oud vertrouwd Eurosong

Zondagavond, kwart over acht. Vijf weken lang trakteert Bart Peeters op lekkere hapjes. Vlaanderen zit aan de beeldbuis gekluisterd. Hersendood, en gelukkig maar. Want het hele gebeuren druipt van het plagiaat, het bedrog, de imitatie. Niets is authentiek, zelfs niet de kin van Gary Hagger. Het decor is afgekeken van de glamoureuze catwalks in Hollywood en Milaan, de kandidaten stuk voor stuk kopies van hun respectievelijke idolen, het vaak ontroerende medelijden van Bart Peeters is geveinsd, en zelfs jurylid Serge Simonart is gedraaid en gekeerd een imitatie van collega Marcel Vanthilt, die met zijn schaamteloze grote mond zijn reputatie probeert hoog te houden.
Niets is geschikter om eens lekker bij weg te zakken in de sofa dan het zien van zoveel herkenbaars. En dat zal televisiekijkend Europa dan ook doen van 12 tot 15 mei. Dat de besten mogen winnen in Istanbul, als ze maar niet te vernieuwend zijn.