 3236 kilometer verder afspeelt? U schreeuwt misschien wel moord en brand, maar u nipt aan uw in Syrië gebrouwen koffie. U herbergt eerder een liefde voor bedreigde diersoorten.
Gelukkig zijn er nog enkele zekerheden in het leven. Onze Universiteit Antwerpen blaast tien geïntegreerde kaarsjes uit. Hoera! Een overkoepelende samenwerking tussen Universiteit Antwerpen en de rest. Kansen worden gecreëerd, handjes worden geschud en de student ziet rooskleurigheid het leven weer binnendringen. Wat het precies inhoudt, weet echter een minderheid. Het woord ‘hervorming’ lijkt nu eenmaal niet meer uit ons vocabularium weg te denken. Maar integratie klinkt wel erg academisch. Twijfel over de integratie? In ieder geval niet over de benaming ervan. Academisering, iemand? Inkanteling, iemand?
Tekenend is het. Men wilt aan de voeten van Gamaliël zitten, doch is er niemand die het echter kan concretiseren. U denkt nu waarschijnlijk: “Wat een doemdenkerij! Heeft ú dan alle antwoorden?” Pretenderen het allemaal te weten is nu toch de trend in medialand. Iemand zou verdorie moeten zeggen: “Fuck die panda’s! Laat ze uitsterven.”