Ogen wijd open

Nicaragua, een puntje op de kaart ergens in Centraal-Amerika, werd op 20 juli een land en een ervaring. Na een jaar intensieve voorbereiding met USOS vertrokken we met zes studenten en twee personeelsleden van de UA op inleefreis. Iedereen speculeerde over zijn gastgezin en vooral in welke omstandigheden – arm of rijk? – we elk zouden terechtkomen. De Nicaraguaanse universiteit die instond voor ons reisprogramma hield dat namelijk angstvallig geheim. Eenmaal aangekomen in het tropisch warme Managua werden we één voor één gedropt bij onze families. Sommigen verbleven in rijke residentiële wijken, anderen in een straat zonder asfalt. Dat is de inleefreis op z’n best: samenleven met de plaatselijke bevolking en heel verschillende ervaringen opdoen. In Managua zag ons programma er steeds hetzelfde uit. Elke dag hadden we op de universiteit een gesprek met experts over toepasselijke thema’s als armoede, delinquentie en voeding. Daarna gingen we de stad in, op bezoek bij een sociaal project zoals een opvangtehuis voor straatkinderen of een voorlichtingsproject over evenwichtige voeding voor jonge moeders.

Het echte inleven begon tijdens de tweede week: in San Juan del Oriente ten zuiden van Managua verbleven we bij andere en armere gezinnen, met een koude douche in open lucht, een aarden put als toilet en een houten vuurtje dat gepromoveerd was tot keuken. De comfortshock was groot maar de mensen gaven wat ze hadden. Hechte banden werden gesmeed. De bevolking – waarvan de meerderheid artisanaal pottenbakker – leerde ons haar vakmanschap aan, we aten wat die zelfgemaakte potten schaften (rijst, bonen, yucca ...) en genoten ondertussen van de natuur. Het afscheid viel velen zwaar, maar we gingen onverbiddelijk op de kiekenbus terug naar base camp Managua, waar we werden klaargestoomd voor onze volgende veldtrip.

Dit keer trokken we diep het binnenland in. Temidden van een idyllisch glooiende omgeving werden we even boer, vaak mijlenver van elkaar, zonder communicatie. Het harde leven op het platteland was weer helemaal anders dan het leven in San Juan del Oriente of Managua. Terug in de hoofdstad, de laatste week, concludeerden we al dat we tijdens deze reis meer hadden gezien en meegemaakt dan we ooit op eigen houtje hadden kunnen verwezenlijken. Natuurlijk liep niet altijd alles op wieltjes. Er waren ook heel wat kritische momenten, culturele haren in de boter of gewoon slechte contacten met de gastgezinnen. Maar dat is ook een deel van de reis en uit deze moeilijke momenten konden we alleen maar leren… Uiteindelijk keer je terug met de ogen wijd open en de herinnering aan een fantastische levensreis.