Musketier
Net zoals in dromen
is de wind een onwetend kind
dat met de takken van het kleine boompje speelt
zonder te beseffen wat er zal gebeuren
met het blad
dat achteloos wordt losgerukt
en speels zijn kinderwieg verliest.
Een vogel ziet het
en verlost het uit zijn lijden,
een korte ruk,
breekbaar glas
versplintert
in de nerf
van het dode blad.
Wij dansen een wilde dodendans,
ritmisch als een metronoom,
de ogen gesloten als een schatkist op een zolderkamer.
Ik draai me om
en zie het vertraagd herhaald
in het bed waarin mijn held
zijn degen
weggeeft.
(bij het overlijden van mijn grootvader.
Christophe Verhoeven)