The Manchurian Candidate
The Manchurian Candidate is een remake van het origineel uit 1962 met onder andere Frank Sinatra. Het script werd echter serieus aangepast en speelt sterk in op de gebeurtenissen van vandaag. Regisseur Jonathan Demme (“The Silence of the Lambs") ging dus aan de slag met een nieuw verhaal: Ben Marco (Denzel Washington), een veteraan van de Golfoorlog, krijgt vreemde dromen over zijn periode aan het front. In die herinneringen ziet hij hoe een makker, Raymond Shaw (Liev Schreiber) – die nu kandidaat vice-president is – hun hele peloton redde. Hij begint echter te twijfelen aan de echtheid van zijn herinneringen, en gaat op onderzoek. Hij ontdekt dat alles wat hij zich herinnert slechts hypnose is, als gevolg van een groots opgezette list van een groot bedrijf (Manchurian Inc., een synoniem voor Corporate America) dat zo zijn mannetje in het Witte Huis wil krijgen. Door de heldenreputatie van Shaw onderuit te halen, probeert Marco daar een stokje voor te steken. Dat is echter niet naar de zin van de manipulatieve moeder van Shaw, gespeeld door een ijzersterke Meryl Streep. En zo zijn we vertrokken voor twee uur chillin' thrillin'. De film is uiterst strak vormgegeven en het verhaal vliegt als een Concorde, zodat het lijkt alsof je de hele tijd op een achtbaan zit, plotwending na plotwending. Dankzij de kwaliteiten van een begenadigd regisseur als Demme verlies je de draad van het verhaal godzijdank op geen enkel moment. Spijtig wel dat naast de minder bekende Schreiber (die zĂ©Ă©r sterk staat te acteren), er ook Denzel Washington is om ons eraan te herinneren dat Oscarwinnaars niet altijd grootse prestaties neerzetten: Denzel lijkt tegenwoordig wel een wandelend clichĂ© geworden. We waren door het fantastische verhaal bĂjna volledig verkocht, maar op het einde komt er dan toch weer een belerend vingertje om ons de les te leren over de ware aard van de democratie. Op dit kleine euvel na raast de film echter als een snelheidstrein aan je ogen voorbij. "The Manchurian Candidate" is een absolute aanrader: je zit gegarandeerd twee uur lang met open mond naar deze robuuste thriller te staren.
SCORE: 7/10
Eternal Sunshine of the Spotless Mind
Zo ongeveer het tegenovergestelde van “The Manchurian Candidate” is deze nieuwste flick van Charlie Kaufman, geniaal auteur van onder andere ook “Being John Malkovich” en "Adaptation”. Het camerawerk en de belichting zijn in “Sunshine” de ruwheid zelve, terwijl “Manchurian” de strakste film is die ondergetekende in lange tijd zag. En waar de eerste film zéér snel voorbij vliegt, telt deze film veel minder gebeurtenissen, maar blijft hij wel langer op het netvlies branden. De tijdslijn in “Manchurian” is rechtlijnig, in “Sunshine” vliegen we met de hoofdpersonages mee van begin naar einde en omgekeerd. En waar dat soort kunst- en vliegwerk vaak andere gebreken moet opvangen, komt die truc in deze film echt van pas. En dat is volledig te danken aan het geniale van het script van Kaufman: het hoofdpersonage Joel Barish (Jim Carrey) ontdekt dat zijn (ex-)vriendin Clementine (Kate Winslet) hem na hun breuk uit zijn geheugen heeft laten wissen. In zijn woede beslist hij hetzelfde te doen. Maar midden in dat proces beseft hij dat hij fout zit, en tracht de (onomkeerbare) ingreep om te keren door zich krampachtig vast te houden aan zijn herinneringen. Hét sein voor regisseur Michael Gondry om de kijker mee te nemen op een magische reis naar de herinneringen van Joel. Jim Carrey staat overigens verrassend ingetogen te acteren naast een verrassend uitbundig acterende Kate Winslet. Het tegenovergestelde van typecasting dus... Het verhaal kan soms verward overkomen, misschien denk je af en toe dat sommige dingen niet kloppen, maar geloof me, laat je gewoon meevoeren in deze psychedelische trip van Kaufman, en je zal met een glimlach terug buiten komen.
SCORE: 8/10